Sandra van Bommel schreef op zondag 19 september 2010, 17:29:


wat wordt er dan bedoeld met nageeflijk rijden? ( een echte acacadabra uitdrukking wat mij betreft)


Ik vind het verhaal van Arabesk plausibel overkomen, maar ik weet er niks van hoor.

joop schreef op zondag 19 september 2010, 18:10:

Dat het paard zijn rug soepeltjes loslaat en zich dus niet schrap zet tegen een al dan niet bonkend ruitergewicht of -hand, herkenbaar aan een rechte vooruitgestoken hals, onderhals en/of strakke rug. Het gevolg van een losgelaten, ontspannen rug is een bereidwillig (want niet gehinderd) paard dat een welving in de bovenlijn (nek, hals, rug en croupe) laat zien ipv stokkerigheid. Die state of mind heet nageeflijkheid.
Duitsers noemen het Durchlässigkeit, misschien is dat minder abracadabra voor je?

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op zondag 19 september 2010, 17:59:


Klopt... veel paarden worden idd in die houding gedwongen, net als zeer veel dressuurpaarden. Heeft alles te maken met trainen voor het 'plaatje' zonder serieus bezig te zijn met de achtergrond en doelstelling.

Er zijn natuurlijk ook westernruiters die hun paard wel degelijk leren om goed op de achterhand te gaan. Logisch, want het is stukken comfortabeler voor de ruiter en het paard kan daardoor veel sneller wenden en manouvreren.

Helaas is het omlaag dwingen van het hoofd zowel in de dressuur als in de wedstrijdsport een snellere methode om de illusie te wekken dat het paard verzamelt dan de tijdrovende training van het werkelijk leren gebruiken van de achterhand en wordt het daarom nogal veel in praktijk gebracht.