Omdat hier toch aardig wat kennis zit over hoefproblemen, kom ik maar weer eens met een vraag op de proppen

Silja heeft al langere tijd een oppervlakkige scheur in de zijdraagwand van de achterhoef.
Tot dusver geen probleem. Hoefsmid en bekapster wijten het aan droogte (dan zie je zulke scheurtjes idd wel meer bij haar)
Nu zitten we in een droge, hete tijd en lijkt de scheur wat dieper.
Daarnaast ontstaat er een 'geultje' tussen hoefwand en zool aan de zijkanten van die hoef.
Het lijkt erop dat de hoefwand de druk minder goed kan verdragen door die scheur en dat de hoefwand daardoor uit gaat wijken.
Paard is een koudbloed en daarnaast te zwaar (weide is inmiddels behoorlijk veranderd en ingeperkt, gezien een grasmasker niet werkte) en dat zal zeker een rol meespelen.
Ze loopt niet kreupel, noch in de wei, noch op asfalt. Er is, voor zover ik kan beoordelen, geen sprake van WLD
Omdat ik het toch graag bijgewerkt zie, komt maandag de bekapster.
Ongetwijfeld heeft ze haar visie op het probleem en ze zal best weten wat ze moet doen (heb tenminste nog geen reden tot klagen gehad bij haar, ook niet bij de bevangenheidhoefjes van mijn ukkies), maar ik wil zelf ook graag meer hierover weten van meerdere mensen.
Dus oorzaak en therapie.
Schiet maar los.

wil, bedankt voor je visie

Koen... ik heb gezocht naar schimmel (herkenbaar aan poeierachtig spul bij uitkrabben, voor zover ik weet) maar kan niets vinden.
Is het dan ook niet zo dat de hoefwand dan neiging tot afbrokkelen vertoond?

Zal morgen de bekapster ook laten kijken, maar ik geloof niet echt dat het een schimmel is.
Maar ik kan het dus mis hebben.

Persoonlijk lijkt de combi droogte/scheur in hoef (heeft ze vaak bij droogte)/ en gewicht de oorzaak hier. Maar ik kan het dus mis hebben.

Zal er iig allert op zijn.

Ok Nils, ook bedankt.
Steentjes kun je hier ook makkelijk eruit wippen en die droge hoeven.. ja, dat is bij silja altijd een probleem
Dat gewicht kwam bij mij op omdat ik hetzelfde probleem bij veel koudbloeden zie en hoorde dat het ermee te maken had dat het zware paarden zijn.
(zij al helemaal )
Leek me logisch, maar goed... kan het helemaal verkeerd hebben.

Maar wat de droogte betreft... zonder meer... altijd een probleem geweest bij sil, precies zoals je omschrijft.
Jij denkt dus dat een slechte doorbloeding de oorzaak is?
Waardoor zou die slechte doorbloeding volgens jou ontstaan?
Zou het niet eerder echt specifiek de droogte zijn en de gevoeligheid van de hoefwand daarvoor? Omdat het uitgerekend dat een probleem wordt.
Dat de hoefwand de neiging toont tot wijken als er druk op komt bij een scheur lijkt me op zich ook logisch
(Denk beetje aan Wils visie, die mij vrij logisch leek, ook mbt de oplossing)

Overigens spuiten we de hoeven nu een paar keer per dag nat en staan ze daarbij een poosje in het water.
Geen idee of dat helpt, maar ze vinden het wel lekker.

Hier wil ik toch ook even op reageren.
In tegenstelling tot een aantal forumleden begrijp ik goed waar anja doorheen ging.
Ja... in het begin kun je razend enthousiast zijn en erin geloven dat je een paard een paardwaardig bestaan kunt geven.
Maar als geen ander weet ik wat het doorlopend leven in angst met een paard kan doen.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt met amber.
Een andere (maar niet minder ellendige) achtergrond en de plannen van mijzelf om gewoon ervoor te zorgen dat het ging werken.
Het aangrijpen van ieder pluspunt om jezelf ervan te overtuigen.
Maar ondertussen lijdt het paard. In ambers geval zeker ook lichamelijk.
Maar omdat ze als vluchtdier lichamelijk niet meer goed genoeg uit de voeten kwam, werd ook haar angst sterker en sterker.
Wandelen betekende ver open gesperde neusgaten en ogen, iedere vezel gespannen, doodsbang. In de wei raakte ze op het laatst in paniek als iemand over straat liep. Als ze ging drinken duurde het soms 20 minuten voordat ze, zonder steeds weer weg te springen, bij de waterbak durfde te staan om haastig te drinken. Doodsbang, doorlopend.... je wil niet weten wat dat met een paard doet.
En zij zag nog...

Mijn mening... een blind paard wat doorlopend in angst leeft, gefrustreerd is en geen normaal paardenleven kan leiden, heeft geen paardwaardig bestaan.
Ik heb minder vraagtekens hierbij dan bij mensen die kosten wat kosten blijven aansukkelen met een paard wat geen normaal paardenleven kan leiden met soortgenoten en zich daar goed bij kan voelen.
Ik denk dat veel mensen kosten wat kost hun paard in leven houden en de prijs die het paard betaalt vergeten.
(ja,.. ik heb ook wel eens te lang gewacht)
Paardwaardig bestaan is in mijn optie een paard wat gewoon paard kan zijn, met soortgenoten, vrij kan bewegen en spelen en zich goed voelt.
Tijdelijke ziektes staan hier buiten
Problemen zonder vooruitzicht niet.

Ivm een zeer ernstige ziekte van mijn schoonvader hebben we heel wat uurtjes doorgebracht in ziekenhuis (stroke afdeling) en revalidatiecentrum (waar niet iedereen beter wordt... de meeste niet)
Mensen gezien die veel niet meer konden. Actieve mensen die de rest van hun leven zouden moeten slijten in verzorgingstehuis. Prima verzorgd, maar ze konden zich zelfstandig nooit meer redden. Geen uitjes meer, niets meer kunnen doen, geen normaal sociaal leven meer...
Ik heb gezegd dat ik liever dood ben dan zo mijn laatste jaren slijten.
En ik was niet de enige...

Een paard is een prooidier. Blind, gehandicapt door problemen met de achterhand en bang...
Paardwaardig? Nee.

Ik vind het enorm kwetsend dat mensen zich in het fototopic opstellen zoals ze doen.
Dat mensen op die wijze oordelen, terwijl ongetwijfeld de meeste noch anja, noch het paard persoonlijk kennen.
En dat wellicht omdat ze dingen heeft gezegd die her en der niet in goede aarde zijn gevallen?
Een lage manier om iemand een hak te zetten. Sorry hoor.
Het is erg makkelijk om iemand vol te raken op zijn zwakste plek
Maar of dat nu rechtvaardigheid is....

Anja, nogmaals... sterkte.

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 20:02:


Het paard van Bent heeft wellicht een heel andere achtergrond? en dus geen reden voor de angst Igenioso ?
Geloof me... bij een paard met een trauma werkt het wel even anders. Dat heb ik helaas ervaren.

Extra vraagje... leeft het paard van Bent in een groep met andere paarden of op stal? Zijn nl blinde paarden die wel nog 'functioneren' maar alleen tijdens werk en voor de rest op stal staan.
Ook daar kun je je vragen bij stellen.

Wat de juichverhalen en deze beslissing betreft...

Als we aan een zwaar project beginnen zijn we allemaal geneigd om het positief in te zien.'
We moeten wel, willen we er zoveel energie insteken als mogelijk.
Je ziet op dat moment de situatie door een roze bril. Je ziet de positieve dingen die je wilt en moet zien om vol te houden en negeert de minder leuke kanten.
Totdat het moment komt waarbij je, door het zoveelste conflict, moet beseffen dat het in werkelijkheid wellicht toch niet zo goed gaat als je graag wilde geloven
Een keihard moment, maar onvermijdelijk en vaak na een bepaald voorval
Bij het verhaal van anja kan ik mij daar wel iets bij voorstellen.
En dat komt hard aan.
I've been there... done that...

Extra hard als je op een moment van ellende dan ook nog eens een flinke trap in de rug nakrijg.

Corine... nee, ik denk niet dat andere mensen beginnen aan een blinde hengst met trauma.
Internet staat bomvol met kneusjes. De enige die er aan zou kunnenbeginnen is iemand met een prachtig emotioneel verhaal , die het paard voor weinig geld koopt en op een buitenlands transport richting salami stuurt.
Is het nemen van dat risico werkelijk een alternatief???

Heb het gevoel dat persoonlijke vetes hierbij een rol spelen en wil er verder dan ook niet meer op ingaan.
Ik vindt het erg triest dat mensen op deze wijze iemand ' iets betaald willen zetten' Want dat gevoel heb ik erbij.
En tot zover dus mijn mening.

Piet, ik waardeer je enorm vanwege de kennis omtrent clickertraining en de tips die je mij destijds gaf. Clickertraining is ondertussen een waardevol iets geworden in mijn trainingen.
Maar wat het hele gebeuren rondom anja en haar paard betreft ben ik het niet met je eens.

Tuurlijk had je het paard meer kunstjes kunnen aanleren met clickertraining. No problem.
Maar ik denk dat je je af moet vragen wie je daarmee een plezier doet.
Jezelf? Om jezelf te bewijzen?
Of het paard wat idd braaf zijn kunstjes doet maar geen sociaal leven meer heeft; geen leven heeft zonder stress.

Het komt niet altijd goed met een paard met een zwaar trauma. Als ik mij niet vergis, heb je dat zelf al eens genoemd.
En geloof me... ik weet wat het is om een paard rond te hebben lopen wat doorlopend stijf staat van de stress.
Je wordt er zelf niet vrolijk van, maar het paard ook niet
Een prooidier wat niets ziet, vecht met de trauma's uit het verleden en lichamelijk niet 100% in orde is... Is dat werkelijk paardwaardig?

Piet schreef op maandag 12 juli 2010, 10:20:


Kun je ook zijn zicht terug clickeren? Voor de 'taal' van paarden onderling van essentieel belang.
Kun je ook zijn achterhand weer goed clickeren?
Een paard als prooidier moet het gevoel hebben dat het roofdieren ziet komen en ervan weg kan komen om het stress level binnen de perken te houden.

Als het paard dat, door fysieke beperkingen, niet kan, en niet in staat is te communiceren met soortgenoten hoe kun je dan verwachten dat het niet in angst en stress leeft?

Nog even afgezien van het feit niet ieder trauma weg te werken is; bij dieren net zo min als bij mensen.
Zelfs niet als het dier volledig op zijn eigenaar gaat vertrouwen.
De soms zeer diepe littekens blijven.

Dit doet mij een beetje denken aan de reacties van sommige mensen op bokt, als iemand zijn paard na ernstige ziekte laat inslapen (of dood maakt, hoe je wil...)
Dan heb ik het over de zeer fanatieke aanhangers van natuurgeneesmiddelen/bepaalde genezers of bepaalde therapeuten. Niets mis mee, maar wel als ze ervan uit gaan dat hun middeltjes/personen/therapeuten alles kunnen genezen en vervolgens mensen die afscheid hebben genomen van hun paard na een lange pijnlijke weg onder de neus wrijven dat het niet nodig was geweest als ze maar dit of dat middel hadden gebruikt/die therapeut hadden gevraagd etc.

Niet alles is te genezen, hoe graag we dat ook willen. Ziekte en dood hoort bij het leven, net als de geboorte en we zijn God niet. We kunnen niet iedere ziekte, ieder gebrek genezen.
We kunnen niet alles oplossen met de clicker.
Alles heeft begrenzingen.
Thats life.

Sorry aafje, maar een mens dood maken wat een trauma heeft... nee dat doen we niet.
Maar er zijn er wel die zelfmoord plegen

Wat het 'zich redden' betreft.. Bij communicatie van paarden onderling is zicht wel degelijk van essentieel belang. Een enkel blind paard redt zich in de wei mbv een blindgeleidenpaard. Dan gaat het over een paard wat later blind is geworden en geen reden heeft om alles te wantrouwen. Ingenioso had die reden wel. Niet tov anja, maar wel ervaren hoe andere mensen kunnen zijn.
De meeste blinde paarden die nog worden gebruikt spenderen hun leven op stal.
Zoals mensen met handicaps hun leven, niet zelden tegen heug en meug, in een kamertje doorbrengen.

Met clickeren kun je een paard bezig houden en leren om op je te vertrouwen. Maar het grootste deel van de dag moet het paard zich zonder je redden en is op zichzelf aangewezen. Zeker bij een blind paard valt dan de zekerheid van zijn begeleider weg en dat clicker je niet goed.

Dat littekens geheelde wonden zijn is maar ten dele waar.
Menig litteken blijft de rest van het leven erg pijn doen.
Wist je dat zelfs geamputeerde ledematen nog voor erg veel pijn kunnen zorgen?
En die zijn toch echt geheeld.

Maar goed... we kunnen hier eindeloos over discussieren...

Net als sommige mensen denken dat bepaalde healers en therapeuten alle paarden kunnen genezen, schijnen sommige mensen ervan overtuigd dat clickeren alles kan oplossen.

Helaas is het niet zo simpel en niet erg realistisch om zo te denken.
Niet alles is te genezen. Zo simpel is het. En dat is iets wat we zullen moeten accepteren.

Ongetwijfeld zijn jullie het hiermee niet eens. Het zij zo. Ieder zijn mening.
Ik hoop van harte dat jullie situaties als deze gespaard blijven en dat meen ik.
Dat hoop ik overigens voor iedereen...

Ondertussen is de bekapster geweest. Idd geen schimmel en niet zo dramatisch als de rampscenario's die ik in mijn hoofd had. De scheur is nog altijd oppervlakkig, maar zorgt voor een zwakke plek. Geteisterd door de droogte heeft dat zijn tol geeisd en week de hoefwand op een plek wat opzij uit.
Eenmaal netjes bekapt zag het er heel anders uit.
Ze heeft de scheur wel goed gecontroleerd en een beetje extra weggeveilt vlgs het principe van Wil bij de scheur zodat die plek van de hoefwand wordt ontlast en de kans krijgt om te herstellen.
Nat maken en in de nattigheid laten staan daarbij vond ze een goed idee.
De witte lijn was verder nog goed in tact.
Waarschijnlijk heb ik mij weer om niets te druk gemaakt

Complimentjes voor Rappa's hoeven. Ze heeft ook die bijgewerkt. Ijzers zijn 3 weken geleden weggehaald maar de rand brokkelde natuurlijk nogal waar de nagels hadden gezeten.
Ze heeft dat allemaal weer mooi glad geveild en was van mening dat het paard hartstikke goede hoeven had. Ze verwacht dan ook absoluut geen problemen met een ijzerloos bestaan. Kwestie van ff bijhouden tot de zwakke rand weg is.

Is het voor mensen altijd zoveel anders?
Ik heb helaas noodgedwongen de laatste maanden veelvuldig de stroke-afdeling bezocht van ziekenhuis en revalidatie.

Weet je dat veel van die mensen zelf eigenlijk niet meer verder willen? Omdat ze niet meer genezen. Omdat ze voor de jaren die nog overblijven volledig afhankelijk zijn van anderen. Omdat ze niet meer de persoon zijn die ze waren en alles waar ze voor leefden is weggevallen.
Dat ze nog leven, komt omdat er ooit hoop was.
En omdat ze niet stervend zijn, is euthanasie geen optie.
Maar weet je dat veruit het merendeel (vrijwel iedereen als ik dat goed heb begrepen) een formulier ondertekent, samen met familie, om daarin aan te geven dat ze geen revalidatie meer wensen als het nog een keer mis gaat (hartaanval/hersenbloeding) Dat ze dan gewoon willen sterven?
De confrontatie was schokkend, maar maakt wel wakker.
Zou ik zelf zo willen leven? Gebonden aan afhankelijkheid van anderen en niet meer de dingen kunnen doen waarvoor ik leef? Slechts de ene dag in de andere dag zien overvloeien, maar niets meer hebben behalve de maaltijden en wellicht medelijden?
Nee.
Ik heb hetzelfde gedaan als Anja; gezegd dat ik op die wijze niet wil leven.

Terug naar de dieren...
De vraag is zeer moeilijk te beantwoorden en ik heb hem mijzelf, net als Anja, eindeloos gesteld.
Zoals je wellicht weet heb ik op ruim 1 jaar tijd van 3 paarden afscheid moeten nemen. Nummetje 4 is er nog niet vanwege IR symptomen en gewrichtsproblemen. Nummertje 4 (billy) staat om die reden niet meer hier aan huis.
Hij mocht niet op de wei bij de grote paarden en een eenzaam bestaan in een afgesloten stuk vond ik geen leven voor hem. Ik had het geluk dat 15 km verderop in een afgezet stuk bos een shetlander stond met bevangenheid, naarstig op zoek naar een vriendje.
(ik had een noodoproep geplaatst). Daar staat hij nu bij en ik ga regelmatig kijken hoe het met hem gaat. Het is nog niet zeker of hij het gaat redden, maar hij staat iig niet alleen en heeft een lekker plak grond om rond te scharrelen met een vriendje. (ze kunnen gelukkig goed met elkaar overweg)

Dus ja... die vraag heb ik mij eindeloos gesteld en net als Anja heeft mij dat slapeloze nachten, tranen en ellende gekost. (en nog steeds)
Ook doorlopende stress bij een paard heb ik moeten meemaken. Amber was lichamelijk niet in orde en dat, samen met haar achtergrond, gaf ook stress. En niet zo zuinig.
Met de clicker kon ik amber wat lichte oefeningen laten doen, hanteerbaar maken voor hoefsmid en dierenarts en ervoor zorgen dat ze af en toe iets leuks kon doen.
Maar de toenemende stress en angst waar ze de laatste maanden in de wei mee kampte, kon ik daarmee niet ongedaan maken. Als ik ging wandelen bleef ze dicht bij me.
Maar ze was doods en doods bang.
De laatste weken van haar leven raakte ze in paniek als er iemand over straat liep, had ze twintig minuten nodig voordat ze haar eigen waterbak durfde te benaderen uit doodsangst voor de krokodillen die eruit konden springen. Ze was gestressd, 24//7. Daar kon geen clicker tegenop. Zeker... als ik bij haar was, bleef ze dicht bij me. Ging zelfs aan mijn voeten liggen. Maar als ik door het raam naar buiten keek zag ik de doorlopende angst; de paniek. Ze werd gemeen tegen andere paarden, maakte de hele club gek met haar gedrag, bezeerde zich keer op keer in haar paniek en kon uiteindelijk niet meer.
Ze was niet blind, maar haar lichaam werkte niet meer mee. Ze wist dat ze niet meer op tijd weg kon komen bij gevaar en haar verleden haalde haar in.
Ik denk dat alleen het lichamelijk ongemak misschien nog hanteerbaar was geweest. Maar haar leven in doorlopende angst... nee, dat niet.
Want ook voor haar was een sociaal leven onmogelijk geworden.

Als ik eerlijk ben, denk ik dat wij mensen veel te ver gaan in het willen houden van een paard. Ik net zo goed.
paarden die in de natuur allang waren opgevreten of door de kudde verstoten houden we in leven op alle mogelijke manieren
Artsen, therapeuten, natuurgenezers, healers en readers verdienen kapitalen in die wensen van ons en houden het mede in stand.
En grenzen van tot hoever we kunnen/willen gaan worden vaak verlegd.

Maar nuchter bezien denk ik dat een paard moet kunnen leven zonder noemenswaardige pijn, moet kunnen lopen, rennen en spelen, socialiseren met soortgenoten, in een wei of een lekkere plak grond.
Kan het dat niet, dan moeten we misschien toch onze vraagtekens plaatsen.

Een paard met een glanzend vel en in vorm is geen garantie van een paardwaardig bestaan. Want dan zou je moeten toegeven dat alle paarden die 24/7 op stal staan ook een paardwaardig bestaan hebben, want zien die er meestal ook niet prachtig uit.
Goed... veel van die paarden hebben neurotisch gedrag, maar daar kun je makkelijk omheen kijken of negeren, toch?

En toch hebben ook die paarden met hun glanzende velletjes wat mij betreft absoluut geen paardwaardig bestaan. Verre van dat. Een sociaal bewegingsdier opgesloten in een isoleercel,
Maar goed... die hoeven we niet meteen af te maken. Lekker de wei in gooien kan gelukkig ook.

Nog steeds wordt er volop geoordeeld over anja.
Maar eens een oprechte vraag aan degene die dat oordeel vellen...

Wie kende Ignenioso goed? Ik bedoel dan niet van een filmpje of misschien zelfs een keer echt gezien...
Ik bedoel...
Wie kent het paard werkelijk?
Heeft gezien wat er gebeurt als het paard in de wei loopt en het geobserveert, liefst langere tijd?

Is het eerlijk om een oordeel te vellen over een paard wat je niet persoonlijk goed kent?

Mij is hetzelfde overkomen. Iemand die mij kon vertellen wat er verkeerd was met mijn paard en waarom dat zo was en bovenal wat ik diende te doen.
Betreffende persoon had mijn paard zelfs nooit gezien en kende zelfs mij niet persoonlijk
Dergelijke zaken vind ik erg ver gaan...

Ik denk dat een eerlijke en oprechte mening over de situatie bij Anja alleen te geven is door mensen die Anja en Ignenioso goed kennen en die het paard hebben meegemaakt; gezien hebben wat er gebeurde....
Al het andere is speculeren op eigen ideeën, gevormd door beperkte informatie in ingekleurd met een eigen visie/vooroordeel. En dat is niet altijd reeël.

En voor het overige... dit topic gaat niet meer over anja of Ingenioso, maar is, als ik aafje goed begrijp, veel meer algemeen bedoeld

En dan komen we bij de vraag die Pien stelde. In dit geval aan Piet, maar hij kan ook aan Isabel worden gesteld.

Maar is het eerlijk om die mening zo duidelijk te profileren als je het paard nooit hebt meegemaakt en dus absoluut niet kunt inschatten hoe de situatie werkelijk was??

Ik heb een dergelijke situatie wel meegemaakt. Niet eens bij een blind paard.
Maar ik weet wel wat doorlopend angst en frustratie bij een dier doet.
En soms is dat erger dan het lichamelijke ongemak.

Maar om dat te weten moet je het zien en meemaken. Dan pas weet je waarover je praat.
En of je veroordeling werkelijk terrecht is.

hmmm nu ga ik dus weer daar op in.
Niet de bedoeling en zinloos.

Terug naar het oorspronkelijke onderwerp maar weer.
Hoe bepaal je dat het tijd is voor het paard?
Hoe bepaal je of de pijn erg genoeg is (paarden schreeuwen, piepen of janken niet) en hoe bepaal je dat de situatie uitzichtloos is?

En wat wordt verstaan onder een paardwaardig bestaan?
Waar worden de grenzen getrokken?
Wanneer is genoeg genoeg? (behandelingen etc)

En zijn wij mensen niet geneigd om er veel te ver in te gaan?

Nog even een extra noot...
Paarden laten zelden in het bijzijn van mensen zien hoe de situatie werkelijk is/hoe ze zich voelen. Een zeer natuurlijk iets voor een prooidier. Nooit de zwakke kant laten zien.
Ik hoor veelal dat mensen geconfronteerd worden met de werkelijkheid als ze het paard bv vanuit hun huis kunnen gadeslaan; het de hele dag in de wei kunnen zien en dus een goed beeld vormen van de situatie;

Dat vertekend beeld dat mensen kunnen hebben als ze het paard in pensionstalling of verder af gelegen wei bezoeken, wordt daar ook altijd rekening mee gehouden?