Stephanie Pots schreef op zondag 1 augustus 2010, 16:41:

Je hebt laten zien dat je onder de indruk was


Juist, jij schrikt en maakt je klein, en dan 'besta' je niet meer en dan heeft ze je. Jij maakt je klein, je neemt je kalme ruimte niet in.
Je 'kunt het niet tolereren' daar heb je gelijk in, maar wat wou je daaraan doen? Boos worden? straf geven? Ja, zó wordt het alleen maar leuker, jij laat ál je kleuren zien.
Het enige wat je moet doen, is je aandacht bij haar houden, haar in de picture houden, en als ze door je heen komt denderen je armen spreiden en touw draaien. Geduld, wachten, dat is de kunst. Niet wachten zomaar, maar contact met haar houden, je intensie bijstellen: een vriendelijke uitnodiging is iets anders dan met overslaande stem roepen 'kom gvd hier'. Een paard voelt feilloos het verschil. Op een uitnodiging nee zeggen mag..dat betekent niet altijd definitief 'nee', maar eerder 'nu nog niet'. Als jij maar zacht blijft, en aanwezig, een leider heeft namelijk iets te bieden, veiligheid en vertrouwen. Dat is niet iemand die zich verontschuldigt, of iemand die vindt dat dat K-paard NU moet komen.
Eigenlijk draait alles om hóe je iets doet. Op welke manier draai je het touw, pissig of lauw, of rustig maar groots? op welke manier doe je 'voetenwerk'? Verward, druk, technisch?
Echt, het gaat eigenlijk nog minder om wát je doet, maar meer welk gevoel je uitdrukt. Dit heb je zelf niet altijd in de gaten, maar je paard wel.
Als je paard zich laat halsteren, is het natuurlijk braaaaaf en moooooi.

nou, zet m op hè

Hallo,
Soms is het fijn om iemand bij je te hebben IN die wei met je paard zodat je weet dat de dingen die je doet de juiste dingen zijn en zo af te stevenen op je doel . Dat geeft vertrouwen.
"Paard uit de wei halen" was voor mij heel fijn om te leren met Conrad van Pruijssen. Hij kwam toen ter plaatse. Voor zover ik weet doet hij dat nog wel. Je kan altijd even informeren.. hij heeft een aantal dingen ook duidelijk in een artikel geschreven. Paard uit de wei halen is onderdeel van je omgang met je paard...
Lezen is 1.. doen is (soms :) ) 2
Succes op je leerweg :)

clarissa ruijgrok schreef op zondag 1 augustus 2010, 15:07:


Zeker doen! Probeer opnieuw contact te leggen met je paard op een vriendelijke niet-dwingende manier, noem het een uitnodiging. Je gaat uit van zo weinig mogelijk druk, maar zoveel als nodig.
Hierover vind je meer info in het boek 'Grondwerk' van Inge Teblick. Eén van de eerste hoofdstukken rond contact leggen. Heel interessant.

Groetjes!

Wat lief van jullie, alle tips en trics! Heel bemoedigend ook voor me, want ik weet dat ik dat kan. Ik heb het namelijk allemaal al gedaan toen ze net bij me was. En het werkte! Teblick vond ik ook een aanrader, maar ook gewoon Hempfling en anderen. Uit ieder boek pak je iets en uiteindelijk heb je een mooie methode "paard benaderen".

Ik was alleen erg geschrokken van de heftigheid van haar reactie op druk en was verbaasd over de enorme stap terug die ik moest maken. Ik ben na mijn vakantie gewoon als een olifant de porseleinkast ingedenderd

Ik ben vanmorgen begonnen zoals ik 10 weken geleden ook gestart ben. Met neutrale houding de wei oplopen en lekker gaan staan kijken naar iets naar keuze (veulentjes, boom, uitzicht, grasspriet).
Ging goed, ze kwam uit zichzelf naar me toe en liet zich lekker kroelen. Flintertje appel als beloning en weggegaan. Vervolgens allerlei klusjes in de wei gedaan. Ze houdt me dan in de gaten en komt gezellig rond me lopen.

Super !

Je doet het precies goed.... ook ik heb ooit een pony in handen, nou ja.. handen??? gekregen die niet te vangen was. De appaloosa-merrie waar ik ooit over geschreven heb.
Ze vingen dat paardje door het in een hoek te drijven en 1 presteerde het om het dier te vangen met een lasso... the old cowboy-way.
Allemaal niet bevorderlijk voor een goede samenwerking hoor..
Achteraf denk ik ook nog dat het dier een trauma had, opgesloten in een vieze donkere stal... vastgebonden... en zo heeft ze haar eerste veulen gekregen.
Niemand erbij, niemand om te helpen of misschien te troosten.... ze zal niet geweten hebben wat haar overkwam op dat moment. Toch is het goedgekomen.

Ik heb, nadat ik moeders en kind fijn gewoon in een weiland had gelaten... hetzelfde gedaan als jij. Ik kreeg hulp van het veulen... nieuwsgierig als het was kwam het naar mij toe. Ma viel me wel serieus aan hoor! Poeh, in het begin was het écht uitkijken!
Dat heb ik genegeerd. Nieuwsgierig maken met brokjes werkte ook niet, want dat kende ze niet.
Net doen alsof het gras vreselijk interessant is.... daar een plukkie, een ander plukkie... net alsof je aan het grazen bent.

En het veulen alle aandacht gegeven.
Die werd zo mak als 'n lammetje... En toch, op een dag kwam moeders tóch dichterbij.
Kennelijk had ze besloten dat ik de rotste nog niet was
Vooral niet aankijken, jezelf klein maken... en ja hoor... ik kon over haar benen aaien.
Dacht nog: ofwel ze slaat me alsnog... ofwel ze accepteert het. Het laatste was het geval. Ik ben dagelijks aan de slag gegaan vanuit een zittende positie. Dus: beentje aaien en steeds hogerop. Let wel: dit was een pony van 1.30 of zo...
Op een gegeven moment kon ik haar hals kriebelen... en toen ben ik gaan staan.
Alles OK... de dag was grote acceptatie en vertrouwengeef dag.... Van daaruit ben ik verder gegaan, met kleine stapjes, met borstelen, meewandelen aan een touwtje... de merrie is zo ontzettend lief en mak geworden. Ik denk dat het me al met al zo'n 2 maanden gekost heeft.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Debbie VG schreef op maandag 2 augustus 2010, 10:33:


Niet alleen interessant, erg leuk ook! Ik doe het met enige regelmaat, gewoon in de wei zijn en ze hoeven niets en ik moet ook niets van ze en ja hoor .... daar komen ze stuk voor stuk eventjes quasi nochalant aan schuifelen ondertussen bij iedere stap een hap en dan ... heb je een neus in je haar Mooiste wat er eerst, niets vragen en dan alles krijgen!
Veulen van nu een maand doet vrolijk mee en die hinnikt vrolijk als ze me ziet. Grappige is dat ik nu alle paarden naar een ander gedeelte van het terrein kan brengen, zonder halster, zonder touw ... gewoon roepen "Goke ... Jeen ... kom" Dus niet altijd iets van ze willen, maar ze ook eens wat geven, namelijk rust en ruimte voor eigen initiatief.

Haha super

Ik had ook zo een paardje dat graag schopte en stijgerde
ondertusse komt ze ook in volle galop naar mij gelope als ik op de wei kom, en als ze mij hoort praten dan roept ze ook terug :) en ik kan ook op haar kont krabben in volle vertrouwen :)