Hoi Danielle,

Leuk dat je reageert! Ik heb jouw verhaal ook gevolgd, wat lastig kan het soms zijn he! Maar ik weet zeker dat het met jullie goed komt, en (goede) hulp is soms gewoon echt nodig. Al is het alleen maar voor de bevestiging. Ik ga jullie zeker volgen, ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat na Kyliam's vakantie.

groetjes Femke

Wie neemt er nou een arabier, wat moet je er mee

Mijn eerste spook trok eerst twee sterke kerels aan twee halstertouwen de stad door, nu is het een trekpaard geboren in het verkeerde lichaam. Sufferdiesuf...

Komt echt wel goed hoor met die Arabiertjes .

spook noem ik die van mij ook vaak! ik denk ook dat het wel goed komt hoor, want achter dat spook zit ook wel een heel lief paard..

FemkeV schreef op donderdag 19 augustus 2010, 14:39:


Goed hoor!
Ik merk zelf dat ik vroeger geneigd was om te DENKEN, zoals bv:
hoe hoort het, wat zou het beste zijn, doe ik het wel goed, moet ik nu niet ingrijpen, enz.

En nu begin ik door te krijgen dat denken helemaal niet werkt bij paarden. Dat het gaat om VOELEN.
Paarden voelen veel meer dan wij, en reageren heel precies op onze gevoelens. Van onze gedachten worden ze alleen maar onzeker (want onzekerheid is het gevoel dat onder onze gedachten zit).
Ik zit nog midden in dit proces. Ben zo gewend om te denken! Maar hoe meer ik in m'n gevoel blijf, deste beter en fijner het paardrijden is!
Ik herken jouw verhaal dus helemaal.

Ik denk dat die onzekerheid bij veel mensen herkenbaar is. Ik heb er iig ook last van.
Ik zit al een levenlang tussen de paarden en das al lang

Maar met mijn oudje, ook alweer zo'n twaalf jaar geleden (of langer?) maakte ik voor het eerst voorzichtig kennis met Nh, bezocht wat clinics en las het eea en experimenteerde beetje met de lieve goedzak (hij nam mij nooit iets kwalijk)
Hij stierf aan een hartaanval op 24 jarige leeftijd. Ik keek later weer voor een ander paardje en vond uiteindelijk een dier met veel te veel energie voor mij.
Huppa.... zelfvertrouwen weer naar de knoppen.
Overtuigd dat ik maar beter geen paard meer kon aanschaffen

Tot na de emigraties... shetjes voor de sier moest kunnen,.
Twee hengstdraakjes die mij het leven onmogelijk maakte.
Zie je wel.... ik kon niets.
Maar misschien als ik er een oud suffertje bij zou nemen om door het bos te struinen in stap?
En toen kwam tony, 19 jaar, geboren leider, maar naar later bleek slecht ziend.
Zeer mak in eigen omgeving en met eigen kudde om zich heen, maar zeer onzeker toen hij bij mij kwam. En weinig respekt (hoewel hij het altijd met humor deed en nooit gemeen werd)
Mijn eerste passen in parelli gezet en zie..... na hard trainen en beetje verbijstering dat het niet volgens het boekje liep, ontdekte ik zomaar opeens dat paard parelli met mij deed ipv andersom.
Moet eerlijk zeggen dat ik er toen wel enorm mee kon lachen. Vooral als ik die zelfvoldane kop van het paard zag

Verder gegaan, dacht dat ik op de goede weg was... zou het paard van echtgenoot wel even alles leren (ze was 15 jaar, koudbloeddraver van de baan, nauwelijks bereden), die mij met haar tanden in mijn schouder even duidelijk maakte dat ik helemaal niets wist en dat ze niet van opvoeren van fases hield.
Ego weer uitgedeukt... silja maar even alleen aan echtgenoot overgelaten en toen kwam Amber
Traumapaard, wat in staat was je te vermorzelen als je druk toepaste. Ze flipte dan volledig,. En zo kwam ik bij het clickeren, waar ik helemaal in dook
(als ik iets doe, wil ik het goed doen )

En tegenwoordig....
Amber is niet meer... maar ik werk met mijn nieuwe paardje en met sil. En soms lijkt het alsof het vooruit schiet, dan denk ik dat ik het in de vingers krijg, en soms.... soms gaat niets. Dan voel ik mij een miezer en kijk jaloers naar de buren die niet moeilijk doen, een zadel op hun knol gooien en wegrijden. Zoals ik dat ooit ook deed.
En dan twijfel ik aan mijzelf...
zoek ik het allemaal niet te ver? Maak ik mij het leven niet veel te moeilijk?
Ben ik te voorzichtig? Ben ik gewoon stom bezig?

Jaaaaaa....de twijfels ken ik. Ik probeer vooral aan mijzelf te werken, maar sjeeeeeee... wat een opgave... ben van nature onzeker en stresskip en dat verander je niet van de ene dag op de ander... zeker niet als je je dan ook nog vaak opstandig afvraagt of het wel zin heeft, als niets lijkt te gaan.

Maar goed.... ik leer er wel van
Maar twijfelen? absoluut. Ik voel me echt vaak een nitwit met paarden.

Wat ben ik blij dat ik mijn bericht (na lang twijfelen ) toch gepost heb! En dat ik niet de enige ben die het af en toe niet meer ziet zitten. Maar vaak is het natuurlijk zo dat het maar LIJKT dat het anderen allemaal heel makkelijk af gaat (stalgenoten, mensen die je met het grootste gemak buiten ziet rijden), terwijl je niet weet waar zij allemaal aan gewerkt hebben.

@Coralie, voelen is inderdaad het allerbelangrijkst, en je komt dan in zo'n 'flow' dat alles vanzelf gaat en je ineens precies weet wat je moet doen. Als dat lukt, nou dan heb ik echt een heel goede dag Maar wel erg moeilijk, het lukt mij bij lange na niet elke dag.

@Sandra, wat ontzettend knap dat je toch elke keer weer de moed hebt kunnen opbrengen om weer met een paard te gaan werken! Zoals ik het lees waren/zijn het ook zeker niet de makkelijkste paarden. Dan is het helemaal lastig om je vertrouwen te behouden. Maar toch leer je elke keer weer zoveel.

Ik ga zometeen weer op pad naar Fyodor, eens kijken of ik hem vandaag met de targetstick helemaal de wei uit krijg en zo niet, dan is er morgen weer een dag.

groetjes, Femke

Alvast een kort verslagje. Het ging heel goed vandaag! Hij liep keurig mee, neus zowat over de grond, zeer veel interesse voor de targetstick (bal aanraken met neus = beloning). We hebben nog een stukje ruiterpad gewandeld, door het mechanische hek gegaan met knisperend grindpad (was allemaal niet eng). Daarna de volgende uitdaging, hoeven uitkrabben. Van het begin af aan al is hij daar niet heel makkelijk mee. Maandag begon hij met geirriteerd uithalen met zijn achterbenen als ik zijn achterhoeven wilde uitkrabben. Nu weer, en na mezelf ervan verzekerd te hebben dat het niet kwam door pijn, blessures, wondjes oid heb ik hem in een paddock gezet, lange lijn aan zijn halster (die ik vast bleef houden). Voorhoeven gingen wel goed, dus die duidelijk beloond. Daarna daadkrachtig en assertief bij zijn achterhand gaan staan (zo van: ja, ik ga echt je hoef uitkrabben), rustig gevraagd, en hij gaf z'n voet keurig, zonder uit te halen Maandag schrok ik er enorm van en heb ik hem maar snel weer terug gezet. Vandaag had ik zoiets van: ik blijf rustig, neem de tijd en communiceer duidelijk wat ik wil. En, heel belangrijk, uitgebreid belonen als het lukt. Ik zal zeker weer tegen andere moeilijkheden aanlopen, maar als ik deze aanpak onthoud moet het lukken. Echt blij dat ik weer een beetje op de goede weg ben

Denk je niet Sandra, dat de paarden die je gehad hebt bewust op je pad gekomen zijn?
En dat je daar heel veel van geleerd hebt? Zodat je kon groeien tot waar je nu bent?

Een dier zoals Amber, was niet verknipt door jou toedoen he?? Je hebt het tenminste geprobeerd en zoals ik jou indertijd gelezen heb, voelde je het beslist wel goed aan.
Dat is heel belangrijk... ik ben ook geen vooraf denker en uitstippelaar... kan ik niet.
Ik handel als het moment dáár is... en doe dan wat nodig is. Dat kan een leuk moment zijn, iets om te lachen... maar net zo goed een trainingsmoment.
Maar weet je.... zaken mislukken weleens. Gaat het niet zoals je hoopte dat het zou gaan.
So what??? Niet denken: volledig ongeschikt.... welnee. Gewoon denken: OK. Vandaag dus niet... morgen weer een dag! Nieuwe dag, nieuwe kansen...

Ik kan b.v. lekker helemaal niets doen. Geef ze hooi, zie en ruik hoe lekker dat hooi moet wezen... gooi er ook nog wat zelfgemaaid kruidenhooi bij.... en kan écht gewoon in de inloopstal staan te genieten hoe ze in dat hooi duiken, ervan genieten... eerst alle lekkere kruidensprieten eruit scharrelen... hoe ze allebei glanzen, hoe tevreden ze zijn met hun op dit moment luie varkensleven...

Je bent echt nooit uitgeleerd, nooit.....

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ha Femke, volgens mij gaat het uiteindelijk helemaal goedkomen tussen jou en je paardje! Volgens mij herkent echt iedereen dit soort ups en downs wel...

Leuk als je over je vorderingen blijft schrijven.

Gr, Dani

Wat fijn dat het goed ging!
Hier ook kleine vooruitgangetjes. Met kleine stapjes kom je er ook!

Femke , super hoor, dat het de goede kant uitgaan. babystapjes zijn ook stapjes voorwaarts toch? Danielle ook vooruit... fijn he.

Wil... zou best kunnen. Ik heb er ook in het dagelijks leven van geleerd. Maar die twijfel soms he....
Met Rappa ging het de eerste twee weken perfect en toen kwamen de trubbels... uitproberen, leek het. Ff ook daarvan uit gegaan, maar toch goed op haar gelet en gedacht... ik weet het niet...
Een paard wil meestal geen problemen veroorzaken. Het heeft alleen zijn gedrag om te iets duidelijk te maken. Wat als ze mij iets wil vertellen?

Twijfel twijfel twijfel... ik ben misschien een soesje... zie je wel, alle paarden doen moeilijk bij mij etc etc.
Toch maar een masseur gevraagd... want misschien maken ze gewoon van de gelegenheid gebruik dat er naar hen geluisterd wordt.

Vandaar was de masseur/fysiotherapeut er.
Rappa heeft een lichte karperrug (meende ik al te zien) Wervels komen iets omhoog waar ze niet omhoog hoorde te komen in een soort bult, die je niet goed ziet, maar wel kunt voelen. (als je het weet, zie je het ook)
Bekken is scheef, ze heeft pijn in achterknieen en nek is verkrampt.
F***
Mogelijk aangeboren karperrug, of een flinke klap gehad door val in de wei of een of ander stom ongeluk.

Ze is gelukkig nog jong en ik heb het nummer gekregen van een goede chiropraktor die haar verder gaat onderzoeken, volgende week vrijdag of de maandag erna (komt helemaal uit stockholm) Hij schijnt erg goed te zijn en kan wel een inschatting maken van het probleem.

Dat ze pijn had, was duidelijk. In het begin dacht ik dat mijn verder vriendelijke paard de therapeute wilde vermoorden. Maar meisje ging rustig en vriendelijk te werk en Rappa ontspande. Maar ze kan de grote problemen met wervels en bekken niet veranderen.
Dat wordt dus chiropraktor en daarna wellicht nog een keer een massage. En er maar het beste van hopen.

Heb ik weer....

Vertelde ook haar over mijn onzekerheid. Waarom ik opeens getrubbel kreeg met paarden die bij de vorige eigenaar deden wat er werd verwacht.
Ze vertelde dat ik niet wilde weten hoeveel paarden rondliepen met pijn, zonder dat er werd geluisterd. Paard neemt de kansen die het krijgt... ook als het is om te vertellen dat het pijn heeft.

Een karperrug hoeft op zich geen reden te zijn om pijn te hebben of slechter te bewegen. Het is iets dat mensen niet zo mooi vinden, net als een hertenhals of een hangbuik. Het is de vraag of de wervels er bij Rappa nu meer uit komen door de bouw die het paard nu eenmaal aldoor had, of dat het paard bovenop 'kaal' aan het worden is doordat er spieren wegvallen daar. Je zit daar in het lendengebied, waar spieren zitten die zich bezig houden met lengtebuiging en verzameling (bekkenkanteling). Deze spieren kunnen wegvallen doordat dat gebied niet meer getraind wordt (door tijdgebrek of doordat het paard het wegens pijn niet meer kan) maar ook simpelweg door schraler te voeren. Een KWPN-standpunt is dat een paard dat schraal is in zijn bovenlijn krrachtvoer nodig heeft. Nu vinden we dat natuurlijk allemaal afkeurenswaardige fokwellustelingen, maar er zou zomaar een kern van waarheid in kunnen zitten, niet alles wat niet in ons straatje past is verwerpelijk.
Ik maak dat nu met Cadiz mee. Een maand of 4 a 5 geleden gestopt met krrachtvoer, en nu begin ik sinds een maand of 2 heel vaag de wervels te zien op de plek waar een karperrug zijn typische vorm krijgt. Zijn ruglijn liep daar altijd lekker vloeiend en sappig door. Ook bij de schoft vind ik hem wat 'kaler' dan eerst. Ik heb hem niet anders of minder getraind, hij heeft geen trauma's gehad zoals onderuit gaan, dus het moet een andere oorzaak hebben en het enige mogelijke is het versoberde voer. Om die reden geef ik hem nu bietenpulp bij.
Ik wou je dat toch even meegeven.