Virginie Walgraeve schreef op zondag 11 juli 2010, 21:20:



hm hm, allemaal héél herkenbaar hoor, vooral als je d'r alleen voor staat,
euh...... van vriend veranderen, eentje zoeken die wel wat voor paarden betekent....
bwah !
alleen buiten rijden is veel minder evident dan veel mensen laten doorschijnen,
veronderstellen of van uit gaan,
probeer iemand dichtbij te vinden die met je uit rijden wil, die eventueel tot bij jou kan komen, als te paard te ver is........
kontakteer de Vlaamse Vereniging voor Ruitertoerisme eens,
hun hersencel zit daar ergens in jouwbuurt, Nevele, Merendree (Alea Ruitershop)
misschien kan je met hen uit rijden,

en anders moet je het natuurlijk alleen doen,
ipv thuis op te stijgen, zadel op maar vertrek al voetwandelend
met je paard aan een los touw, laat ze gewoon met je meelopen,
zal waarschijnlijk beter gaan dan rijdend erbovenop,
spreek haar moed in, beloon haar met je stem (of de rest van je lijf), als ze 't goed doet
maak de eerste keer een kort tochtje, als ze 't goed doet kan je 't langer maken,
als ze kalm is, kan je opstijgen, wandel rustig, aarzel niet om weer af te stappen,
doe alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is, geef haar vertrouwen,
huiswaarts is doorgaans géén probleem, dat kan je rijdend doen, maar doe dat wel in stap, maak er géén gewoonte van om hollend (en gillend thuis te komen)
opbouwen, rustig blijven, tijd nemen en geven
(maar dat is allemaal niet makkelijk, ik weet ut !)

Tjee Peter D, ik val om, een aardig en welgemeend goed advies.

Hoi Virginie,

Ik herken jou probleem heel goed.
Ik zit er namelijk ook mee. Mijn dames zijn moeder en dochter ook nog ...
Jarenlang heb ik iedere keer weer moeten zoeken naar mensen om met mij mee te gaan en als ik die niet had en ik ging eens alleen, werd het ook vaak een drama.
En ja daar werd ik ook een beetje bang van.
Nu ben ik er steeds meer van doordrongen dat ik het toch alleen moet doen.
En dan wil ik ook nog bitloos
Ik ben helemaal opnieuw begonnen.
Elke dag, soms 2 x, een heel klein stukje ernaast lopen, met alleen een halstertje en een touw.
Gewoon alleen even de straat op en neer, of 2keer, alsof het de gewoonste zaak is (was het ook, want dat deed ik vaak ook als ik met bekappen bezig was) , en dan weer lekker terug bij de ander.
Gewoon niet verder gaan dan ik voel dat goed gaat, dus zonder stres,
Eerst dacht ik bij de heuvel, we gaan terug, niet omdat er stres was maar omdat IK bang was dat er stres zou komen. Een dag later zijn we gewoon de andere kant gaan zien...
Allebei goed en zonder stres terug gekomen...
Nu doen we een rondje van een km.door de polder en vandaag ben ik het park eens ingegaan.
Onderweg laat ik haar dan soms een hapje eten of ik vraag haar of ze iets wat eng zou kunnen zijn niet eens van dichterbij wil bekijken...
Het enige dat ik mezelf voorneem is DAT ik elke dag een stukje ga lopen, met allebei apart minimaal 1 x...HOEVER en WAARHEEN besluit ik pas op het moment dat ik ermee bezig ben aan de hand van hoe mijn paard is vandaag EN hoe ik mezelf voel EN of ik er in geloof...

Loop je tegen een probleem op kan je dat hier eens voorleggen...
Ikzelf leer veel door gewoon mee te lezen hier...
De tip bv. van Pien om easy te zeggen en dan zachtjes "pompend" te remmen, als je paard je steeds voorbij wil lopen heeft bij mij echt geweldig goed geholpen. Uiteraard prijs ik haar dan uitbundig als ze dat doet.
Vroeger liep ze vaak te dribbelen en rondjes om me heen en dan luidkeels te hinniken.
Sinds ik opnieuw ben begonnen, doet ze dat helemaal niet meer
Wie weet duurt het zo nog eeuwen, hoor, maar voor het moment voel ik me er goed bij...En wie weet gaat het bij jou en jou paarden ook nog wel veel sneller...
En ik kom wel steeds verder zonder gehinnik, alleen degene die thuis alleen achterblijft hinnikt nog af en toe. Maar dat word ook al minder.
En wie weet komt er een moment dat ik het vertrouw om er zo (zonder bit dus) op te gaan zitten.

Daar krijg ik nu wel steeds meer vertrouwen in...

En die paar brokjes(appeltje,boterhammetje peentje?) kan je ook wel weglaten hoor, hebben ze echt niet nodig.
Groetjes Marlies

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 23:39:


..... en dat is absoluut niet het eerste
maja, dat krijg je met selektief lezen hé !
nu nog wachten op het eerste van jouw kant ?

Hallo,

Het beetje, bij beetje naar buiten gaan door met je paard aan de hand te lopen lijkt me een goed idee. Gewoon aan het halster en een lange longeertouw? Maar wat als ze in paniek raakt en ze te sterk is voor mij zodat ik haar ook op die manier niet kan houden? Ik besef dat een groot deel van het probleem nu bij mij ligt. Door wat ik met haar in het verleden heb meegemaakt wordt ik al nerveus alleen maar door eraan te DENKEN dat ik met haar aan de hand de straat op moet... Ik ken mezelf, bij alles wat ik zal tegenkomen zal ik op voorhand al denken: daar zal ze zeker van in paniek raken! En natuurlijk raakt ze dan in paniek... Iemand tips die mij kunnen helpen om van de schrik af te raken? Ik denk niet dat op voorhand een fles porto leegdrinken de oplossing is

Grtjs,
Virginie

Virginie Walgraeve schreef op maandag 12 juli 2010, 14:28:


Ja, maar wél opgezadeld zodat je als je dat wil kan opstijgen

een ganse fles is misschien een beetje veel maar toch......
angst is een onhandelbaar ding,
vraag iemand mee, maar wél iemand die onderlegd is in omgaan met paarden
ook als ze freaky worden,
blijf met 2 tot je zelfverzekerd genoeg bent,
opstijgen als je er alledrie klaar voor bent,
2° persoon op fiets is ook een goeie.....

Virginie Walgraeve schreef op maandag 12 juli 2010, 14:28:


Kleine oplossing... klik het de longeerlijn vast aan de zijkant van het halster. Op het moment dat in paniek raakt of schrikt kan je haar heel gemakkelijk houden. Door de dan onstane druk zal ze haar hoofd opzij moeten doen en om je heen lopen i.p.v van je weg.

Probeer maar eens in de weide/bak/paddock.

Virginie Walgraeve schreef op maandag 12 juli 2010, 14:28:


Hallo Virginie,
Ik heb in vergelijkbare situatie het volgende gedaan:
Iedere dag het paard meenemen. Eerste keer 5 stappen, meer niet, en dan weer terug brengen. Gaat dat moeilijk, dan net zo lang dagelijks oefenen tot het vanzelf gaat.
En dan iedere dag een beetje verder. Hele kleine stapjes nemen, op je eigen gevoel van wat je nog vertrouwt.
Paarden zijn gewoonte dieren, voor je het weet vindt ze het de normaalste zaak van de wereld om met je op pad te gaan.
Dan kan je beginnen met het zadel erop te leggen en op de terugweg op te stijgen. En al snel kan je rijdend vertrekken en steeds een beetje verder weg gaan.

Hallo,

Hier ben ik dan weer. Was een tijdje buiten dienst omdat ik per ongeluk een stuk van mijn vinger afgeknipt had, maar dat is nu weer in orde
Tijdens de verplichte rust heb ik veel tijd gehad om dingen te lezen.
Wat ik er tot nu toe uit geleerd heb is dat ik eerst aan mezelf moet werken om terug vertrouwen te krijgen en angstvrij te worden. Ik ben nu begonnen met grondwerk en vooral met het leggen van obstakels. Zoals een groot stuk plastiek om over te lopen, een waterplas om door te lopen, etc ... Ik begin dus nu met het opnieuw leggen van een vriendschaps- en vertrouwensband naast het paard. De volgende stap is op mijn paarden en een bitloos hoofdstel gebruiken. Veel oefenen in mijn weide/paddock en dan de baan op naast mijn paarden. Om dan na verloop van tijd hopelijk zonder problemen de baan op te kunnen al rijdend .
Ik hou jullie alleszins op de hoogte en bedankt voor al jullie nuttige tips!
Groetjes,
Virginie

goed hoor, maar als je dan de baan op gaat ''rijden'', doe dat dan met een ervaren paard en ruiter samen. Geeft vertrouwen aan jou en jou paard.
Succes verzekerd

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen