Isabel van der Made schreef op maandag 28 juni 2010, 4:05:
> Wat ik ook zo opvallend vond, was dat Spartan de tweede dag echt al zoveel
> beter liep toen we aankwamen, 24 uur rondlopen op voorhoeven die niet meer
> alle kanten uitwaaierden, en waar alle stinkende oude zool en steunsel uit
> waren gehaald, had hem al veranderd.
>
> Toen ik hem de eerste dag zag, dacht ik, dat het eerlijker zou zijn
> tegenover het paard om hem de kogel te geven, de tweede dag was er alweer
> levenslust.
> En het is echt een lieverd, die zijn best deed om mee te werken. Nu maar
> hopen dat Sue elke dag die voeten op gaat tillen, zodat de paarden dat
> weer normaal gaan vinden. Dan zal het bekappen ook niet meer zo'n heisa
> zijn.
Het vervolg van Spartan, die trouwens 26 blijkt te zijn i.p.v. 25....
Vandaag was het ineens een stuk koeler na dagenlang in de ruim 35 graden zone gehangen te hebben.....
Later, in Melides aangekomen bleek er flink zeemist te hangen! Jongens... wat een kado'tje na al die gloeiende hitte!
Het voelde zo heerlijk aan! Kortom: leek mij een uitstekende dag om Spartan weer eens verder te gaan bekappen.
Er was een grote groep paarden, schitterende dieren trouwens en supergoed verzorgd, van een trektocht die hier in de buurt georganiseerd wordt... Sue had dus 14 paarden te logé... en nog meer gasten. Busy, busy dus...(ze heeft een gastenverblijf).
De inloopstal was nu helemaal superschoon, en ik zag dat de mesthoop in het bos flink gegroeid was... iemand heeft mega-opruiming gehouden daar! Alle mest was ook uit de paddock's verdwenen....
Sue heeft 3 hele grote paddock's, en normaliter lopen haar eigen paarden overal.
Dit zijn wel 2 wedstrijdformaat rijbakken bij elkaar, een behoorlijke ruimte dus.
Jules en ik hebben Spartan uit z'n paddock gehaald en naar dezelfde plek gebracht als de vorige bekapping.
Het kantelen van de achterhoeven op zich ging nog wel... maar na een half uur proberen had ik er net aan 1 centimeter af of zo.. Schoot dus echt niet op!
Wat me wél opviel was dat het meeste brokkelige zool- en zooimateriaal verdwenen was en de hoefwand zelf al veel harder!
Er was ook wederom angst en spanning te zien.... dus voorzichtigheid en beleid was nog steeds geboden. Je kunt echt gewoon z'n achterbenen niet optillen... trauma, de laatste smid schijnt flink gemept te hebben.. en ik vermoed ook angst dat hij z'n evenwicht niet kan bewaren.
Een platte steen onder z'n voeten schuiven werkt niet. Hij stapt erop... en gelijk weer eraf. Voelt dus wel degelijk het hoogteverschil...
Jules kwam op het idee om hem eens op de trap te zetten...
Geloof het of niet.... maar in een paar minuten hebben wij Spartan geleerd om trap te lopen.
Het is een 12-tree's trap gemaakt van betonnen H-profiel, vrij brede treden en daar tussen en naast gewoon grond. Niet eng dus... maar toch, voor een artrosepaard met evenwichtsproblemen een hele uitdaging.
Naar boven, na enige aarzeling... ging goed. Maar nu weer naar beneden...
De gedachte erachter was: als hij de achtervoeten ook maar iets over de rand heenplaatst... kun je met de tang erbij! En ook eventueel met de flex.
Tang en flex in de aanslag... Jules zittend op de trap... en ik Spartan moed insprekend tree voor tree naar beneden... Dat we aan zijn voeten zitten vind ie helemaal geen probleem..... hij krijgt steeds meer vertrouwen dat we hem gewoon geen pijn doen, flexen is echt geen enkel probleem.
En in die tussentijd, onderwijl de trap op en af werkend, werden z'n voeten al mooier en mooier. Stapje voor stapje (letterlijk!), positief belonend, good boy! It's OK... sweety bood.. that's good!!!! kregen we het voor elkaar....
En dát werkte!! We hebben de trap veel op en neer moeten lopen.... maar iedere keer kon Jules weer een stuk hoefwand verwijderen of ergens iets afhalen!
Jules is de man van de mooie mustangrolletjes (nieuwste hobby????) dus in zijn ogen is het dier niet klaar als de wand niet prachtig afgerond is....
Schat dat we zomaar 1,5 uur bezig zijn geweest. Dit onder belangstelling van de aanwezige gasten. Haha.... Gelukkig allemaal paardenvolk, die ook nog snel doorhadden dat dit dier echt geen benen kon geven... ze werden vanzelf supporters.
4 prachtige voeten.... voor nu: keurig netjes bekapt.
Uiteraard blijft er nog wat werk aan de achter/onderzijde... echter ik hoop dat dit zich vanzelf wel oplost.
Voorvoeten nogmaals bekeken.... en de finishing touch ook daar aangebracht.
En Spartan was klaar! Ik heb 'm helemaal de hemel ingeknuffeld en geprezen...
Jullie hadden die ogen moeten zien... alle angst totaal verdwenen, hij likte zelfs m'n handen. Helemaal 'n blij paard. Applaus van de trektochtgangers! Leuk voor hem!
Toen heb ik 'm de allergrootste beloning gegeven. En dat was.... een kleine wandeling naar buiten! Spartan is vanaf afgelopen augustus niet meer uit z'n paddock geweest, hij kon gewoon met zulke schuiten niet goed lopen!
En ik nam 'm mee... over een keienpad... naar de verharde weg. Ook dit zijn keien vermengd met zand, wat in de loop der tijden aangereden is.
Mensen..... geloof het.... hij liep op diezelfde voeten over de keien!!!!
De basis moet dus ooit gewoon megagoed geweest zijn, kan niet anders!
Het was een totaal ander paard. Oortjes naar voren, een mooie ruime stap... hij plaatste zelfs z'n achterhoeven mooi in de afdruk van de voorvoeten.
Ogen en neusgaten wagenwijd open... haha... ik moest nog stevig doorlopen ook!
Denk dat hij met mij naar het dorp of zo zou willen lopen... zelfs een drafje kwam er nog uit. Geweldig, wat 'n paard! Ik denk dat ik een stukkie gezien heb van zoals Spartan vroeger geweest moet zijn.
Teruggekomen in z'n paddock at hij ook in 1 keer z'n voerbak leeg. Sue voert wél
krachtvoer, maar kennelijk suikervrij. Ze vertelde mij dat hij de laatste tijd zo stond te kniesknauwen op z'n eten... nauwelijks trek had... en nu.... alles was binnen korte tijd schoon op.
Daarna heeft hij Carmen op haar donder gegeven, want die stond met een vreemd paard te flikflooien... Zo.... volgens mij is hij weer helemaal terug.
Op de een of andere manier heeft ie weer z'n levenslust terug gekregen.
Ik kan het niet anders omschrijven.
Hij is gewoon weer klaarwakker en bereid tot aktie!
Waar ik iedere keer toch weer verbaasd over kan zijn is dat paarden zulke ontzettend vergevingsgezinde dieren zijn..... dit paard had helemaal geen vertrouwen in mensen, stond helemaal klaar om volledig te flippen!
Er is gewoon niemand die die achterbenen ooit nog op kan tillen.
Ik heb echt wel gezien dat hij Jules met argusogen in de gaten heeft gehouden...
En toch..... met positieve beloningen en vooral veel geduld... hebben we het tóch voor elkaar gekregen.
De held in deze is het dier, Spartan. He's my hero!!
Wil.
Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.
Warboel
