Je doet het precies goed.... ook ik heb ooit een pony in handen, nou ja.. handen??? gekregen die niet te vangen was. De appaloosa-merrie waar ik ooit over geschreven heb.
Ze vingen dat paardje door het in een hoek te drijven en 1 presteerde het om het dier te vangen met een lasso... the old cowboy-way.
Allemaal niet bevorderlijk voor een goede samenwerking hoor..
Achteraf denk ik ook nog dat het dier een trauma had, opgesloten in een vieze donkere stal... vastgebonden... en zo heeft ze haar eerste veulen gekregen.
Niemand erbij, niemand om te helpen of misschien te troosten.... ze zal niet geweten hebben wat haar overkwam op dat moment. Toch is het goedgekomen.

Ik heb, nadat ik moeders en kind fijn gewoon in een weiland had gelaten... hetzelfde gedaan als jij. Ik kreeg hulp van het veulen... nieuwsgierig als het was kwam het naar mij toe. Ma viel me wel serieus aan hoor! Poeh, in het begin was het écht uitkijken!
Dat heb ik genegeerd. Nieuwsgierig maken met brokjes werkte ook niet, want dat kende ze niet.
Net doen alsof het gras vreselijk interessant is.... daar een plukkie, een ander plukkie... net alsof je aan het grazen bent.

En het veulen alle aandacht gegeven.
Die werd zo mak als 'n lammetje... En toch, op een dag kwam moeders tóch dichterbij.
Kennelijk had ze besloten dat ik de rotste nog niet was
Vooral niet aankijken, jezelf klein maken... en ja hoor... ik kon over haar benen aaien.
Dacht nog: ofwel ze slaat me alsnog... ofwel ze accepteert het. Het laatste was het geval. Ik ben dagelijks aan de slag gegaan vanuit een zittende positie. Dus: beentje aaien en steeds hogerop. Let wel: dit was een pony van 1.30 of zo...
Op een gegeven moment kon ik haar hals kriebelen... en toen ben ik gaan staan.
Alles OK... de dag was grote acceptatie en vertrouwengeef dag.... Van daaruit ben ik verder gegaan, met kleine stapjes, met borstelen, meewandelen aan een touwtje... de merrie is zo ontzettend lief en mak geworden. Ik denk dat het me al met al zo'n 2 maanden gekost heeft.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Debbie VG schreef op maandag 2 augustus 2010, 10:33:


Niet alleen interessant, erg leuk ook! Ik doe het met enige regelmaat, gewoon in de wei zijn en ze hoeven niets en ik moet ook niets van ze en ja hoor .... daar komen ze stuk voor stuk eventjes quasi nochalant aan schuifelen ondertussen bij iedere stap een hap en dan ... heb je een neus in je haar Mooiste wat er eerst, niets vragen en dan alles krijgen!
Veulen van nu een maand doet vrolijk mee en die hinnikt vrolijk als ze me ziet. Grappige is dat ik nu alle paarden naar een ander gedeelte van het terrein kan brengen, zonder halster, zonder touw ... gewoon roepen "Goke ... Jeen ... kom" Dus niet altijd iets van ze willen, maar ze ook eens wat geven, namelijk rust en ruimte voor eigen initiatief.

Haha super

Ik had ook zo een paardje dat graag schopte en stijgerde
ondertusse komt ze ook in volle galop naar mij gelope als ik op de wei kom, en als ze mij hoort praten dan roept ze ook terug :) en ik kan ook op haar kont krabben in volle vertrouwen :)