Volgens mij zijn er maar 4 paardenslachthuizen zolas jij omschrijft in NL
Nijkerk, Wolvega en Purmerend en Bodegraven. Met andere woorden de meeste paardeneigenaren moeten een vaak zwak/oud/ziek paard een paar uur in een trailer proppen om uren later op een vreemd adres een pen door het hoofd te laten geven. Aan huis slachten kan ik me iets bij voorstellen zoals een noodslachting echter dat gebeurd niet meer vanwege alle regels.

Het gekke is dat ik wel verhalen hoor van het vechten tegen de verdovingsprik (ik neem aan dat je da niet de hartprik er direct in zet) voor in laten slapen en nooit als ze onder narcose gaan. De keren dat ik het meegemaakt heb is allemaal heel vredig gegaan tussen of naast de andere paarden rustig in elkaar gezakt en paar minuten later de fatale prik. Afscheid van de andere paarden en rustig de tijd nemen voor alles. Dit kan allemaal niet als je ze naar de slacht brengt. Direct na de dood zijn de kuddegenoten de grootste zorg, het paard zelf niet mee. Het is mij niet het moment van het heengaan maar die laatste belangrijke uren in het leven van mijn paard.

Deze 4 slachterijen doen gezamenlijk nog geen 100 paarden per week dus je kan je voorstellen waar de rest wordt geslacht. De reden dat 90 % zijn paard naar de slacht brengt zijn nog altijd die paar rotcenten, daarnaast laten ze ze ophalen door de handel. Leuke rit naar Italie. Sorry ik heb weinig respect voor het wegbrengen naar de slacht in NL.

amar schreef op zondag 12 september 2010, 10:13:


De slager is inderdaad niet de beste optie, ook niet als het geld op is. dat is waar.
Maar het euthaniseren van een gezond dier lijkt me ook niet te doen.

Moniek

muriel schreef op maandag 13 september 2010, 14:18:

Mee eens.

En toch he Muriel.... plaats ik een kanttekening. Ook ik was daar altijd zo fel op tegen. Eventjes niet om het geld (trouwens, weet je wel wat NU de kiloprijs is?? zowat niks!), maar puur de keuze die je hebt (indien mogelijk natuurlijk) als eigenaar. Slachten of in laten slapen op eigen erf.
En weet je dat ik door alle verhalen serieus ben gaan twijfelen wat te doen?
Want wat Sandra beschreven heeft, dat vechten tegen de definitieve spuit, gebeurd vaker als je denkt. En eerlijk gezegd vind ik het doodeng!
Nog enger vond ik altijd het idee van 'n slachthuis. Dus heb ik zowat alle YouTube's daarover uitgeplozen, zeker die van Nederland.
Die slachterij in Nijkerk biedt de mogelijkheid om een afspraak te maken. Als je dan aankomt is jouw paard als enigste en gelijk aan de beurt. Het is echt in een fractie van een seconde gebeurd. Dus mijn mening is bijgesteld/veranderd.

Hier in Portugal is een slachthuis helemaal geen optie. Ik zou niet eens weten of hier uberhaupt wel paarden voor consumptie geslacht worden.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik vind slachten een prima optie...

Gelukkig heb ik zelf nog nooit voor zo een keuze gestaan, en ik hoop dat het nog heel lang duurt voordat het zo ver is.

Ik denk dat er nu veel te veel gedacht wordt vanuit ethiek, vanuit gevoel van de eigenaar. Wat heel logisch is, want de eigenaar is verbonden met het paard en heeft er voor gezorgd.

Overigens zou ik wel zeker willen weten dat mijn paard dood is, dus het liefste zou ik iemand anders laten kijken naar de slachting; zelf wil. Gewoon voor mijn veilige gevoel. Maar dat is hoe ik er dan nu over denk...

Ik ben niet voor of tegen het één of ander, ik ben tegen eigenaars die hun verantwoording niet nemen.

Precies. Die laatste zin, er staat op Bokt nu b.v. een 26-jarige pony te geef, met artrose.
Dát zijn ook de zaken die ik bedoel. Zo'n dier kun je gewoon niet meer aanbieden als gezelschapspaardje want dit lijkt heel veel op problemen proberen weg te moffelen en je verantwoordelijkheid niet nemen.
Ik wordt er een beetje treurig van.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op maandag 13 september 2010, 15:49:


Triest..... is ie stuk, gaat ie weg.



Monique