Ik was t vertrouwen dan niet kwijt,want heb mijn nu 17jarige ijslandermerrie net een half jaartje.
Ze schweinde alleen maar,was doodsbang voor de zweep en staakte.
Eigenlijk werd ik gewoon verliefd en wist dat ze staakte.
De rest niet.
Hoe ik nu zie,dat zelfs een oudere merrie zo enorm op kan knappen in vertrouwen,met alleen maar met geduld en veel kijken kijken kijken en luisteren naar de evt angsten ,en vandaaruit begeleiden.
Prachtig.
T resultaat wat ik nu bereikt heb?
Oke ,ze staakt nog wel,maar op plekken ,die ik begrijp.
Angst voor de zweep totaal weg.
Schweinen is zelfs bijna verdwenen.
In de grote bak spelen ,draaft ze nu eigenlijk alleen maar en zonder stress.
Nu zeg ik erbij,dat t rijden voor mij t allerminst belangrijke was,maar zoals t gaat ,is dat natuurlijk een leuke bijkomstigheid voor mij geworden.
Ik schreef een paar week geleden nog van de slap on the neck,die ik had gegeven.
Mag ik van mijzelf nooit meer doen.
De weken ,dat ik heel slecht liep,na t ongelukje(waar zij absoluut niets aan kon doen) heeft ze naast mij gelopen,als op eieren.
Heel voorzichtig,volledig kijkend naar mijn zeer langzame tempo op 2 krukken.
Verbazend!
Nu ik weer goed kan lopen,eet ze af en toe weer even een voorbijkomende rietstengel of grasje,maar die paar weken was ze totaal op mij gericht.
Geweldig dier.
trudy
ijzer/spoor/,
bitloos,maar totaal niet stuur-of hopeloos.
grandioos.!
Warboel
