Hoi Danielle,

Wat ontzettend goed dat je dit schrijft! Heel erg herkenbaar ook. Ik ben ruim 2 maanden in het bezit van een arabiertje, die in april 5 is geworden. Hij is op zijn 4e ingereden, wel met bit. De eerste paar weken met hem ging het ook erg goed, ik kon niet rijden omdat ik geen zadel had, wel ben ik veel gaan grondwerken, longeren en wandelen. Op een gegeven moment wilde het longeren niet meer. Daarna merkte ik dat hij met wandelen niet blij was, hij riep veel onderweg en wilde niet meer verder. Ook met opzadelen en rijden toont hij nu verzet. Eea kwam bij mij ook zeker door de spanning die ik had op mijn vorige stal. Dit weekend zijn we verhuisd naar een andere plek. Maar het allerbelangrijkste voor mij is: NIETS MOET! Ik moet niet rijden, hij moet niet netjes mee lopen, alleen omdat het zo hoort... Een goed gevoel is het allerbelangrijkst, en veel rust en geduld, zoals hiervoor ook al genoemd is. Ik herinner me een dag dat ik alleen met hem was, de rust zelve, lekker in de roundpen bezig geweest, en toen voelde het echt goed om er zonder zadel op te gaan zitten. Er moest niks, ik wist gewoon dat het klopte. Dit gevoel is waar ik heen wil. Ontzettend moeilijk, maar het gaat lukken, en jou ook! Heel veel succes, en vooral ook, plezier!

Eerst in het kort wat informatie over mijzelf en mijn paard. Na jaren bij maneges te hebben gereden, was ik het helemaal zat en besloot ik 3 maanden geleden een eigen paard te kopen. Ik las hiervoor al wel een aantal jaren mee op het forum van PN en heb allerlei NH manieren onderzocht. Ik probeerde eerst een paard te kiezen op een rationele manier, wat past het best bij mijn karakter, wat compenseert mij het best, etc. Maar uiteindelijk heb ik de wijze raad van mijn vriend opgevolgd, die mij adviseerde te kiezen wat het beste voelt, waar mijn hart echt bij ligt. En dat was meteen duidelijk: een arabische volbloed. Omdat ik al zo'n duidelijk beeld had van hoe ik hem wilde beleren (geen dwang, bitten, zwepen etc.) wilde ik het liefst een jong maar wel ingereden paard, van de eerste eigenaar die niet opgesloten op een stal stond. Dat heb ik allemaal gevonden in Fyodor (Russisch voor 'geschenk van god' )

De eerste dagen bleek al dat we het goed konden vinden, alles leek vanzelf te gaan. Alleen zodra ik mijn gevoel niet volgde (gewoon, in mijn eigen leven met keuzes) blokkeerde hij. Ook had ik al snel door dat hij niet blij was op zijn plek, veel stress op stal, koliek, darmproblemen, veel veranderingen, bemoeienissen, gewoon niet goed. Omdat ik onder druk stond reageerde ik niet erg positief en onderzoekend op de signalen die hij gaf. De verhuizing naar de nieuwe stal ging goed, en ik zie dat hij het daar veel meer naar zijn zin heeft. Hij staat heerlijk in een kudde van 7 paarden, met genoeg gras en bewegingsruimte. Maar... hij wilde niet meer mee de wei uit. Ik (nog behoorlijk overspannen van de situatie op de vorige stal) werd daar heel onzeker van en begon te twijfelen aan mijn kunnen. Misschien klikt het niet, ben ik geen goede leider, had ik beter een ouder paard kunnen nemen, of gewoon helemaal geen paard. Ik begon vorige week met clickeren aan de hand van de targetstick met tennisbal erop. En wonderwel, ik kreeg hem een heel eind verder mee, zonder druk. Maar helaas bleef de onzekerheid bij mij, gedachten als: ik moet hem toch gewoon mee kunnen krijgen, waarom kunnen anderen wel alles met hun paard. En stalgenoten die proberen te helpen door hem op te duwen. Ik zag het helemaal niet meer zitten.

Ik besloot hulp de zoeken, en de afspraak had ik vanochtend. Samen hebben we hem uit de wei gehaald (wat alleen lukte met de targetstick!) en daarna in de bak los met hem aan de gang gegaan. En wat blijkt: er zijn helemaal geen problemen met leiderschap of andere structurele problemen. Hij blijkt juist enorm op mij gericht te zijn. Bij Fyodor is een positieve motivatie alles. Het enige wat ik hoef te doen, is het voor hem (en mezelf) leuk maken, en creatief zijn! Veel dingen op een speelse manier aanpakken en zeker niet denken: dit moet want het hoort zo. Veel meer vertrouwen op mijn gevoel en dat intuitieve stemmetje. Heel moeilijk, zo blijkt, maar als het lukt.... dan voelt dat echt fantastisch. Stiekem ben ik heel blij dat ik zonder hulp toch op de goede weg zat, maar het is heel erg fijn om daar in bevestigd te worden door de juiste persoon. Nog steeds vraag ik me wel af of ik het kan, steeds weer de juiste motivatie vinden en mijn gevoel volgen. Het heeft tot nu toe ook heel veel stress opgeleverd (en daardoor ook druk op mijn relatie en werk). Ik hoop dat mijn positieve gevoel weer helemaal terugkomt, en dat ik vooral veel plezier met mijn paard ga hebben

Groetjes Femke

Hoi Danielle,

Leuk dat je reageert! Ik heb jouw verhaal ook gevolgd, wat lastig kan het soms zijn he! Maar ik weet zeker dat het met jullie goed komt, en (goede) hulp is soms gewoon echt nodig. Al is het alleen maar voor de bevestiging. Ik ga jullie zeker volgen, ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat na Kyliam's vakantie.

groetjes Femke

spook noem ik die van mij ook vaak! ik denk ook dat het wel goed komt hoor, want achter dat spook zit ook wel een heel lief paard..

Wat ben ik blij dat ik mijn bericht (na lang twijfelen ) toch gepost heb! En dat ik niet de enige ben die het af en toe niet meer ziet zitten. Maar vaak is het natuurlijk zo dat het maar LIJKT dat het anderen allemaal heel makkelijk af gaat (stalgenoten, mensen die je met het grootste gemak buiten ziet rijden), terwijl je niet weet waar zij allemaal aan gewerkt hebben.

@Coralie, voelen is inderdaad het allerbelangrijkst, en je komt dan in zo'n 'flow' dat alles vanzelf gaat en je ineens precies weet wat je moet doen. Als dat lukt, nou dan heb ik echt een heel goede dag Maar wel erg moeilijk, het lukt mij bij lange na niet elke dag.

@Sandra, wat ontzettend knap dat je toch elke keer weer de moed hebt kunnen opbrengen om weer met een paard te gaan werken! Zoals ik het lees waren/zijn het ook zeker niet de makkelijkste paarden. Dan is het helemaal lastig om je vertrouwen te behouden. Maar toch leer je elke keer weer zoveel.

Ik ga zometeen weer op pad naar Fyodor, eens kijken of ik hem vandaag met de targetstick helemaal de wei uit krijg en zo niet, dan is er morgen weer een dag.

groetjes, Femke

Alvast een kort verslagje. Het ging heel goed vandaag! Hij liep keurig mee, neus zowat over de grond, zeer veel interesse voor de targetstick (bal aanraken met neus = beloning). We hebben nog een stukje ruiterpad gewandeld, door het mechanische hek gegaan met knisperend grindpad (was allemaal niet eng). Daarna de volgende uitdaging, hoeven uitkrabben. Van het begin af aan al is hij daar niet heel makkelijk mee. Maandag begon hij met geirriteerd uithalen met zijn achterbenen als ik zijn achterhoeven wilde uitkrabben. Nu weer, en na mezelf ervan verzekerd te hebben dat het niet kwam door pijn, blessures, wondjes oid heb ik hem in een paddock gezet, lange lijn aan zijn halster (die ik vast bleef houden). Voorhoeven gingen wel goed, dus die duidelijk beloond. Daarna daadkrachtig en assertief bij zijn achterhand gaan staan (zo van: ja, ik ga echt je hoef uitkrabben), rustig gevraagd, en hij gaf z'n voet keurig, zonder uit te halen Maandag schrok ik er enorm van en heb ik hem maar snel weer terug gezet. Vandaag had ik zoiets van: ik blijf rustig, neem de tijd en communiceer duidelijk wat ik wil. En, heel belangrijk, uitgebreid belonen als het lukt. Ik zal zeker weer tegen andere moeilijkheden aanlopen, maar als ik deze aanpak onthoud moet het lukken. Echt blij dat ik weer een beetje op de goede weg ben

Bedankt iedereen voor de reacties! Inderdaad heel fijn die herkenning. En niets moet alles mag is ook een heel goede, ik ben een ster in het rationeel verpesten van iets wat eigenlijk prima is zoals het is.... Ik zal zeker blijven schrijven over mijn vorderingen