Sinds ruim een week (het veulen was toen 3 wkn. oud) staan moeder met veulen weer bij de andere merries (zie: weidegenotgen stelen veulen). De hereniging verliep zonder enig probleem. De 5-jarige en het veulen stonden vaak al naast elkaar, met het draad ertussen. Moeder reageerde het eerste halfuur eindelijk als een echte moeder. Ze joeg de anderen fanatiek op afstand, met succes. Logisch, want zij had het altijd voor het zeggen. Ik vermoed toch, dat zij aanvankelijk niet goed wist wat zij met het veulen aanmoest en het daarom wel gemakkelijk vond, dat iemand anders het overnam. Nu is de 5-jarige een perfect speelmaatje en 2e moeder geworden. Ze is heel lief en zacht met het veulen. De 31-jarige is niet nieuwsgierig meer en gaat weer haar eigen gang. Ik ben dus ook weer blij en ontspannen. Nogmaals dank voor de behulpzame reacties die ik gekregen heb. Dat hielp echt.
Nu mijn tip: Mijn merrie zou in de wei bevallen. Pas 1 nacht voor de bevalling liet zij iets van onrust zien en dus ging ik 's avond, gewapend met zaklamp, nog even kijken, met als gevolg: Grote paniek! De andere 2 merries interesseerde het niets, maar juist de aanstaande moeder bleek doodsbang voor de lichtstraal. Ik ben rustig, beginnend van een grote afstand, gaan oefenen, en uiteindelijk kon ik héél rustig en voorzichtig bij haar schijnen, maar zij bleef nog gespannen. Ik heb de volgende avond weer geoefend, en het ging beter, maar echt nog niet goed. Ik dacht, morgen weer oefenen, maar die nacht werd ik door de birth-alarm uit mijn bed gebeld en toen ik buiten kwam lag de merrie op de grond te bevallen. Ik durfde en wilde haar toen niet storen, met als gevolg, dat ik niets kon zien. Ik wist pas dat het veulen er was, toen hij overeind kwam en afstak tegen de vroege ochtendhemel. Een uur later, toen het eerste licht er was, ontdekte ik de nageboorte op dezelfde plek. Het geeft allemaal niets. Ik hoef niet overal met mijn neus bovenop te staan en alles is helemaal goed verlopen. Binnen een half uur nadat ik buiten was, liepen moeder en kind rond, dus was er geen enkele aanleiding me ermee te bemoeien, maar toen ik daar in de wei stond te wachten, dacht ik wel...Als het nu eens niet goed lijkt te gaan. Ik kan de dierenarts wel roepen, maar die kan niets zien!
Ik heb me nu dus bedacht, dat ik een lantaarn ga kopen en daarmee ga oefenen in de wei, zodat bij een bevalling of wat voor noodsituatie dan ook, de paarden eraan gewend zijn om 's nachts "in het zonnetje" gezet te worden. Misschien ook een tip voor anderen: Loop 's nachts eens de wei in met een lichtje en kijk hoe je paarden reageren.