Kreeg ik het advies veel, heel veel km's te maken, nou dan ben ik daar vanmiddag serieus aan begonnen
Samen met Angelique en haar zoon Timo en hun twee pony's Victor en Banjer ... ja, ja, de ADHD-pony's van mijn ritje op de Veluwe met Goke ... de Veluwe bij Emst afgestruind. Ik was daar rond 13.30 uur, kopje koffie, Jeen eventjes in de paddock, opzadelen en rond 14.30 vertrokken en wanneer kwamen wij eraf? 18.30 uur!!!!
Goddomme ruim 4 uur op mijn peerd gezeten. Angelique had allerlei routes bedacht met héél véél trainingsmomentjes
Mijn little pony
is wederom met vlag en wimpel geslaagd. Hij kijkt wel, maar na een zachtjes "it's okay! go on!" loopt hij zonder pardon gewoon door in complete ontspanning. Vooraf had ik bedacht alles rustig aan te doen, eenmaal ter plaatse ging het zo lekker en vanzelfsprekend dat ik rustig achter de pony's aandravend een rustig galopje heb gevraagd met een "kus" en ka-la-bam, ka-la-bam off we go! Angelique hoorde de hoeven van Jeen in een galop en keek eens achterom of ze een paniek gezicht zag of een vette dikke grijns ... laatste was het geval, dus hebben we veel afgewisseld, stappen, drafje, galopje ... heuveltje op, kronkelpaadjes en ja hoor ... ook daar weer poelen genoeg
Jeen liet zijn spelletje meer dan één keer zien en ik heb nog nooit twee mensen zo ongelooflijk zien kijken om vervolgens plat van het lachen te verschieten. Tja, Jeen ... 't is me er eentje!
IJsje gegeten, mevrouw Jeen laten aaien, kindje laten aaien en wederom vertrokken ... Ging goed, ging super ... naast de pony;s van Angelique, achter de pony;s van Angelique en soms voor de pony's van Angelique ... zij wilden een keer springen, ikke no way
Jeen en ik hebben staan kijken. Geen moment out of control, behalve één keer. Banjer vond een stuk plastic doodeng, keerde zich abrupt om en liep een paar passen schichtig weg ... gevolg: de twee, waaronder mijn Jeen, dus ook ... en ik lag in zijn nek
maar op een ferm "ho" geluid van mij, stond hij na een paar passen doodstil ... that's all fokes! Timo moest er om lachen en ik riep vrolijk "voor zo'n oud wijf heb ik nog best een strak kontje hé?"
Was erg leuk en erg ontspannen, maar wel met het gevolg dat ik nu als een aap met een kapotte wekker ... ik ben kapot! ... op de bank zit. Weet echt niet hoeveel km's wij gelopen hebben, maar het waren er veel, heel veel!
Warboel
