Bedankt allemaal voor jullie raad en aanmoedingen. Daar heb ik veel aan!
Vandaag besloten om een wandeling door het bos te maken. Want kan me voorstellen dat alleen maar wei ook gaat vervelen. Het is op zich een paardje dat graag bezig is en vooral heel graag aandacht heeft. Dus eerst netjes poetsen. Manen gedaan. Dat frunikken vind hij wel oke. Meestal blijft hij netjes staan.
En toen naar het bos. Hij is redelijk verkeersmak dus dat is wel fijn. Het ging heel erg goed het eerste stuk. Hij liep netjes mee zonder morren ofzo. In het bos aangekomen ging het touw eraf. Het is een pad waar niemand komt en waar hij ook niet zomaar weg kan lopen. In het verleden hebben we vaker zonder touw gewandeld en ook nu ging dat prima! Hij was heel erg in zijn nopjes. Soms bleef hij even achter om dan in een drafje weer naar me toe te komen voor een knuffel. Genieten ten top!
Toen terug aan het touw en moesten we door een heel smal paadje. En opeens bijt hij me vol in mijn rug. Ik was behoorlijk geschrokken en ben toch boos geworden.
Het duurde even voor ik mezelf daarna weer bij elkaar geraapt had. Toen toch weer hem elk goed ding belonen. Proberen het echt dat voorgaande los te laten en op positieve voet verder te gaan. En dat lukte.
Het laatste stuk was het moeilijkste. Hij kent de weg en wilde steeds sneller stappen. Regelmatig hem stil gezet. Stapje achterwaards. Weer vooruit.
Ik merk dat er nog heel veel werk aan de winkel is. En ben ook vast van plan om proffesionele hulp in te schakelen.
Ik snap gewoon niet waarom hij me uit het niets gebeten heeft. Dat ik voorop liep en hij mijn "leiderschap" niet wilde aanvaarden? Ik weet het echt niet.
Toch heb ik een goed gevoel over gehouden aan de wandeling. En een blauwe plek
maar die trekt wel weer weg.
Danielle
Warboel
