Beide heren doen klassiek dressuur en beiden vertellen over de deugd van dressuur bij paarden met problemen.

Van Branderup heb ik vele filmpjes gezien, dvd's liggen, site en dvds van marijke bestudeerd etc. Van Both heb ik wel de site bekeken en amateurfilmpjes, maar kan er verder niet zoveel van maken (maw.... heb er nog niet zoveel inzicht in)
Alleen zie ik bij Branderup veel rechtrichten vanaf de grond, bij Both niet, behalve longeren met dubbele longe.

Kan iemand mij iets vertellen over overeenkomsten/verschillen?

*ben gewoon nieuwsgierig/geinteresseerd*

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 24 augustus 2010, 19:35:

Het is Antoine de Bodt met dt

Branderup baseert zich op de klassieke dressuur, inclusief de stapsgewijze opleiding aan de hand en het uiteindelijke doel: eenhandig rijden op stang. De oorlogsversie eigenlijk.

De Bodt baseert zich op een bepaald gebied uit de dressuur in zijn algemeenheid en heeft dat stuk tot basis gemaakt: het rechtrichten. Hij heeft dit deelgebied waarschijnlijk genomen omdat hij zoveel vastlopers uit voornamelijk de sportdressuur tegenkwam die allemaal op dezelfde manier weer op weg geholpen konden worden: door de scheefheid te corrigeren. Hij baseert zich daarbij op een oude kreet van de topklassieker Nuño Oliveira: "richt uw paard recht en rijd het voorwaarts." De Bodt is geen klassieker in de zin van paard aan de hand opleiden. Hij neemt de dubbellonge wanneer het beter uitkomt en slaat ook daarmee aan het rechtrichten, dat is nu eenmaal zijn passie.
De Bodt is een echte probleemoplosser waar BB meer een stijlkoning is. De Bodt heeft geen stilistisch ideaal zoals BB dat heeft.

Inhoudelijk verschillen de mannen nogal, hoewel hun doel gelijk is: een in balans lopend paard, dragend vanuit de achterhand, los van de hand. Dit doel is overeenkomstig de klassieke rijkunst. Ter verduidelijking: de antagonist, nl de sportdressuur, vindt 'los van de hand' geen issue en rijdt doorgaans met een ferme aanleuning.

Inhoudelijk zie ik BB altijd (lengte)buiging hanteren. Ook op een rechte lijn wordt er licht schoudervoor met binnenstelling gereden. Dit omdat buiging altijd iets meer traint dan geen buiging. Ook wordt bij het werken aan de hand het hoofd iets naar beneden gevraagd, ter hoogte van de boeg, waarschijnlijk ook vanwege de trainingswaarde. Hoofdhouding op boeghoogte correspondeert met het bekken, je ziet het bekken reageren wanneer het wat lagere hoofd stelling neemt. Bekkentraining is cruciaal, want de basis van de verzameling. Zijgangen zijn de basis van de africhting en worden gebruikt om recht te richten. Alles geschiedt op een laag tempo, maar wel vlijtig om ruggebruik te garanderen.

AdB bemoeit zich niet met de hoofdhoogte zolang het paard niet recht aan twee teugels loopt. Eerst voorwaarts, dus flink de pas erin om de achterhand te motiveren, daarbij het paardenhoofd in de lucht houden totdat dmv figuren (zigzaggen en/of contrastellen) de aanleuning op twee teugels gelijk is, dan mag het paard zijn hoofd laten zakken, omdat dan immers pas de rugbelasting symmetrisch is en er geen ongelijke druk op de voorhand komt. AdB begint pas met zijgangen nadat het paard 100% recht is. Het omgekeerde van BB dus, want die gebruikt juist de zijgangen om recht te richten.

Beide 'systemen' hanteren het principe: aanleuning is het gewicht dat het paard in je handen legt, da's een overeenkomst.

••• Wie de lat altijd hoog legt, leert nooit limbodansen •••

ok bedankt voor de duidelijke uitleg.
Ben ik weer een beetje wijzer.

Super uitleg :).
Ik vond het systeem van AdB niet zo fijn rijden omdat die met heel veel teugeldruk rijdt, wat ik ervan gezien heb op mijn kijkmiddag tenminste. Maar mijn paardje moest wel dringend rechtgericht. Nu gebruik ik meer het systeem van BB, buigingen vragen waardoor hij losser wordt en dan is hij recht te rijden.
Mijn eigen systeem zal vast wat haken en ogen hebben maar voor Zafir werkt het wel.

Geertje schreef op woensdag 25 augustus 2010, 7:33:


Dat gebeurt als je nog in de fase van quick fix zit bij een al kreupel of behoorlijk asymmetrisch paard. Volgens AdB mag een paard zich nog niet voorover storten als hij nog niet zijn schouders gelijk belast. Omdat er dan nóg meer druk op die ene toch al zwaarder belaste schouder ontstaat. Zodra die druk gelijk is, ná de rechtmakende oefeningen, mag het hoofd zakken en is de teugeldruk het gewicht dat het paard in je hand legt, en niet wat jijzelf toevallig prettig vindt. Daarin is AdB weer duidelijk 'klassiek'.
Wat jij waarschijnlijk gezien hebt, is dat eerste quick fix-stadium. Dat ziet er niet leuk uit, maar het is onderdeel van een plan, geen actie op zichzelf.

••• Wie de lat altijd hoog legt, leert nooit limbodansen •••

Ik neem aan dat voor allebei iets te zeggen is? Gezien ze beiden goed resultaat boeken, ook bij paarden met problemen?

Teugeldruk vind ik nooit prettig ogen. Er zijn natuurlijk ook leerlingen van BB die met teveel teugeldruk rijden. Maar als onderdeel van een training zou het mij wellicht ook wat tegenstaan...
Maar goed... ik ben er niet voldoende in thuis om een echt oordeel te vellen.

Sandra van Bommel schreef op woensdag 25 augustus 2010, 10:12:


Dat is waarom ik het AdB systeem voor mezelf heb aangepast en dat bevalt de mensen waarmee ik werk prima.
Ik vind eigenlijk dat je op een kreupel paard niet moet gaan zitten.
Er is ook geen dwingende reden voor.
Je kunt in het begin net zo makkelijk en volgens mij heel wat paardvriendelijker werken met de lange teugel á la Piet Bakker. Als het kreupelen eenmaal gedaan is kun je er altijd nog op gaan zitten.

***Wie de lat nooit hoog legt, is waarschijnlijk een dwerg***** :

Piet schreef op woensdag 25 augustus 2010, 11:38:

Ans Jondral schreef op woensdag 25 augustus 2010, 13:00:

Piet schreef op woensdag 25 augustus 2010, 11:38:


Ja en nee... je voelt het beter als je erop zit. Je leert het gevoel van op een schouder vallen en op twee schouders gaan te herkennen en daar kun je later profijt van hebben. Aan de andere kant is het ook heel waardevol om het te ZIEN zoals met dubbellonge of langeteugel. Ik zou beide inzetten.


Piet Bakker zit overigens qua klassiekigheid veel meer op de lijn van Branderup dan de Bodt hoor! De Bodt gaat al die zijgangen niet doen waarmee Piet zijn lessen juist begint, sterker nog: waar Piet zijn hele insteek op stoelt. (Alleen Piet is weer minder van de permanente buiging en hoofd voor de boeg zoals BB). En Piet wil langzaam, bij elkaar. Niet dat naar voren jagen van de Bodt.

Zeg kabouter Prikprak! Mijn mooie kreet verkwanselen?!

••• Wie de lat altijd hoog legt, leert nooit limbodansen •••

Christel Provaas schreef op woensdag 25 augustus 2010, 15:14:


of een zeeuw die zichzelf veilig wonen vindt ?

Christel Provaas schreef op woensdag 25 augustus 2010, 15:14:


Kont nie late!