Hallo Femke, ik lees met plezier je verhaal. Wat ben je goed bezig! En wat een confrontatie met jezelf he...... Hier precies hetzelfde hoor.
Ik krijg Liz nu met het grootste gemak uit de wei. Ze komt al direct naar me toelopen en steekt haar neus in het halster. Vervolgens sjokken we achter elkaar de wei uit (voorheen racede ze voor me uit ....). Vandaag had ik eigenlijk geen zin, ben moe en mijn hoofd staat naar andere dingen. Maar beetje regelmaat en oefenen vond ik nodig . Dus ik naar de wei. Liz bleef dus vandaag stokstijf staan na het halster omdoen. Heeft ze nog nooit eerder gedaan. Prachtig!
Ik heb haar uiteindelijk wel meegekregen, uit vrije wil, maar weet helaas niet meer wat ik gedaan of veranderd heb. Ik heb wel heel hartelijk staan lachen.
Volgende keer als ik 'moet' doe ik dus lekker niets en drink alleen een kop koffie met uitzicht op de paarden
Mijn paardje opent zich steeds meer (ik ook...
). Voorheen was ze gestressd en angstig, maar superbraaf. Op de weg was ze, dacht ik, bomproof. Wat blijkt: ze had zich uit bescherming gewoon volledig afgesloten. Dus alle enge dingen om haar heen kwamen niet door. Wanneer ik nu met haar wandel zijn de bosjes en de schapen wel eng. Wanneer de leadrope teveel op de grond ligt, ziet ze er nu een slang in. Ik heb vandaag met haar over een groot oranje zeil gelopen. Heel spannend en ze laat nu ook zien dat ze het spannend vindt. Ze loopt niet domweg meer achter me aan er overheen, maar ruikt er nu aan, aarzelt, denkt, kijkt naar mij en komt dan achter me aan.
Ook begint ze me nu meer uit te proberen. Ze begint soms opdrachtjes te weigeren of gewoon een beetje te klooien. Maar nooit de opdrachten die ik zelf moeilijk vind
. Alsof ze me dan wil helpen, ik zeg dan ook maar hardop dat ik het heel moeilijk vind (sta bijvoorbeeld ongelooflijk met de leadrope te klooien of laat het hele boeltje uit mijn handen kletteren). Ze doet het me soms gewoon voor of doet de oefening uit zichzelf.
Wat een ongelooflijke dieren zijn het toch !!
Warboel
