Haha, leuk verhaal! Je schrijft vermakelijk. Mooi hoe jullie samen gegroeid zijn en natuurlijk gaat ze nog vele jaren mee
Toevallig had ik gister ook zo'n helder momentje. 'Dat ik dat niet eerder gezien heb.....'.
We blijven leren en ontdekken he

En euh, doe mij ook zo'n spannende zwarte man!

Heel leuk verhaal! En erg herkenbaar ook. Je paard leren kennen, vanbinnen en vanbuiten met al hun fijne en minder fijne trekjes. Die minder fijne trekjes leren aanvaarden (ook paarden zijn wie ze zijn) en op die manier samen aan de slag gaan. Daarmee bereik je het meeste en dat is elke dag opnieuw heerlijk!
Wat trailerladen betreft kan ik beamen dat spanning kwijtraken en even de gedachten verzetten het haalt boven rondjes rennen (bij mijn merrie althans). Ook zij gaat intussen probleemloos de trailer op en ja, je moet tevreden zijn met heel kleine vorderingen. Wat zie je hun zelfvertrouwen dan plots groeien hé.

Ach wij en onze paardjes, elk z'n eigen 'lovestory'

Groetjes,

Debbie

ja, leuk verhaal! En inderdaad, alle tijd en ruimte nemen om iets gedaan te krijgen, ik ervaar het dagelijks nu met Pip die een hoefzweer heeft. Gisteravond lukte het voor het eerst om haar hoef in de hoefzak te krijgen,na een uur 'rommelen'...Zij stond gewoon hooi te eten, ik rommelde..Eerst nog gewoon OP de hoefzak gestaan,als beginnetje.(ze at rustig verder), daarna erin en zelfs ook nog met biotexsopje erin!
Vanmorgen heeft ze er ook een half uur mee om gestaan.Het duurde wel ook een half uur voor ze erin stond, maar dat maakt niet uit. (heb toch vakantie).
En het gaat absoluut stressloos, voor haar omdat ze gewoon lekker staat te eten en af en toe haar voet optilt,voor mij omdat ik me er al op heb ingesteld dat het een tijd gaat duren, en alles wat lukt is pure winst.Ben erg trots op haar!
Nu nog een manier vinden om de zak nog handiger om de hoef heen te krijgen, ze staat er af en toe half op, dan lukt het net niet om m goed te sjorren..
Nouja, vanmiddag weer een kans!

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 29 juli 2010, 21:42:


Dank je wel Clarissa, voor dit mooie verhaal.

Debbie VG schreef op vrijdag 30 juli 2010, 11:26:


Mee eens.
Maar ik mis er iets bij, namelijk: jezelf steeds beter leren kennen, van binnen en van buiten...

auw jah: jezelf tegenkomen....

Wat mooi omschreven: ademloos gelezen.
Fox en ik zijn een heel eind, maar er gelukkig nog lang niet helemaal; want het wordt steeds leuker om jezelf tegen te komen, doordat ZIJ er je op wijst en je DAT herkent!

Durf sinds 3 weken weer te galloperen zonder zadel: na jaren van bokjes en valpartijen van mijn kant, galoppeerde ik al 3 jaar niet meer zonder zadel: juist omdat het met zadel goed ging en ik ozoo bang was, dat ik er zonder zadel weer af zou gaan en terug bang zou worden...... In de 3 jaar heb ik het in een stoutmoedige bui weleens geprobeerd, maar het was alsof ze achterom keek, me eens diep in de ogen blikte en zei: lieverd, daar ben JIJ nog helemaal niet aan toe, het lijkt MIJ als paard verstandig om dat gewoon niet te doen......

3 weken geleden waren we na 5 jaar samenwerking ineens samen op een hoger niveau belandt: Toen ik eenmaal genoeg moed had verzameld, op het stuk buiten waar we MET zadel altijd zo heerlijk een handgalopje trekken, vroeg ik haar 1x om een galophulp en vol vertrouwen zette ze hem in: ze keek niet hoofschuddend en wenkbrauwen rollend achterom (ja echt, die van mij kan dat!!) maar sprong vanuit stap de eerste sprong netjes verzameld aan en we hebben gevlogen, gedansd en gedroomd samen! Het duurde maar 8 sprongen, maar juist die acht en het bijbehorende gevoel hebben we de laatste 3 weken, waarin we steeds weer overal en nergens gallopperen zonder zadel, niet meer gehaald:
Dat gevoel, waarin je de tijd tijd hebt gegeven, er niets moet, je intussen jezelf blijft tegenkomen en je blijft bouwen aan 'samen'.

Ik vond je verhaal prachtig: onze namen hadden er kunnen staan!
Bianca en Foxy

Coralie schreef op vrijdag 30 juli 2010, 16:28:


Mezelf leren kennen of soms tegenkomen, zoals Coulash zegt, ja hoor... Zo wat elke keer

dank je voor jullie reacties, om ff op Arabesk terug te komen, ik voel het volgende verhaal alweer opdoemen, allerlei titels..nou ik denk dat ik wel een paar hilarische verhalen kan vertellen over belevenissen bij enkelen van die trainers..

Wat een heerlijk verhaal, heb het met een glimlach van herkenning gelezen (al ben ik, denk ik, nog niet zo "ver" als jullie).

Groetjes,
Angelique