angelique hage schreef :

Bah wat een rot bericht en wat een vreselijke prognose als er verder werkelijk niets aan te doen is.
Goed dat je wat rondvraagt nu er nog tijd voor is.
Ik heb geen informatie voor je, behalve dat ik weet hoe je kunt schrikken van een bloedneus (heeft BD ook eens gehad).

Ik wens je alle sterkte en wijsheid van de wereld.
Pien

FemkeV schreef op donderdag 30 september 2010, 13:25:


Ah Roos, collega CR metwie ik de opleiding volgde. Roos is leuk.
Doe haar veel groetjes van me!

Pien

Vanavond is onze Winner gestorven aan koliek.
Ik weet nu hoe het voelt om een paard te moeten verliezen....

http://www.spirithorses.be/dagelijksedingen.html

Pien, Jack, Evy, Kirsty.

Wil schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 1:56:


Dank je Wil. Voor nu ben ik alleen maar even heel erg verdrietig.
Wat ga ik dit paard missen......

Dank jullie wel voor jullie hartverwarmende reakties. Dit doet me zo vreselijk goed.
Wij komen net thuis van een emotionele dag.
Winner lag op de parkeerplaats en we hebben de merries nog één keer naar hem toe gehaald om hen te laten zien dat hij echt dood was en het is bijzonder om te zien hoe ze elk op hun eigen manier naar hem toe gingen, hem helemaal besnuffelden en bevoelden. Sommigen waren aanvankelijk wat angstig maar graasden zichzelf steeds dichter naar hem toe, anderen stonden in stilte daar te zijn met hem.
De één blies in zijn oor, er was er een die aan zijn ogen voelde met haar lippen maar allemaal gingen ze zijn hele lijf af en het laatste contact was neuscontact en aan zijn mond voelen (waarschijnlijk om te zien of er echt geen adem meer uitkwam). En je zag het als het klaar was, dan draaiden ze zich van hem af en gingen staan grazen (want zo zijn ze wel hoor, wij staan te huilen en zij denken aan fretuh).
Zo heb ik het me altijd voorgesteld als er een van mijn paarden zou overlijden en zo is het ook gegaan.

Op het moment dat ze allemaal bij hem waren geweest kwam de Rendac Winner ophalen en ook dat is heel rustig en beschaafd gegaan, die man gaf ons de tijd, kende ons ook nog van de dode koe van twee weken geleden. Dan zie je je paard verdwijnen in die bak en weet je dat je hem nooit meer zult zien. Op mij kwam het over als een kist die je omlaag laat zakken. Door alle tranen heen is dat eigenlijk helemaal geen verkeerd moment. Ik kreeg er zelfs een koffietafel-gevoel bij dus hebben we daarna met ons allen koffie gedronken. Op de een of andere manier lucht dat op want het maakt het afscheid definitief en zo moet dat ook zijn denk ik. Iedereen was erbij en dat sterkt natuurlijk ook.

Ik besef nu dat het heel bijzonder geweest is wat wij gisteren hebben mogen meemaken.
Hoe zo'n paard zich aan je geeft, zijn eigen afscheid aangeeft, hoe zijn merries hierop reageerden door enorm druk te doen daar midden in de nacht; gillen, met de benen slaan. Behalve Puck, zijn maatje die er niks van wilde weten en afstand hield. Voor haar hebben we vanochtend dat extra afscheid gehouden. En Winnertje zelf die wankel en door zijn benen zakkend toch één voor één zijn merries afliep, mentaal zo sterk en zo zeker van zichzelf. Dat is toch wel een geschenk en ik ben blij dat wij zijn vraag beantwoord hebben.

Al met al is het ons heel erg meegevallen allemaal, want het verrijkt je ook, het is weer een ervaring op je levensweg. Ik kijk nu heel anders tegen inslapen aan en ook de Rendac was helemaal niet akelig of paardonwaardig, het was gewoon goed zo.
Ik heb vanochtend heel veel foto's gemaakt van het tweede afscheid, die zal ik nog op internet zetten. Weet niet of me dit vandaag nog lukt, eerst wil ik rust en slapen. Maar ik deel ze graag met jullie want dit is iets wat ik iedereen zou aanraden.

En dan nog:
Nee, er werd geen chip/papieren gecontroleerd. Bij de slacht schijnt dat wel zo te zijn volgens onze DA.
Ja, de Rendac is (in Belgie) gratis. We hebben vanochtend om 07.00 uur gebeld en hij kon nog ingepland in de route. Als je om 09.00 uur belt is het te laat en wordt het de dag erna (in ons geval maandag).
En ja, met Kirsty's ijslanderveulen Tyra die op hetzelfde moment koliek had gaat het gelukkig weer prima.

Voorlopig blijft Winnertjes plekje op de poetsplaats leeg. Want iedereen mag best merken dat zijn overlijden een behoorlijk gat geslagen heeft. We komen er wel weer overheen, al zal ik zijn gemis wel flink gaan voelen....

Groetjes, Pien

amar schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 22:41:


We weten niet wat de oorzaak is. Toen ook Tyra koliek kreeg hadden we zoiets van 'ow shit, what's going on', hebben we de hele weide af gezocht om te zien of er iets lag, of de buren iets over de draad gegooid hadden, gemaaid gras, peren (die deze groep niet gewend is), of er landbouwgif gespoten was, paddestoelen, niks van dit alles. De weide waar ze liepen ligt niet aan de straat dus er kan niks gevoerd zijn verder. Er staan in die weide geen bomen dus dat kan het ook niet zijn.

Het enige is dat we ze net die dag een nieuw stuk weide gegeven hadden en dat stuk heeft een paar weken kunnen rusten. Heel veel gras staat er niet eens meer op en bovendien doen we dat altijd al zo.

Er was nog een moment dat we naar de kliniek hadden kunnen gaan maar daar hebben we niet voor gekozen aangezien Winner al een eerder zo'n koliek gehad heeft en zijn eigenaar (die er wel is maar op afstand) er duidelijk voor gekozen heeft om hem niet te laten opereren. Onze DA gaf het ook weinig kans gezien Winners voorgeschiedenis en het feit dat hij toch altijd wel snel last van zijn darmen had. Bovendien was Winner 17 en had hij al wat andere kwalen (oa artrose) en dan is het maar de vraag hoe zo'n dier uit zo'n zware operatie komt, zowel fysiek als mentaal. Ik zou ook nooit naar een kliniek (meer) gaan, deels vanwege de kosten, risico's maar dan als het toch fout gaat is zo'n dier niet in zijn vertrouwde omgeving. Nu hebben we in overleg gekozen voor zoveel mogelijk thuis. En dan weet je dat het goed kan aflopen maar ook slecht kan aflopen. Dat was het risico. Onze DA zei ook dat hij eigenlijk vanaf het begin al geen schijn van kans had gezien de snelheid waarmee de darmen in de knoop gingen. Maarja, je hoopt tot het laatste moment op een wonder he.

Zometeen mijn eerste les zonder hem. Ik heb me voorgenomen dat ik er gewoon doorheen ga en het ga doen, dat went het het snelste.

Groet, Pien

amar schreef op zaterdag 2 oktober 2010, 17:32:


Dank je. Het viel wel mee vandaag. Ik heb me gewoon voorgesteld dat Winner een dagje vrij had en daarom niet meeliep. Veel lessers die natuurlijk heel bedrukt en met de tranen in de ogen binnenstapten en ik merkte dat het erop aankwam hoe wíj daarmee omgingen dus toen was het allemaal wel te doen.

Klinkt stom, maar nu Winner er niet meer is, Holly met pensioen is, Stef bijna met pensioen gaat en Amie waarschijnlijk weggaat met haar eigenaar naar Luxemburg is mijn lespaardenbestand flink gedaald. We hebben dus besloten dat er een nieuw lespaard op onze weg mag komen.

Als iemand hier een gezond en betrouwbaar lespaard weet houd ik me aanbevolen.
Ras of merrie/ruin maakt me niks uit. Dingen moeten klikken, da's veel belangrijker.

Groet, Pien

Update met foto's :
http://www.spirithorses.be/dagelijksedingen.html

-als je niet tegen (beschaafde) dode paardenplaatjes kunt kun je misschien maar beter niet kijken-.

Groet, Pien

Anja S schreef op zondag 3 oktober 2010, 0:45:


Ja, maar nu is het klaar, ik wil er niet in blijven hangen. De rest is van mijzelf.
Groet, Pien

Maria Delavega schreef op zondag 3 oktober 2010, 0:37:


Ik weet niet of ik het hiermee helemaal eens kan zijn. Zolang een veulen nog bij de moeder drinkt (en dan bedoel ik langer dan 6 maanden) krijgt het naar mijn mening alles wat het nodig heeft. Dat heeft de natuur mooi geregeld zo. Daarbij (goede kwaliteit) hooi (dat wel) en het krijgt een volwaardige voeding.

Wij hebben onze veulens nog geen hap bijvoer gegeven en ze zijn blakend van gezondheid!

Groet, Pien

angelique hage schreef :


Na mijn diepgaande ervaring met Winner's dood kan ik je alleen maar zeggen dat je het wéét wanneer het zover is, dat je wéét of hij pijn heeft, of er nog levenslust/waardigheid/levenskwaliteit is. Je leest het in zijn ogen, in zijn houding, in zijn uitstraling. Zolang jij daar nog over twijfelt is alles nog OK genoeg. Geloof me maar. Als het dan eindelijk echt zover is ben ook jij er klaar voor om een volgende beslissing te nemen maar zo ver is het (hopelijk nog lang) niet.

Sterkte, ik begrijp nu steeds beter waar jij doorheen aan het gaan bent.

Pien

Monique Meijer schreef :

Bij mij is het natuurlijk nog heel vers allemaal maar wat ben ik blij dat ook wij heel erg bij onszelf zijn kunnen blijven en op het juiste moment de juiste beslissingen hebben kunnen nemen. Alles was die avond een aaneenschakelingvan allemaal dingen die in elkaar pasten.

Een uur daarvoor waren we Olivia (het paard met de beenproblemen) gaan ophalen en ik had natuurlijk mijn fototoestel vergeten. De eigenaar van Olivia heeft toen de aankomstfoto's met haar GSM gemaakt en dus ook van de kennismaking met de Winnergroep. Op een aantal foto's staat Winner nog en daarop zie je dat hij toen al pijn had, dat zijn ogen anders stonden. Het viel zowel Jack en mij op dat moment al op dat hij er op dat moment zo ‘klein’ bijstond, ik heb dat ook uitgesproken. Hij was zo nietig toen, niet de macho zoals hij tegen nieuwe paarden deed en dat was het eerste teken dat hij niet in orde was.
Op de allerlaatste foto staat hij nog en enkele seconden later draaide hij zich om, begon met zijn voet op de grond te krabben en ging liggen. En dan weet je dat het fout is want je kent je paard en zijn bewegingen, gewoontetjes. En ik wist op dat moment al dat het niet goed zou gaan aflopen, maarja, je blijft hopen.

Ook ik ben zo blij dat alles waardig is kunnen gaan, dat er geen moment van stress of twijfel was en dat we zo goed gesteund en begeleid werden door onze DA (die toch niet altijd de meest zachtzinnige is).

Groet, Pien

Sonia Ponce schreef :


Hallo Sonia, ze hebben het gewoon warm in de stal met hun beginnende wintervacht. Bovendien is het een vrij warme dag geweest vandaag . En waarom zou je ze ook binnen voeren. Leg het hooi lekker buiten neer. Op stal willen eten is een onnodige gewoonte.

Groetjes, Pien

Tineke Nolet-Verdel schreef :>

Hoi Tineke, magnesium kun je niet betrouwbaar meten dmv bloedonderzoek, Je krijgt alleen een betrouwbare uitslag als je een spierbiopt laat doen en dat is nogal ingrijpend. Vandaar dat het magnesium bepalen niet gemakkelijk is. Hoewel ik me net bedenk nu ik dit zo schrijf dat ik ergens iets gelezen heb van een nieuwe methode om het wel te kunnen testen in het bloed, ik twijfel dus of mijn informatie inmiddels achterhaald is (iemand hier of misschien via Google?)

Weet je nog, Ena, die bruine merrie, die tegelijkertijd met D Day hier in training was; die had een E tekort (en weer niet selenium) dus het schijnt te kunnen.

Enkele van onze paarden hebben ook wel eens een E/seleniumtekort gehad (bodem) en wij gaven daarvoor Chevivit.
Dit mag je niet te lang geven om overdosering tegen te gaan. Wij hebben het een dag of 10 gegeven en daarna eens per maand gedurende een dag of 3 achtermekaar. Ilona heeft mij dat zo aangeraden toen.

Ik wil het binnenkort ook weer eens laten prikken bij deze paarden, als controle, dan weet ik of het inmiddels hersteld is. Deze paarden krijgen dus nog steeds Chevivit, maar dan een keer of 3 per maand één pompje.

Groetjes, Pien

Tineke Nolet-Verdel schreef :


Soms vraag ik me af of DA's dat zelf wel weten.


Eén pompje per dag is al voldoende, 2 is al teveel.


Ja, tegen die tijd zal ik dat doen. Maar wil het pas ergens in de winter doen als de paarden niet meer op het gras staan.

Groet, Pien