Peter Donck schreef op zaterdag 26 juni 2010, 8:20:


Ik ben het daar niet mee eens. Ok, als je alleen naar de pijlers kijkt wel, die "duwen" tegen het zand, maar uiteindelijk is er iets dat er voor zorgt dat het zand van de linkerpijler en de rechterpijler niet uit elkaar beweegt. De aarde als geheel zorgt voor de "trek". Nogmaals, haal de aarde weg, zet het ding op wieltjes, of in de ruimte, en de pijlers bewegen UIT elkaar.


Je bent de buikspieren vergeten...
De buikspieren, gelegen op enige afstand van de ruggegraat, daar gehouden door de ribbenkast, zorgen dat de ruggegraat niet naar beneden door kan zakken. De rugspieren zorgen dat er spanning blijft staan op de ruggewervels. Op die manier krijg je een stevig doch beweegbaar geheel.
Waarbij de spieren zorgen voor trekspanning, en de ruggegraat zorgt voor druk.

Frans

joop schreef op zaterdag 26 juni 2010, 10:43:


dat geloof ik graag !

Frans Veldman schreef op zaterdag 26 juni 2010, 11:14:


haal alle grond naast (niet tussen !) de pijlers weg,
natuurlijk schuift je brug uiteen, omdat je de tegendruk wegneemt
daar sta je dan met je hoopje grond tussen die pijlers......
je mag geloven wat je wil frans, maar klei, leem, zand en ander grondmateriaal
neemt gewoon GEEN trek op,
hardere gesteenten (ook beton) nemen amper trek op, die barsten gewoon

nee, die ben ik niet, zie een van de vorige posten over verzameling


op de rug heb je én trek én druk
op de buik heb je alleen trek

Peter Donck schreef op zaterdag 26 juni 2010, 13:35:


Ik heb het over de aarde op zich. Die neemt trek op. Die twee "duw-plekken" van jou die zitten aan elkaar vast via de aarde. Natuurlijk niet via het zand tussen de pijlers in, maar wel via de aarde als geheel.
Til het hele zwikje op van de aarde, en je hebt een TREKstang nodig om de twee pijlers bij elkaar te houden.
Natuurlijk kun je ook de pijlers tegenhouden met twee duwberen aan de buitenkant... maar die twee duwberen zul je dan weer via een TREKstang aan elkaar moeten relateren.
Het is dus een TREKbelasting, die je via een duwbelasting overbrengt. In feite hetzelfde als je twee ankers neemt en die via een trekstang aan elkaar bevestigt. Aan stenen kun je niet trekken, dus wordt het een duwbelasting op het anker, maar die twee ankers zitten dan wel via een trekstang aan elkaar verbonden. Hetzelfde geldt voor de pijlers.

Als je het nog niet gelooft: Je bent het kennelijk wel met me eens dat de pijlers naar buiten willen bewegen. Dan is mijn vraag: WAT weerhoudt die aarde waar die pijlers tegenaan duwen om uit elkaar te bewegen?

Frans

Allemaal onzin, op m'n rug heb ik het niet druk
maar ik krijg én op m'n rug én op m'n buik wel trek op den duur.

Frans Veldman schreef op zaterdag 26 juni 2010, 14:02:


Jullie hebben denk ik allebei gelijk maar OHt langs elkaar heen.
Frans heeft het over de aardse aantrekkingskracht/wrijvingscoëfficiënt tussen pijlers en ondergrond, Peter negeert die omdat het een zo goed als constante is. Natuurkundig moet Frans in principe wel gelijk hebben omdat: actie = reactie (zoek die maar op want weet niet meer welke wet dat van wie ook alweer was - iets van Newton?).

Maar terug op de paarderug
Spieren kunnen alleen maar trekken (=spannen) en ontspannen. Dat trekken duwt de botten die het hele zwikkie uit elkaar en daarmee in vorm houden bij elkaar. Dat schreef Frans in het begin ook al.
Volgens mij maakt bovenstaande geen spatader uit waar het vernielen van groeischijven betreft door te jong berijden. Dat veroorzaakt, op wat voor manier ook, autonoom een invaliditeit. Daar ging het topic toch over?
Aangezien de invaliditeit successievelijk ontstaat, niet plotsklaps zoals een hernia, denk ik dat door beschadiging of vervorming van de groeischijven vervolgens een vervormd bot groeit. Voila de kissing spines e.a. ellende.

e m kraak schreef op zaterdag 26 juni 2010, 15:40:


Precies. Hoe het in elkaar steekt is interessant, maar doet niks af aan het risico dat je neemt als je op een te jong paard gaat zitten. Schade aan groeischijven heeft ernstige gevolgen en er is niet veel voor nodig schade aan groeischijven aan te brengen. In ieder geval bij mensen. Toch weerhoudt dit veel ouders er niet van hun lieve kindertjes te laten turnen of paardrijden, risico sporten voor blijvende schade, oa door beschadiging van groeischijven. Waarschijnlijk speelt eenzelfde onverschilligheid en/of onwetendheid een rol bij te jong berijden van paarden. Een DA echter MOET op de hoogte zijn van de risico's. Dus als Anita weer contact heeft met de hooggeleerde DA's in Utrecht kan ze misschien even vragen hoe die DA's denken te kunnen garanderen dat er geen schade aan de groeischijven kan ontstaan.

Frans Veldman schreef op zaterdag 26 juni 2010, 14:02:


onderlinge cohesie of kleef en vooral massa !
voor de rest ben je er nu onbeschrijfelijk omheen aan het lullen
over and out !

e m kraak schreef op zaterdag 26 juni 2010, 15:40:


...en dat kun je ook allemaal lezen in een van die lange mails van gisterenavond van me,
los van wel of géén boogbrug
en als je alles oprekt leidt alles eindelijk wel tot zwaartekracht........
pfffffffffffffft !

joop schreef op zaterdag 26 juni 2010, 17:57:


Als het is zoals ik denk, dan is de schade dus getrapt, en daarbij de 2e trap waarvan de effecten resulteren in een salamipaard een geleidelijke want evenredig aan de groei.
Van de oorzakelijke 1ste trap, de schade aan groeischijven zelf, weten we dan nog niks. Niet hoe het wel of niet ontstaat, noch drempelwaarden, etc. Gaat dat ook min of meer geleidelijk of is de drempelwaarde een harde zoals hernia?


Is daar dan wel veel meer over bekend?


Onwetendheid en moeite met voorstellingsvermogen vanwege lange latentie van de effecten. Volgens Skinner heel logisch
Als je paard een significante kans op hernia had wanneer je er te jong op gaat zitten, en dus acuut naar de slager kan, zou niemand dat risico nemen.

En toch vind ik het raar. We hebben paarden zat. Volwassen paarden ook zat. Toch staat zelfs in de IJslandse subcultuur de minimaal 5 jarige leeftijd voor een rijpony zwaar onder druk. Handel? Presteren? We Want More Better Faster?

Ja Egon... tuurlijk!
Het is allemaal een kwestie van

Die wij gisteren en vandaag bekapt hebben... die 25-jarige ruin.... is over de hindernissen heen geslagen! (oh mensen, niet door Sue hoor!!)
Littekens op alle vier de benen.... een rug als een HANGbrug..... een kruis wat 1 grote bobbel/bult geworden is... Op alle vier de benen finaal kapot.
Nog eerlijker: als het mijn paard zou zijn.... denk ik toch echt dat dit nagenoeg geen paardwaardig leven meer is. En nóg heeft ie zoveel vertrouwen dat wij aan z'n benen mogen zitten!! Stel je voor..... wat zal dit dier allemaal al geleden hebben?????



Hier wordt weer een drie-jarige Painthorse te koop aangeboden.... fijn al aangereden....
Zoooooooo braaf paard......


Juist.

Beetje sarcastische Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op zaterdag 26 juni 2010, 19:01:

Laat dat "beetje" maar gewoon weg en je hebt meer dan gelijk!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Anja

Een vat vol geleerdheid is nog geen Druppel
wijsheid waard! ~ Pythagoras ~

joop schreef op zaterdag 26 juni 2010, 17:57:


DAT zat ik mij dus af te vragen,
IS er onderzoek gedaan, naar die veronderstelde schade aan de groeischijven?
Bij welke duur en belasting?
Is dit al bij 15 minuten per dag, of korter- of langer? Hoe vaak in de week?
De hele boog - hangbrug theorie ten spijt. Hoeveel kracht kan een groeischijf weerstaan?

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!