Piet schreef op dinsdag 13 juli 2010, 12:45:


Piet, ik begrijp jouw reaktie.
Maar ik begrijp Anja ook heel goed.

De vraag die bij mij opkomt is of jij zou kunnen accepteren dat een paard dusdanig ziek en/of getraumatiseerd kan zijn dat er geen enkele uitweg meer is?
Je hebt het ook over levenskwaliteit he.

Groet, Pien

Verstandig Piet, het is toch niet meer te veranderen. Ik zit verder ook op mijn handen.

Nog steeds wordt er volop geoordeeld over anja.
Maar eens een oprechte vraag aan degene die dat oordeel vellen...

Wie kende Ignenioso goed? Ik bedoel dan niet van een filmpje of misschien zelfs een keer echt gezien...
Ik bedoel...
Wie kent het paard werkelijk?
Heeft gezien wat er gebeurt als het paard in de wei loopt en het geobserveert, liefst langere tijd?

Is het eerlijk om een oordeel te vellen over een paard wat je niet persoonlijk goed kent?

Mij is hetzelfde overkomen. Iemand die mij kon vertellen wat er verkeerd was met mijn paard en waarom dat zo was en bovenal wat ik diende te doen.
Betreffende persoon had mijn paard zelfs nooit gezien en kende zelfs mij niet persoonlijk
Dergelijke zaken vind ik erg ver gaan...

Ik denk dat een eerlijke en oprechte mening over de situatie bij Anja alleen te geven is door mensen die Anja en Ignenioso goed kennen en die het paard hebben meegemaakt; gezien hebben wat er gebeurde....
Al het andere is speculeren op eigen ideeën, gevormd door beperkte informatie in ingekleurd met een eigen visie/vooroordeel. En dat is niet altijd reeël.

En voor het overige... dit topic gaat niet meer over anja of Ingenioso, maar is, als ik aafje goed begrijp, veel meer algemeen bedoeld

En dan komen we bij de vraag die Pien stelde. In dit geval aan Piet, maar hij kan ook aan Isabel worden gesteld.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 13:28:


de vraag van Pien:
"De vraag die bij mij opkomt is of jij zou kunnen accepteren dat een paard dusdanig ziek en/of getraumatiseerd kan zijn dat er geen enkele uitweg meer is?
Je hebt het ook over levenskwaliteit he."

Als ik heel zeker weet dat de levenskwaliteit slecht is, zal ik een paard/hond, vul maar in, af laten maken, en heb die beslissing in het verleden ook wel genomen, zonder dat ik daar achteraf spijt van had.
Maar de vraag is, wat is het plaatje dat je hebt, en dat wisselt per persoon
Wat is levenskwaliteit voor een paard. Ga er maar aan staan om die vraag te beantwoorden. En Piet, ik, wie ook, kan en mag daar een ander idee over hebben.
Lichamelijke pijn is een duidelijke factor overigens. Geestelijk trauma een stuk moeilijker te beoordelen, en ook een stuk moeilijker te behandelen. Vraag is of dat wel goed is gelukt. En dat is, denk ik, waar Piet zich, naar mijn mening terecht, over opwindt. Niet dat dat helpt, en ik vind ook eigenlijk dat we er beter over op kunnen houden, want deze gedane zaak neemt geen keer. En het is ook niet het einde van de wereld.

Maar is het eerlijk om die mening zo duidelijk te profileren als je het paard nooit hebt meegemaakt en dus absoluut niet kunt inschatten hoe de situatie werkelijk was??

Ik heb een dergelijke situatie wel meegemaakt. Niet eens bij een blind paard.
Maar ik weet wel wat doorlopend angst en frustratie bij een dier doet.
En soms is dat erger dan het lichamelijke ongemak.

Maar om dat te weten moet je het zien en meemaken. Dan pas weet je waarover je praat.
En of je veroordeling werkelijk terrecht is.

Ik heb voornamelijk vragen, niet zozeer meningen, en 1 daarvan is die ik meteen in het begin stelde, en waar ik nog geen antwoord op heb gezien: wat is er nou zo veranderd dat hij een half jaar geleden nog goede kwaliteit van leven had, en nu niet meer? Ik vermoed dat het plaatje is veranderd, maar waarom dan? Enzovoort en zo verder. Het gaat me ook eigenlijk niets aan, ieder zijn eigen beslissingen, maar zoals ik ook al zei, als je het op I-net zet, dan kan je vragen verwachten. Zelfs meningen.

hmmm nu ga ik dus weer daar op in.
Niet de bedoeling en zinloos.

Terug naar het oorspronkelijke onderwerp maar weer.
Hoe bepaal je dat het tijd is voor het paard?
Hoe bepaal je of de pijn erg genoeg is (paarden schreeuwen, piepen of janken niet) en hoe bepaal je dat de situatie uitzichtloos is?

En wat wordt verstaan onder een paardwaardig bestaan?
Waar worden de grenzen getrokken?
Wanneer is genoeg genoeg? (behandelingen etc)

En zijn wij mensen niet geneigd om er veel te ver in te gaan?

Nog even een extra noot...
Paarden laten zelden in het bijzijn van mensen zien hoe de situatie werkelijk is/hoe ze zich voelen. Een zeer natuurlijk iets voor een prooidier. Nooit de zwakke kant laten zien.
Ik hoor veelal dat mensen geconfronteerd worden met de werkelijkheid als ze het paard bv vanuit hun huis kunnen gadeslaan; het de hele dag in de wei kunnen zien en dus een goed beeld vormen van de situatie;

Dat vertekend beeld dat mensen kunnen hebben als ze het paard in pensionstalling of verder af gelegen wei bezoeken, wordt daar ook altijd rekening mee gehouden?

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 14:11:


Wat een paardwaardig bestaan is, is zeer subjectief, ik noemde het al een plaatje dat je hebt, dat verschilt van mens tot mens, en dat wordt bepaald door vele factoren.
Dan wordt de beslissing ook nog beinvloed door practische factoren.

Pijn uit zich natuurlijk niet alleen door piepen of janken. Paarden zijn inderdaad bikkels, maar ook daar valt wel doorheen te prikken als je goed luistert en observeert. Zelfs als je paard niet thuis staat.


Wij mensen lijkt me erg generaliserend, sommige mensen wel, ja.