Ik ben héél voorzichtig met mijn ooit bevangen geweest zijnde shet Catootje. Voor- en najaar zijn erg verradelijke graasperioden. Ik houd ze dan liever in hun paddock met hooi en een liksteen. Minder gevaarlijke perioden laat ik ze ook niet onbeperkt grazen, maar zo nu en dan als tractatie ... puur variatie. Hoefbevangen is niet iets wat in drie weken tijd weer over is ... en vraagt, naar mijn bescheiden mening, altijd een streng voedselregime.

Anja S schreef:


Absoluut. En vaak levenslang (helaas).
Groet, Pien

Jouw shetje heeft het hetzelfde verhaal als die van ons. Ook dampig, astmatisch en chronische bronchitus. Ooit kreeg ie een injectie tegen jeuk, hoppa hb. Later toen ze een bekende kliniek prednison voorschreven voor zijn longen (na een bronchoscopie, waaruit bleek dat ie een vernauwing =erfelijk aan de bovenzijde van de luchtpijp heeft), zei ik al, dat gaat niet goed. Ik moest het toch maar proberen, en ja hoor na een paar dagen was het al raak, weer bevangen. Toen nog met een soort baby inhalator geprobeerd, maar kennelijk was ie allergisch voor het medicijn dat ie op moest snuiven. Het ging nog beroerder.
Ik heb m laten behandelen bij een natuurgeneeskundig therapeute, en beter dan nu zal het nooit worden. Hij is minder benauwd dan eerst, kan nu gewoon draven zonder dat ie bijna het loodje legt. Sinds 2 jaar kan hij met graasmasker een uur of 8 op het gras en is hij niet meer chronisch aan 4 voeten bevangen. Wel heeft ie nog een brede witte lijn van ong. 8mm, dat was ong. 2.5 cm vroeger. Mede door de info op deze site en zelf de hoeven bijhouden. Als ik jou was zou ik m niet volstoppen met ventipulmin zooi e.d. Dat heb ik wel gedaan, en het heeft echt nooit geholpen.
Veel sterkte ermee, Ingrid

Hallo Ingrid,
Jouw verhaal klinkt inderdaad zeer bekend. Onze pony is "slechts" een gezelschapspony voor de andere, jonge pony waar mijn dochter op rijdt. Het beestje dat dampig is en hoefbevangen, is 19 jaar en heel haar leven ge(mis)bruikt geweest als fokmerrie. Nu mag ze genieten van hopelijk nog enkele mooie jaren bij ons op de wei, waar ze alles mag maar niets moet. Ze wordt niet bereden, dus van haar COPD heeft ze op dat vlak weinig last. Ze hoest wel uiteraard. Ondanks het feit dat we ze gekocht hebben als gezelschapspony voor de andere, zijn we toch zeer gehecht aan haar geworden. Het is zo'n ontzettend lief beestje, en ik wil dat ze haar verdere leven pijnloos en gelukkig kan doorbrengen. Vermits ze niet bereden wordt, ga ik ook niet meer beginnen met Prednisolon of andere smurrie. Liever af en toe kortademig dan weer maanden aan een stuk hoefbevangen!
Ik laat haar nu een 4-tal uurtjes per dag grazen op een wei met lang gras (want kort afgegraasd gras bevat meer fructaan). Voor de rest krijgt ze hooi. Elke dag stap ik ook met haar door de straat, wat nu al aardig lukt. Ze lijkt niet meer kreupel. Ik observeer haar alle dagen, ik kijk alle dagen naar de fructaanindex. Als die hoog is, of de pony gaat weer moeilijker lopen, gaat ze onmiddellijk weer 24/7 op hooi. Maar tot hiertoe is dat nog niet het geval geweest. Fingers crossed!