Hallo iedereen,

Hoe doen jullie dat, rijden (nu ja, veel stappen en af en toe een hobbeldrafje hoor ) met je merrie terwijl je veulen ondertussen als een gek door de bak stuift en bijna tegen je op botst? Ik zou ook heel graag weer een keer een buitenwandeling maken. Maar behoort dat tot de mogelijkheden met zo'n kleine stuiterbal erbij?
Momenteel beperk ik mij tot grondwerk en kleine stapritjes met mams in de bak. Bij het grondwerk loopt mijn veulen rustig mee of gaat zo z'n eigen weggetje. Maar van zodra ik in het zadel zit, dan loopt hij echt als een gek te crossen. Verder is het echt wel een reuzeleuk kereltje. Hij laat zich heel fijn borstelen, voetjes optillen, aan een halstertje meelopen achter mams en hij respecteert intussen ook mooi mijn ruimte.

Groetjes,

Debbie.

Debbie VG schreef op dinsdag 28 september 2010, 16:02:


Hoi Debbie, ik heb even teruggelezen en als ik het goed heb is je veulen van mei, klopt dat? Dus nu een maand of 4.

Tja, die rakkertjes scheuren flink rond nu. Als je vaker buiten komt zal hij steeds meer z'n eigen dingetje willen gaan doen, voor ons een reden om de veuls aan een touwtje mee te nemen (wandelen) of ze thuis in de groep met opppastante te laten als we uit rijden gaan.
Los meenemen doen we niet hier want hier is landbouwverkeer en er wordt veel gespoten op de akkers dus ik wil liever niet dat een veulen daar gaat eten.

Hij is nu dik 4 maanden en hij kan in principe ook heus wel leren even zonder zijn mama te zijn. Kan hij niet thuisblijven bij de anderen? Wij bouwen dat heel rustig op, te beginnen met een minuutje en het veul blijft dan thuis en een van onze helpsters gaat aan de hand met hem/haar wat rondlopen tussen de andere paarden in de groep, effe stilstaan bij de hooibak etc, zodat het veulen niet verloren raakt en in paniek gaat. Je bent er wel altijd met twee personen voor nodig (één is met mams weg). Ik sluit een veulen niet op in een stal en laat hem ook niet in paniek rondrenen want dan krijg je geheid ongelukken. Als-e naar z'n moeder wil gaat hij overal doorheen dus dat moet je zien te voorkomen.

Misschien dat je hier wat aan hebt.

Groetjes, Pien

Hoi Pien,

Ja klopt, hij is nu al zo'n dikke 4 maanden oud. Hij gaat inderdaad al regelmatig z'n eigen gangetje, maar wil mams altijd kunnen zien. Van zodra ze ook maar een seconde uit het zicht verdwijnt is het grote paniek. Mss lukt het me wel (met de hulp van een 'stal'genootje) om hem mee uit wandelen te nemen aan een touw? Ik hoop hem ooit ook fijn als handpaardje mee te kunnen nemen, zoals jij deed met Spirit (heb eens op je site gepiept ).
Bedankt al voor je reactie!

Groetjes,

Debbie.

Ook ik heb een merrie met veulen, van ruim 5 maanden inmiddels. Om problemen te voorkomen heb ik tot nu toe alleen 2x een buitenritje gemaakt, toen er bezoek was van paardenmensen. We hebben toen het veulen en bejaarde paard aan de hand gestapt (goede ervaring; Hij vond het erg spannend. Je moet wel een stoer persoon hebben, want zo makkelijk en gehoorzaam als hij in eigen wei is, zo moeilijk was hij nu. Het verbeterde onderweg wel. Alles went, nietwaar?) en moeder en de andere jonge merrie onder het zadel gereden.
Mijn rijbak ligt in de wei. Hoe de prikpalen ook staan, moeder en kind kunnen elkaar altijd zien. Ik begon met poetsen in de wei, toen poetsen aan de andere kant van het draad, vervolgens grondwerk in de bak, en nu grondwerk of rijden, net waar wij zin in hebben. Dit proces verliep vrij snel, omdat er geen problemen optraden. De merrie lijkt het prima te vinden om even haar eigen ding te doen, zonder gestoord te worden door (en misschien soms van) een af en toe erg druk hengstveulen. Als we met 2 personen zijn, nemen we de jonge merrie er ook bij in de rijbak. Hij blijft in ieder geval altijd samen met "oma", een merrie van 31 jaar. Die is dan dus wel het "kind" van de rekening, want hij lang niet altijd respect voor de ouderdom. Buiten dat, gaat het prima. Een enkele keer rent hij een rondje en roept even, maar de merrie kijkt niet eens altijd, terwijl ik daar niet moeilijk over zou doen. Meestal staat hij gewoon naast oma te grazen of neemt hij haar staart te grazen.
Ook als we stoppen en teruglopen, heeft de merrie geen haast. Pas als ze afgezadeld voor het hek van zijn wei staat, wordt ze even druk.
De reden dat ik geen buitenrit maak, ligt geheel bij mijzelf. Ik word dan toch onzeker: "Er zal toch niet dit gebeuren?, Hij zal toch niet dat doen?" Dit vind ik geen goede basis, dus houd ik het bij de rijbak.
Misschien heb je iets aan dit verhaal?

Hoi Josephina,

Dank je voor je verhaal. Ja hoor, daar heb ik best wel wat aan. Ik merk dat jij zo'n beetje gelijklopende ervaringen hebt. Ook mijn veulen is braaf op bekend terrein, maar vindt alles daarbuiten heel spannend. Als wij gaan wandelen, dan neemt een stalgenootje mijn merrie mee aan de hand en ik mijn kleine stuiterbal. We zijn nog niet op straat geweest zo. Het is hier best druk (ons landweggetje lijkt soms meer op een verdoken snelweg ). Het gevoel van 'Oei, wat als ...' is bijgevolg erg herkenbaar. Ik probeer ook van ze af en toe al heel kort eens te scheiden, maar ze kunnen elkaar nog wel aanraken en zien. Dat loopt in het begin altijd heel moeilijk. Mijn veulen staat dan heel druk te jammeren alsof mams echt helemaal verdwenen is, terwijl ze eigenlijk recht voor z'n neus staat. Mams trekt er zich niet echt wat van aan. Zolang ze hem kan zien vindt ze al die drukte niet nodig. Ik doe dit ook nog maar heel kort, begonnen met een minuutje en nu stilaan beetje aan het opbouwen. Ik heb echter momenteel niet echt een persoon die het aandurft om met m'n kleine bubbeltje mee op stap te gaan zodat ik even met mijn merrie kan rijden. Dat neem ik ze heus niet kwalijk hoor. Een veulentje blijft toch wel een beetje onvoorspelbaar en ik begrijp dat anderen zich daar soms niet veilig bij voelen, zeker in spannende situaties. Misschien moet ik gewoon maar even doorgaan zoals we nu bezig zijn en waarschijnlijk zal hij er telkens een beetje meer aan wennen, zoals je zegt. Jij hebt waarschijnlijk meer ervaring met veulens dan ik. Zijn er nog meer leuke dingen die ik misschien maar eens moet aandurven met mijn kereltje?

Groetjes,
Debbie