Hallo iedereen,
ik heb me een tijdje afzijdig gehouden..druk met van alles, en doordat mijn oude pc zo traag werd, kon ik PN ook niet meer zo goed lezen. Inmiddels een nieuwe snelle Lap, en Lappie kan het wel aan. Ik dacht, laat ik eens een update'tje schrijven..
Kipardie mijn merrie, was toen ik haar net had, een anti-sociaal, ongeduldig, stakerig, drakerig, bepalend maandag-ochtendmodel.
Mijn inzet was vriendelijke, drukloze omgang. Dat was een kolfje naar de hand van mijn Diva-Pardie. Ze dook in de emmer die ik in de hand had, sleurde me naar de wei, liet zich niet uit de wei halen. Ze was nogal ehh, zeg maar, volhardend. Zo ben ik weleens TWEE uur bezig geweest om haar uit de wei te krijgen.. en twee en half uur om haar in een trailer te krijgen. En heeft ze weleens een gigantische file veroorzaakt, omdat ze midden op een drukke weg, tijdens een oversteek, besloot om geen been meer te verzetten. Wandelen in het bos ging op de handrem, ik deed een uur over een stukje van zo'n 100 meter. Om ingehaald te worden door bejaarden met van die stokken, of opmerkingen te horen te krijgen, zoals: goh, is dat je racepaard? Is het kwartje op? Hij heb geen sjin meer, hè?
Inmiddels ben ik 5 jaar verder, en ik heb stad en land afgereisd en tal van trainers langs gehad. Heb vele avonturen beleefd, soms van kwaad tot erger, soms hilarisch, soms tenenkrommend. Ik ga niemand en niets hier bekritiseren, het was gewoon mijn weg, mijn avontuur waar ik erg veel van geleerd heb, en vooral ook hoe het dus NIET moet. Inmiddels prik ik ze allemaal door, trainers die beweren dat ze iets weten, maar bij de minste test zakken, omdat ze wéér met doelen bezig zijn, ja, offff gewoon vooral met zichzelf, en dan vergeten welke informatie het paard ondertussen uitzendt. Doordat mijn weg zo veelzijdig was en soms ook hard, en niet te vergeten duur, kan ik nu snel zien of iets een beetje basis heeft, en wat niet. Ik volg geen specifieke richting, ben niet van de 'naturals' of van de 'dressuurs' . Als je het me vraagt, zeg ik: ik ben 'grunch' alles door elkaar.
Het resultaat is een merrie, inmiddels 18 jaar oud, die veranderd is van een karrepaard, waar geen drafpas op uit te zitten was en galop kon ze niet, naar een damespaard, die zeer deftig en ingetogen ronddanst met haar bazin. Ze is een atlete geworden, ik zie dat ze beter in haar lijf zit, dan toen ze nog 'vrijheid-blijheid' niks hoefde. Ze had gewoon geen idee waar ze haar benen moest laten als ik op haar reed, ze zwalkte alle kanten uit door de bak en dweilde met me rond, en als het haar uit kwam spoot ze een andere richting uit, met een paar handstandjes er tussendoor.. Er was een tijd dat ze zich met geen mogelijkheid naar de uitgang van het erf liet leiden aan de hand, en ze wipwappend (steigerend bokken) zijwaarts richting de sloot ging, met mij erop. Inmiddels is het geen punt meer, alhoewel ze nog weleens heel even blijft staan, als ik er maar geen issue van maak. Deze instelling van mijn kant, maakt dat ze weer makkelijker meekomt.
Wat ze wel al die tijd erg goed deed, was met kinderen omgaan. Alsof ze weet dat het babies zijn. Ze hing dan het heerlijke bankstel uit, deinende sofa om heerlijk op te liggen terwijl zij rondstapte. Nooit is ze weggesjeesd met een kwetsbaar kind op haar rug.
Ik wilde voor haar een heerlijk natural buiten leven, 24/7 op de wei. Zonder dekens of scheeronzin. Ik heb haar weleens te dik uit de zomer gehad, tonnetje rond. Ze leek net op een pony, met een groot rond lijf, en een heel klein koppie. Rondgeribt is ze van nature al, en aanleg voor dik worden ook. Maar dit, zo dik o oh.
Tegenwoordig staat ze alleen overdag op het gras. S nachts mag ze in de paddock. Kuilgras krijgt ze niet meer, het is me gelukt om haar in de ‘hooigroep’ te krijgen. Ze kwam in een nieuwe groep, en daar stond een enorme hele enge grote Fries. De Friese meneer deed niks, stond haar alleen maar sprietjes kauwend aan te kijken. Dóódeng vond ze het, ze stond in een hoekje en at geen hap. Ze was gewend aan een merrie groepje, waar zij altijd behoorlijk de lakens uitdeelde. Zíj stond prinsheerlijk in de schuilstal als er dazen waren, en iedereen die erbij wilde, tikte zij eruit. Maar die Grote Zwarte Man, brrrr. Inmiddels heeft ze dikke, dikke verkering met hem. Zo gaat dat met spannende mannen.
Tegenwoordig weet iedereen op de stal dat wanneer Pardie verlangend bij de uitgang van de wei staat, dat ze liever bij haar Friese Prins wil zijn. Zo kunnen ze hele dagen doorbrengen, al groomend, en hooislierten delend. Liever in de schaduw van het schuilhok, dazenvrij, met hooi, met haar stoere Fries. Sindsdien merk ik tijdens het werk ook nooit meer dat ze hengstig is, kennelijk leeft ze het nu uit op haar Fries.
Zodoende staat ze het laatste winter alleen nog op hooi. En eigenlijk eet ze ook niet zo heel veel gras meer. Die droge korte sprietjes waren helemaal niet zo lollig. En de dazen ook niet.
Ik heb vorig jaar nog geprobeerd om zo’n dazenval te bouwen. Het lukte me niet om de juiste zwarte verf te vinden, en dus bleef de zwarte verf nat vanwege de weekmakers van de skippiebal. Er staat nu nog een zwarte ronde afdruk op mijn keukendeur, omdat ik dat kleffe geval uit mijn handen liet vallen, en het ding toink-toink-toink via de terrastegels, tegen mijn tuinbankje, tegen de binnenkant van de openstaande keukendeur door de tuin stuiterde. Inmiddels zijn de restanten van de val meegenomen door de Amsterdamse vuilophaal.
Deze zomer ben ik los gegaan op de vliegendekens. Het kon ook geen toeval zijn, er kwam een spierwitte vliegendeken van sterke tule. Toen ik de deken aanpaste, was de eerste de beste opmerking van een stalgenoot: Sjow!! Wanneer is de Bruiloft?
Tegelijk met de weidevliegendeken, bestelde ik er een uitrij-vliegendeken bij. Ik vond het altijd onzin, zulk soort tierelante potsierlijke frutsels, die zijn niet natural. Loopt je paard toch erg voor joker mee….totdat ik menig trainingsessie en buitenwandelingetje af moest breken omdat mevrouw zó pisnijdig stond te trappen en te happen, en uiteindelijk ook uit pure paniek begon rond te rennen om een daas kwijt te raken, dat ik eigenlijk gewoon wilde weten of zo’n deken dan uitmaakt. Jaaaa! Dat maakt uit! Heel veel! Als ik de uitrij vliegendeken alleen voor de zekerheid mee neem, en ik doe hem uiteindelijk toch aan, is ze op slag rustig, zo geïrriteerd is ze van die vliegen. Nu heb ik er ook al een masker bij voor in de wei, ik zag haar eindeloos ja-knikken met die vliegenzwerm op haar ogen, en nu met het masker niet meer.
Ik begon ooit met een halster en een touwtje in mijn lege zadelkast. Nu heb ik……drie zadels, één oud zadel maar wel een goeie (dankje Riafri!), een boomloze Moffet, een Portugees, twee vliegendekens, twee regendekens, een longe, een lange teugel, een dubbele longe, een longeersingel, twee voltige singels, twee voltige dekjes. Twee bitloze hoofdstellen, drie werkloze bitten, één bithoofdstel dat ik slechts af en toe gebruik, maar steeds minder. Een longeerzweep, een voltige zweep, twee ropes een touwhalster, een carrotstick die ik nooit meer gebruik, fluo-vestje en fluo-beendingen, bandages die ik ook eigenlijk nooit gebruik en oeps, getandde wielsporen uit een ander tijdperk, die kwamen uit een heel donker hoekje.
Mijn zadelkast puilt uit, vorige week moest ik hem ontruimen omdat de zadelkamer opnieuw opgebouwd werd. Wat een spullen. Jaa, ik heb ook moeite met weggooien.

Wordt vervolgd

Mijn paard is een gelukkig dier, ze glanst en danst. Ze maakt mij duidelijk wat ze van de dingen vindt, maakt duidelijk welke oefening ze moeilijk vind, en eigenlijk, maakt ze gewoon duidelijk wanneer ik iets niet goed aangeef. Ze doet het als ik het helemaal goed doe, en anders niet. Het voelt als sparren, we zijn aan elkaar gewaagd, al heb ik de leiding inmiddels wel. De scherpe kantjes zijn ervan af, ze weet nu wel dat ik het allemaal niet zo kwaad bedoel. Er valt nog veel te doen hoor, we zijn er nog lang niet, voor zover dat bestaat. Wel loopt ze in één keer bijna zonder aarzeling voor me uit de trailer in, daaar ben ik lang mee bezig geweest….Pfieuwww Maar ze doet het, ze heeft het geleerd voordat ze klaar is met leven.
Kort samengevat, hoe heb ik het voor elkaar gekregen. Eigenlijk moet je Zen-meditatie kunstenaar worden. De grootste valkuil is boos worden. Ongeduldig worden. Daar zijn paarden zooo gevoelig voor. Ze scannen je, ze zien of er ook maar één spiertje in jouw lijf, in jouw gezicht op spanning staat, dat ze vertelt of het spannend zal worden, en dat doet ze besluiten om niet meer mee te doen. Blijf je totaal kalm, met eindeloos veel tijd en ruimte, en heb je oog voor net dat ene hele kleine stapje vooruitgang, bevestig je blij en stop je. Ik vond uit dat ik mijn merrie niet beloon met een potje rennen tussen de trailer ladingen door, daar werd ze eigenlijk alleen maar opstandiger van. Zij wilde gewoon rollen door het zand, opgekropte spanning kwijtraken, en heel rustig rondwandelen achter me aan, voor de volgende trailerlaad-poging.
Je kunt hele theoriën volgen van hoe iets moet, maar als je ondertussen de signalen van je paard niet opvangt, kun je het allemaal schudden. En verder is het een kwestie van volhouden, eindeloos bezig blijven, korte sessies dan wel, maar eindeloos volhouden. Maar soms letterlijk eindeloos, omdat je ergens mee bezig bent en je toch echt wacht op het moment dat er 1 zucht komt, een koppie een fractie lager, een voorzichtige bries, voordat je je sessie beëindigt. Dat gevoel voor timing, gevoel voor wanneer het genoeg is geweest en wanneer nog niet, dat moet je ontwikkelen.
Wat ben ik blij met dit paard, kwpn-ster van 1.68 met nog een brandmerk op haar kont. Ze doet het goed, ze ziet er eigenlijk beter uit dan voorgaande jaren. Alsof ik nu pas snap waar ze blij van werd, de som van alles is nu totaal, dat kan ik zeggen, van nu af wordt het steeds beter en blijer. Mocht ze ooit besluiten te stoppen met leven, het is niet erg, ik zal haar missen vreselijk, maar wat hebben we veel bereikt. Voorlopig zegt iedereen dat ze nog jaren meekan, wie weet bereikt deze nog wel een leeftijd ergens in de dertig. We gaan het zien, eigenlijk begint het nu pas, zonder de talloze remmingen van voorheen, tevreden met muts, dat zijn wij.

Slechts een nederige observatie van mij...

groet Clarissa die erg geniet van deze zomer