Enkelen van jullie hebben "going with your horse" opgevat alsof mijn paard altijd zelf bepaald waar hij mag gaan of staan, of zelfs dat de hekken van de wei wel los mogen staan ... een beetje verkeerd beeld van deze mooie en belangrijke manier van omgang met je paard.

Iedereen houdt rekening met de wensen van zijn paard, alleen de mate waarin we dat doen verschilt. En als het goed is hebben we inderdaad weinig kracht nodig om een jong paard te leiden buiten zijn weide of bak. Werl is het belangrijk te begrijpen waarom een paard buiten zijn wei moeilijker gehoorzaamd. Meegaan met je paard is dan 1 van de manieren, je paard trainen in altijd blindelings gehoorzamen is de andere manier. Iets er tussen in, dat is meestal de realiteit.

Is "going with your horse" gevaarlijk? Niet als je paard met jou mee gaat, als je dat vraagt en eist zonodig. En als een paard sowieso gevaarlijk is op een bepaald moment, dan is dat niet het goede moment om met hem mee te gaan, natuurlijk. Tenzij die manoeuvre hem het snelste weer onder je controle brengt.

Het principe van going with is, dat je meegaat met waar je paard heen wil en dat je paard met jou meegaat met waar jij heen wilt. En daarbij volg ik zo veel als mogelijk is mijn paard, en ben autoritair in mijn Nee, nu niet dit of dat, verzin even wat anders. Indien nodig neem ik het dus over, als mijn paard het zelfde zou doen, dat overnemen, dan kan dat natuurlijk niet, dat zou gevaarlijk zijn. Veiligheid eerst, dan kunnen we verder.

Een paard dat gestart wordt met going with, die nog niet weet, dat je meegaat met zijn wensen, die kan in het begin slechter gaan luisteren. Hij is immers gewend, dat als hij zijn zin wil hebben, hij de mens mee moet trekken. Dat duurt niet lang dit stadium 1 tot 4 keer buiten de weide wandelen enkele minuten zal genoeg zijn. En als hij dit weet, dat je bewust wilt volgen, dat wordt het wederzijds, en zal hij beter naar je luisteren als voorheen. Je hebt dan wel een ander paard, een paard dat niet meer blindelings volgt en zijn eigen voorkeuren aangeeft. Winst in mijn ogen omdat het vol zit met contact en communicatie en ik een paard heb die zichzelf is, gedreven door nieuwsgierigheid.

Going with begint meestal buiten de wei en buiten de bak. Omdat in de wei en in de bak, alles bekend is en zelfs saai is voor een paard. Binnen die veilige ruimtes is mijn paard alleen maar nieuwsgierig naar wat ik voorstel. Nieuwsgierig naar wat ik nu weer voor hem bedacht heb. De ideale situatie voor training zou je denken en daarom gebruiken we dit ook zo. Ik ken veel dressuur paarden die perfect alles kennen en doen, en waar je bijna niets mee aan kunt vangen, zodra ze de weg op gaan verder van huis. Hoe is dit mogelijk? Buiten de wei is een paard nieuwsgieriger naar zijn omgeving dan naar wat ik voorstel ... een hele andere situatie dus, als in de bak. Ik kan die nieuwsgierigheid gaan onderdrukken of ik kan daar in mee gaan. Een wereld van verschil.

Op ons stalling adres, tijdens een wandeling buiten, kun je beide extremen zien. Kinderen die hun paard elke vrije beweging ontzeggen, het mag nog niet naar links of rechts kijken. En Tessel en ik, die hun paard naar links en rechts laten zwalken, stil blijven staan, en de paarden overal een kijkje laten nemen. Met die strakke aanpak van die kinderen kom je sneller waar je wezen wilt en het paard vertrouwt geheel op de leider. Met onze aanpak komen we waar we samen willen zijn en vertrouwd het paard op zichzelf en op ons.

Het brengen buiten de wei, is op mijn initiatief, en elk paard gaat graag mee. Dan ga ik naast mijn paard staan, loop ik er voor, dan leid ik, of ik wil of niet, dat gebeurd gewoon. Er naast lopend is elke stap die ik doe en elke richting die ik op kijk, voor mijn paard een leidsignaal. Die het op wil volgen of niet ... dit is een soort vrije zone, waarin we samen keuzes maken. Ik volg mijn paard dus door te kijken naar zijn kijkrichtingen en ik kan beslissen tegelijk zijn richting op te stappen of een fractie eerder of later. Onder zadel doe ik hetzelfde met de teugels. Dit is dus een dans van samen bewegen, met op zijn best een wederzijdse eenheid van bewegen.

Heel ongemerkt kan ik dus mijn jonge paard verder van huis geleid hebben, dan waar het zich nog zeker voelt. Dat merk ik dan aan nerveusiteit en niet verder weg willen. Misschien dat een ander paard begint te rennen dan. Ur nam laatst in deze situatie de leiding over en rende in draf terug naar zijn maatje. De keer daarna was ik wat voorzichtiger om hem niet voorbij zijn grenzen te leiden. Onze paarden trainen we ook tot blinde gehoorzaamheid, enkel alleen op de spaarzame momenten als dat nodig is. Zoals niet grazen zonder toestemming en meekomen mijn richting en tempo op, als het touw strak staat. En ik ga liever niet verder van huis af, als mijn paard daar nog niet aan toe is. en met twee paarden komen we een stuk verder van huis af, deze eerste beginfase.

Michiel

Hoi

Er zijn vele varianten mogelijk om met grazen op een goede manier om te gaan.

Afstappen om een graaspauze te nemen zoals Joke zegt is er een van.

Alleen grazen tijdens doorlopen, dat lijkt me niet zo handig, je paard blijft dan voortdurend mikken op eten en daar is de aandacht dan ook.

Helmaal nooit grazen, dat zou ik alleen doen, bij een paard die zonder volledig verbod nooit tevreden kan zijn. Of bij een paard die sowieso weinig behoefte aan eten heeft onderweg. De karakters van paarden verschillen hierin. Er zijn paarden die zonder grazen buitenritten nooit echt leuk vinden. Grazen gebruikt een paard ook om kalm te worden. En bij sociaal contact, na een neus aan neus kennismaking, met andere paarden is het nabije grazen een toestemming om aangeraakt te worden door de ander.

Alleen grazen met toestemming. Dat leer ik mijn paarden. Mijn que is "gamaga" oftewel "ga maar grazen" tezamen met het zakken van de teugels of het leidtouw. En "op" bij het weer omhoog komen uit het gras. Belangrijk bij deze techniek is het vlot weer omhoog komen. Dat oefen ik door als beloning nogmaals laten grazen. Daardoor denkt mijn paard niet dat dit zijn laatste hapje hapjes ooit is. Wat de oorzaak is van vasthoudend door blijven eten. Hij weet immers niet, of hij direct weer mag toehappen. Dus als hij het eenmaal weet, komt hij snel omhoog. Eventueel lopen we een paar pasjes, en dan mag hij weer grazen. Soms is dus het grazen na 1 maal afgelopen, soms na 2 of drie keer. Deze onregelmatigheid is het geheim van vlot omhoog komen uit het gras. Mocht hij zich verzetten, en ik loop er naast, dan trek ik eerst iets fermer, en dan met de punt van mijn schoen een zacht tikje tegen zijn mond ... wel zacht natuurlijk ... of ik loop door zijn eetplek heen als daar ruimte voor is. Kortom elk paard kan op deze manier vlot omhoog uit het gras komen. En leren alleen te grazen met toestemming.

Groetjes, Michiel

Marianne schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 17:02:


"Mijn manier is het beste en andere manieren werken niet" ...
ik dacht het niet dat dit zo werkt met het grazen. Met niets trouwens, overal is altijd een alternatief beschikbaar die past bij ruiter en paard.
Mijn "alleen grazen met toestemming" is een gerespecteerde techniek uit clicker training, ook al kan het zonder die toegevoegde klik.

Kijk maar eens naar deze video, dat zegt genoeg:
http://www.horseserver.com/handgrazing.html

Michiel

Marianne schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 18:04:


Toegegeven, het was flauw en overdreven.

Wel probeer ik de zelfde regels aan de hand te hanteren
als onder zadel, bij ongevraagt gras willen gaan eten,
voorkom ik zo halverwege. Het is wel opletten, want andere
reukdingen opsnuiven van de grond, wil ik er graag inhouden.
Dat hoort een beetje met de manier waarop ik graag samen optrek.
Zowel op de grond als onder zadel.

Michiel

e m kraak schreef op dinsdag, 25 januari 2005, 18:59:


Hierin is er bij mij geen "going with my horse" terwijl ik toch rekening met hem hou, om op de belangrijke momenten toestemming te geven voor grazen.

Sannie met weinig grondwerk kun je toch heel plezierig rijden, omdat je vanuit wederzijds plezier, de beste communicatie hebt. En rijden vanuit wederzijdse communicatie en plezier maakt alles zo veel gemakkelijker.

Veel mensen eisen dat hun paard, op aangeven, vertrekt bijvoorbeeld. En zijn bereid daar been voor te geven. En besteden daar grondwerk aan, voor vlot reageren. Ik heb ook een signaal voor vertrekken, de mondklik, en teugelvoering de goede kant op, zwaarder gaat het niet. Het is een verzoek dat mijn paard mag negeren. Als hij niet wil, zal hij daar een goede reden voor hebben, en dan gaan we niet, blijven thuis of ik ga mee in wat dan wel zijn idee is. Dit is mijn streven, in de praktijk kom ik soms voor situaties te staan die meer dwingend moeten zijn. Omdat mijn inzicht in de route nu eenmaal soms echt beter is, bijvoorbeeld als we een rare lus moeten maken om verder te kunnen gaan in de goede richting. En dit zal steeds minder een strijd gaan worden (ik werk pas een paar maanden met deze jonge paarden) omdat de paarden mijn intentie begrijpen dat ik rekening hou met hun wensen, en me steeds meer gaan vertrouwen als het even niet zo kan zijn.

Piet geheel los mee lopen staat beslist nog op mijn verlang lijstje, als het veilig kan, dan lijkt me dit heel leuk en waardevol. Ik zou wel dezelfde manier van meegaan met mijn paard gebruiken als altijd. Dus kort bij hem in de buurt blijven, samen stoppen, samen vertrekken en samen naar links of rechts gaan. Ook het nee signaal bij gras eten zou ik er in houden (naast het ja signaal). Op deze manier kan er een overgang gemaakt worden naar rijden zonder de teugels te gebruiken, zonder je benen te gebruiken. Puur rijden op nog zachtere signalen en het paard toch een grote mate van vrijheid geven. En ik weet zeker, als dit op de grond zo kan, kan het in het zadel ook. En als het op de grond niet kan, kan het vanuit het zadel altijd nog zachter dan we denken.

Michiel

Nick Altena schreef op woensdag, 26 januari 2005, 13:11:


Ja iedereen heeft zo zijn eigen paarden liefhebberij, mooi te lezen Nick. Vanmiddag (met al die gras story's in mijn hoofd) haalde ik Ulla uit haar zandbak. Toen ik haar mijn berberzadel op wou doen, draaide ze weg. Ze wou niet, al wist ik toen nog niet waarom. Ik heb haar terug gebracht naar haar maatjes, ook met het idee, je leuke uitje loop je mis, misschien wil je daardoor een volgende keer met meer plezier.
Gemeen hé, dat sluipt er dan zo maar in.

Uniek een ruin van bijna 4 heb ik toen voor de tweede keer mee genomen. Hij durft bijna niet en toch wel, met me mee weg bij zijn vriend. En alleen als we rondom de boerderij blijven. Met onze hoofden op 1 lijn, schrijden we heel voorzichtig samen verder. Ik pas er voor op zo min mogelijk leiding te geven. Dat zou zijn verkenning te niet doen, daar ben ik te grof voor, hij alleen weet wat hij wil leren kennen. Hij staat een tijdje voor de wc deur :) ruikt aan een oude melkbus, voelt met zijn lippen aan een hulst takje met rode bessen. Over onthaasten gesproken zo wandelen wordt al snel poëtisch Uniek trilt soms van opperste alertheid, een ezeltje, zou hem supersnel doen verdwijnen. En hij loopt verder en kijkt in het fietsenhok, luistert naar de paarden die binnen staan, en gaat zomaar de werkplaats binnen waar hij heel voorzichtig die vreemde wereld van de boer met al zijn zintuigen in zich op neemt. Soms leid ik hem iets terug, soms iets verder, meestal volg ik hem.

Toen nogmaals Ulla mee genomen, die had maar één wens en dat was gras eten. Onhandelbaar voor een goede wandeling, enkel gras eten. Ok nu snapte ik haar zadelprobleem. Het zou niets geworden zijn, ze had enkele dagen geen gras meer gezien, en voor haar is dat té lang. Dus iets langer laten grazen en toen heb ik haar terug gebracht. Achteraf dacht ik, ik had op haar kunnen gaan zitten (dat zou de vierde keer geweest zijn) met volledige vrijheid van grazen. Dat was wel goed gegaan vermoed ik. Toch is volledige vrijheid van grazen niet mijn manier van hoe ik graag zou willen rijden. En dus ben ik liever duidelijk en maak er een kort uitje van ... toch jammer we hadden een goede tijd samen kunnen hebben, al grazend wennen aan ruiter gewicht.

Michiel

Een paar dingen verduidelijken Pien en Nick,

Zouden jullie je aanpak fundamenteel veranderen, als je paard in zijn trainingsdoel minder presteerd als de vorige keer? Ik denk het niet, een stapje terug en dan weer 2 vooruit, zo gaat het meestal.

Leuk te horen hoe jullie het doen, zonder meer daar gaat het niet om, mijn manier is echter ook prima, dat staat los van gisteren.

Bedenk ook, dat het jonge paarden zijn, Ulla is nog in training om "te gaan grazen alleen op aangeven van mij". Gisteren was ik helemaal niet vriendelijk, in het verhinderen van het toehappen, wel geklikt en beloont op die momenten waarop ze doet wat ik wil. Het was genoeg geweest vond ik, daarom snel terug naar huis.

Pien, Ulla wou het zadel niet, wel wil ze heel graag met me mee ... altijd! Haar terug brengen naar haar maatjes, is dus bijna een straf voor haar. Ik heb nog maar enkele keren op haar gezeten, niet te vergelijken dus met een ouder paard. Heel verstandig dus van mij, om alleen op kalme momenten verder te gaan en niet gisteren.

Ook over die voorzichtige stapjes samen met Uniek, ben ik heel tevreden. Natuurlijk had ik ook als leider weg kunnen stappen. Ik koos er echter heel bewust voor dit nu niet zo te doen. Waarom? Wel bij gewoon weg stappen en doorlopen, volgt Uniek me en beperkt daarin zijn vertrouwd worden met de wereld om hem heen. Tot het moment dat hij plotseling beseft dat hij onveilig is, dan wordt hij wakker en heb ik een paard in paniek. Nu in het meegaan met hem, werkt hij aan zijn eigen zelf vertrouwen en heb ik een paard dat nieuwsgierig is naar zijn omgeving. Er is erg veel vertrouwen, contact en samen zijn met Uniek op deze manier. Het lijkt totaal niet op onhandelbaar zijn en over willen nemen.

Bij onhandelbaarheid en overnemen, dan volg ik het paard niet meer natuurlijk. Heel vaak denken mensen dat wel van mij, en jullie ook lees ik, en dat is onjuist.

Michiel

Dank nog voor de kritiek, het heeft me geholpen, het grazen en leiden wat strenger aan te pakken gisteren.

Gisteren heb ik Ulla gras laten eten tijdens 2 pauzes ergens halverwege onze route, ook dit kan natuurlijk binnen "grazen alleen op mijn aangeven". Wat strenger aangepakt dus, al was ze minder grazerig omdat ze weer in de wei staat inplaats van in de zandbak. Ook wou ze niet verder van huis af dan 1 km, zoals de laatste tijd wel vaker, nu strenger doorgedrukt, waardoor mijn dochter en ik een langere wandeling met haar konden maken, van anderhalf uur ongeveer. De manier van doordrukken aan het leidtouw is volgens de methode van Bill Dorrance, waarbij ik Ulla, na het vragen aan een strak touw, zover doortrek dat ze wel een stap moet zetten in mijn richting. En dat direct belonen.

Going with your horse, deden we daarnaast zo veel mogelijk. En mij volgen dwongen we dus af, als ze niet wou met het lichtste verzoek. Deze strengheid in afwisseling met going with werkte redelijk goed gisteren. Wel is het balanceren op de grenzen. Onzekerheid neemt toe als ze verder van huis komt, weg van de andere paarden, en dat lokt dan weer grazen uit om kalmer te worden. Gisteren heb ik haar dus op beide punten hier door heen getrokken. Om te kijken of de zachte aanpak van going with niet te zacht voor haar was. Balanceren dus op wat de verstandigste aanpak was. Op een zandweg in het bos heeft Tessel er even een stukje op gezeten, en dat bracht teveel onrust. Toen we weer op 1 km van huis zaten werd ze heel veel kalmer en heb ik haar naar huis gereden. En ook vandaag treuzelt ze dan, wil ze langer met ons weg blijven, ook al is ze bereden. Dat verkiest ze toch boven met haar maatjes in de wei.

De les van vandaag, strenger zijn is goed bevallen en strenger zijn kan ook gemakkelijk een paard forceren om mee te gaan met mij, verder van huis dan waar het aan toe is. Minder grazen is altijd al mijn doel geweest, en ze heeft het ook nodig om kalmer te kunnen blijven. Een juist evenwicht hierin dat is belangrijk !

Uniek zou ik niet zo moeten forceren, zodra hij buiten de wei is, dan staat hij al op spanning. En heeft overigens geen graas behoefte dan. Meegaan met hem, dat is het meest veilige. De komende keren gaan we ook met Uniek en Ulla samen wandelen. Uniek komt zo een klein stukje verder denk ik, we zullen wel zien.

Michiel

Piet schreef op zondag, 30 januari 2005, 11:44:



Natuurlijk Piet, Bill heeft meerdere methodes uitgebreid beschreven. De mijne heet "Leading up real free", en staat beschreven van pag. 95 tot 115.



En gemixt met Yes-beloon heb ik natuurlijk ook. Als ik gewacht had ... en die manier ken ik ook, dat is het eerste waar ik ook aan denk ... dan had ik daar nu nog gestaan ... ja ook met de kleinste poging belonen. Het wachten zal immers in concurrentie moeten gaan, met haar instinct van zelfbehoud (verder van huis af) en dat werkt minimaal of niet. Nu heb ik geen verzet uitgelokt, dat had ze al :) wel heb ik haar geprest verder te gaan over haar eigen grens heen, omdat ik dacht dat ze dit wel aan zou kunnen, met een beetje hulp van mijn kant. En bovendien ging ik twijfelen of ik wel genoeg leiding aanbood. In die zin was het ook een correctie op een eventueel respect probleem. Dat noem ik balanceren, niet te weinig en niet te veel.



Ik kan het verschil merken, als ik leid en wanneer ik meega met hem. En daarop baseer ik mijn werkwijze, telkens bereid te switchen tussen het een en het andere. Soms heeft Uniek wat steun aan mij volgen, als hij even niet weet waar te gaan, als zijn blik verloren dreigt te raken, een duidelijk signaal is graven met zijn voet. Dit probeer ik vóór te zijn door leiding te geven. Een klein stukje verder kan ik hem beter los laten, en hem volgen in zijn nieuwsgierigheid. Ik voorkom daarmee (paniek) dat ik over zijn grenzen heen leid en hij oefent om zeker te worden. Ik wil verre blijven van een paard dat alleen zeker is in blindelings volgen en niet zelf kan nadenken. Daarom vertel ik dit ook hier om dat ik graag vertel over mijn "going with my horse", dat wat verder gaat als de meeste mensen toepassen.

Piet ik weet dat CT voor jou het ultieme is, dat heb ik ook jaren gedacht en ik werk er nog steeds mee. Ik weet nu dat clicker training, net zoals de meeste andere trainings vormen, alleen werkt als het paard zich aan moet passen aan wat jij wilt. Voor mij is dit de minst belangrijke helft van rijden en omgang met mijn paard. De andere helft is meegaan met hem, het delen van zijn spontaniteit, nieuwsgierigheid en bewegingsdrang. En ik pas er voor op, dit uit hem te trainen, direct vanaf het begin. Spontaniteit, nieuwsgierigheid en levenslust hoef je niet te belonen met klik-wortel dat zou belachelijk zijn. Het is een gift wat je er bij krijgt als het goed is. "Going with your horse" is een uitnodiging en stimulans om juist dit te ontwikkelen.

Michiel

Piet schreef op maandag, 31 januari 2005, 20:18:



Ja Piet je kunt een pagina verwijzing verwachten als je schrijft dat het geen Bill Dorrance methode is :) Mijn korte weergave ervan vind ik duidelijk genoeg en als er vragen over komen zie ik wel weer he. Laten we er niet moeilijk over doen, ik heb dat ook wel eens dat ik snel reageer en iets schrijf wat acheraf gezien niet klopt .. geen punt beste man. Mijn sympatie voor jou kan niet stuk hoor :)


Clicker training daar kunnen we op vele manieren over praten. Ik hou ervan geen strakke definities te hanteren, dat laat ik aan anderen over die dat veel beter kunnen als ik. Dat wat je graag wilt zien (het positieve) comuniceren en belonen, dat is voor mij al clicker training. Ook al pas ik het toe, met veel meer spelregels en nouwkeurigheid, iedereen die het positieve duidelijk maakt en beloont tijdens training en rijden is voor mij al werkzaam met het principe van CT. En het stapje zetten naar meer provesionaliteit dat kan ik iedereen aan raden. Inge Teblick haar Nederlands talige boek over positief grondwerk is net af/uit en een aanrader. En de 2 Engelse boeken van Alexandra Kurland natuurlijk.

Clicker training heeft ook zijn beperking, het houd op bij going with your horse. Die 2 samen dat zou wat kunnen worden En going with my horse is voor mij een belangrijker vorm van training. Hoe kun je immers een paard iets comuniceren en belonen als het doet wat het zelf graag wil? In die eigen handeling is alles een eenheid en is er geen klein klikmoment wat je zou willen aanwijzen en belonen. Je kunt alleen maar meegaan met je paard, meegaan in die eenheid, zonder afleiding van lik-beloon, gewoon verder gaan. Het paard is zichzelf aan het trainen op dat moment, en neemt jou daar in mee. Als jij met hem mee gaat.

Het heeft ook met motivatie te maken De beste motivatie om iets te doen, is het plezier in de handeling zelf. En pas daarna komt gemotiveerd worden door een beloning. En wat betreft het comunicatieve deel ... samen vallen met mijn paard, is zoveel rijker dan "Klik dát doe je goed".

Begrijp me goed, niets ten nadele van CT of welke andere vorm van training dan ook. Ik geef hier "voor het eerst" woorden aan iets heel basaals wat we allemaal met onze paarden meemaken. Going with legt daar een vergrootglas op, en wat ik zie is slechts een glimp van wat er mogelijk is.

Michiel

Met spellings corectie, zelfde inhoud:

Piet schreef op maandag, 31 januari 2005, 20:18:



Ja Piet je kunt een pagina verwijzing verwachten als je schrijft dat het geen Bill Dorrance methode is :) Mijn korte weergave ervan vind ik duidelijk genoeg en als er vragen over komen zie ik wel weer he. Laten we er niet moeilijk over doen, ik heb dat ook wel eens dat ik snel reageer en iets schrijf wat achteraf gezien niet klopt .. geen punt beste man. Mijn sympathie voor jou kan niet stuk hoor :)


Clicker training daar kunnen we op vele manieren over praten. Ik hou ervan geen strakke definities te hanteren, dat laat ik aan anderen over die dat veel beter kunnen als ik. Dat wat je graag wilt zien (het positieve) communiceren en belonen, dat is voor mij al clicker training. Ook al pas ik het toe, met veel meer spelregels en nauwkeurigheid, iedereen die het positieve duidelijk maakt en beloont tijdens training en rijden is voor mij al werkzaam met het principe van CT. En het stapje zetten naar meer professionaliteit dat kan ik iedereen aan raden. Inge Teblick haar Nederlands talige boek over positief grondwerk is net af/uit en een aanrader. En de 2 Engelse boeken van Alexandra Kurland natuurlijk.

Clicker training heeft ook zijn beperking, het houd op bij going with your horse. Die 2 samen dat zou wat kunnen worden En going with my horse is voor mij een belangrijker vorm van training. Hoe kun je immers een paard iets communiceren en belonen als het doet wat het zelf graag wil? In die eigen handeling is alles een eenheid en is er geen klein klikmoment wat je zou willen aanwijzen en belonen. Je kunt alleen maar meegaan met je paard, meegaan in die eenheid, zonder afleiding van lik-beloon, gewoon verder gaan. Het paard is zichzelf aan het trainen op dat moment, en neemt jou daar in mee. Als jij met hem mee gaat.

Het heeft ook met motivatie te maken De beste motivatie om iets te doen, is het plezier in de handeling zelf. En pas daarna komt gemotiveerd worden door een beloning. En wat betreft het communicatieve deel ... samen vallen met mijn paard, is zoveel rijker dan "Klik dát doe je goed".

Begrijp me goed, niets ten nadele van CT of welke andere vorm van training dan ook. Ik geef hier "voor het eerst" woorden aan iets heel basaals wat we allemaal met onze paarden meemaken. Going with legt daar een vergrootglas op, en wat ik zie is slechts een glimp van wat er mogelijk is.

Michiel

Elke egroup heeft zijn eigen specialiteiten.
Runboard is bijvoorbeeld is een algemene NH egroup.
Clickruiter-Nederland is speciaal voor het clickeren.
En ik ben er voor dat verschil ook in stand te houden.
In een algemene groep, komen vele onderwerpen te sprake,
in de clicker group alleen het clickeren. Heel handig als je
speciaal dat zoekt, hoef je niet eerst door een hele berg
andere info heen. Ook al is het bij runboard wel goed georganiseerd.

Natuurlijk Paard, heeft zijn eigen mensen met hun eigen ontwikkelingen, die hun eerste CT ervaringen hier enthousiast met elkaar delen. Wie specialiteit/verdieping wil, gaat vanzelf meelezen en schrijven op andere groepen. Op Inges site staat hele goede uitleg over beleefdheid aanleren.
Overigens is afstand houden geen dogma voor mij, als je het zelf
niet als opdringerig ervaard, dan is dichtbij ook goed. Een paard met goede afstand kan net zo goed opdringerig zijn bij voedsel aannemen, en dan gaat de les verder om hem andere manieren bij te brengen. Omgekeerd, kan een paard op je schouder heel beleefd zijn met voedsel aan nemen. Elk paard en mens zijn nu eenmaal anders.

Michiel