Patricia van Baarlen schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 21:13:


Ik doe het net zo, dus IK vind dat jij het prima doet
Er is maar 1 weg, en die gaat "daar langs" zeg ik altijd.

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

bedankt voor jullie reacties. natuurlijk blij te lezen dat ik het niet helemaal verkeerd aanpak (maar wel jammer dat er blijkbaar niet veel meer aan te doen valt).
het laatste wat ik wil is haar nog banger te maken door flink te gaan drijven, maar anderzijds wil ik natuurlijk niet dat ze een loopje met me neemt of haar zin probeert door te drijven. gelukkig leer je vanzelf het verschil te herkennen omdat als ze eenmaal ergens langs is gegaan, ze de tweede keer veel makkelijker doorloopt; dan weet je dat haar angst reeel was en ze de zaak nu meer vertrouwt.
Terwijl ze dus ook wel eens gewoon stil blijft staan op een voor haar heel bekend punt. dan nog mag ze van mij altijd wel even polshoogte nemen, maar daarna is het gewoon gaan.

Grappig genoeg is ze ook vaak heel koelbloedig, loopt ze gwoon langs ronkende tractoren of snerpende motorkettingzagen waarbij de bomen haast naast je op de grond vallen. ben dan zo trots op d'r en laat dat merken ook! Sowieso prijs ik haar altijd de hemel in als ze uiteindelijk langs iets heel engs durft te lopen. Ik voel echt dat haar dat dan goed doet.

hoe dan ook, als er nog iemand een tip heeft om achterwaarts lopende paarden weer voorwaarts te laten gaan: graag!
(overigens ging ze in het begin nog wel eens uit pure eigenwijzigheid achteruit. dat 'beloonde' ik dan door haar nog wat meer aan te sporen achteruit te lopen, zodat ze maar wat graag daarna weer vooruit liep. maar dit is niet hetzelfde als uit angst terugdeinzen, dan bevestig je het gevoel alleen maar).

Je zou dat gedrag moeten doorbreken. Je zegt belonen voor het goede, maar als ze twijfelen moet jij daar ook voor ze zijn met resolute stem en houding; doorlopen! het is niet spannend
.
Zit hier met een rood hoofd, kom net terug van wandeling met jong paard. Handjes vol.
Ben ook een aantal maanden met haar bezig en ze begrijpt in de bak heel goed welke kant ze op moet stappen door mijn houding evt. stem.
Daar heb ik nu profijt van. Ik heb mijn handen vol, maar ik krijg wel de goede reactie's vanuit een verstijfde positie.'Wat we thuis hebben iogebouwd werkt door. Als een paard achterwaarts zou gaan terwijl ik dat niet vraag draai ik ze met de hals opzij, zodat er iets zijwaarts vanuit voortvloeit. Alles uitproberen maar niet achterwaarts laten gaan.

Ze is thuis juist erg gevoelig en wijkt al voor praktisch niks, op de weg zijn ze zo met hunzelf bezig dat je ze soms Moet attenderen van he joh, opzij.
Achterwaarts zou ik niet in meegaan, werk dan zodra je iets aan voelt komen naar zijwaarts vandaaruit weer naar voren. Achterwaarts zou niet meer moeten kunnen ontstaan. reactie vermogen anticiperen vd ruiter.

Patricia van Baarlen schreef op zaterdag 2 oktober 2010, 20:21:


Zelfs als ze stopt met achteruit gaan, mag je dat ook belonen.
Ongewenst gedrag negeren en gewenst gedrag belonen!


Dit vind IK ook geen slechte insteek, je neemt de zaak over, zodat het weer niet HAAR/zijn keuze is, maar het jouwe

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

Patricia van Baarlen schreef op zaterdag 2 oktober 2010, 20:21:


Ik beloon eigenlijk niet echt en zeker niet uitbundig als ze ergens langs loopt wat ze eng vindt. Ik vind dan dat ik haar dan het gevoel geef dat het inderdaad erg eng was en dat ze zo dapper is dat ze er tóch langs durft ...zo bevestig ik alleen maar dat haar angst terecht was.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 4 oktober 2010, 8:23:


Dat vind ik niet. Je beloont voor een gewenste reactie, of dat nu pootje geven of een wapperende vlag passeren is. Als het voor het paard aanvoelt als een hele prestatie, mag je dat best belonen. Ik vind dat geen angstbevestiging, maar gewenst gedrag-beloning.
Als mijn paard bv enkele passen iets terughoudend loopt door een lichtvlek oid en dan toch doorloopt, zeg ik goed zo, ook als er zo op het oog niets is gebeurd. Paard weet daardoor dat jij "mee" bent in zijn beleving.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op maandag 4 oktober 2010, 9:54:


Ik geef hooguit een vluchtige aai over haar hals of minikriebel in haar manen, zeker niets uitbundig.
Vroeger deed ik dat wel, prees haar uitbundig maar ik vond dat ze telkens voor dezelfde dingen evenveel angst bleef houden, ik had het gevoel dat ik ze beloonde voor iets dat eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn. Ik respecteer haar angsten en onzekerheden maar ga er heel gewoon mee om, ga er niet in mee, ook niet in de beloning. Ik overhaast haar ook niet, het duurt zolang het duurt, maar als ze er dan langs of over gaat, krijgt ze hooguit een kleine aai of een goed zo. Heb gewoon het gevoel als ik 'goed zo' begin te roepen en uitbundig ga belonen , ze de boodschap krijgt, goh, het wàs blijkbaar inderdaad erg eng, mijn baasje vond dat ook want anders zou ze zo niet reageren.
Heb het gevoel dat ze zo veel 'cooler' is geworden toch.
Ik denk wel dat het per paard enorm kan verschillen hoe je ermee omgaat. Kan ook niet anders, ze zijn ook allemaal weer anders.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 4 oktober 2010, 10:19:

Het wás ook eng! In het paard zijn beleving in ieder geval wel!
Ik heb het niet over uitbundig belonen, maar over 'mee zijn'.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op maandag 4 oktober 2010, 10:43:


Mijn reactie was puur op het uitbundig belonen, zo staat het er ook hoor, als je even terug leest

Dan zijn we het denk ik eens!
• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

haha, 't is maar wat je onder uitbundig verstaat he? Uiteindelijk hangt het van de situatie af of en in welke mate ik haar beloon.
Zo was er een afvoergeultje met een rooster erover die ze vréselijk eng vond, ook na vele keren oefenen inclusief afstappen ,ander paard erbij enz. Toen ze dan uiteindelijk er toch overheen ging, ging ik uit mijn dak en kreeg ik van haar het gevoel dat haar dat meer zelfvertrouwen gaf. De keer erna liep ze al veel makkelijker erover heen, en beloonde ik met gekriebel en goed zo. Minder eng=minder beloning.
Als ze weigert voor een stel koeien (die we zo vaak tegenkomen), mag ze best effe kijken, maar dan hup erlangs, geen onzin. doet ze het braaf, dan is het 'goed zo'.
Ziet ze iets voor het eerst en deinst ze terug, bv op een nieuwe route, dan is iedere poging in de goeie richting wat mij betreft een beloning waard. Ik weet dat ze zich dan niet aanstelt maar echt bang is. Loopt ze er dan langs, ben ik oprecht trots op haar en laat dat ook gewoon merken. Denk niet dat ik haar angst dan bevestig, maar wel haar prestatie. Ze doet tenslotte iets voor mij terwijl ze zich liever had omgedraaid. Zou ik merken dat ze de keren erna weer hetzelfde geintje uithaalt, dan zou ik anders gaan reageren, maar dat is niet het geval. het gaat de tweede keer ALTIJD beter dus voor mij betekent dit dat dit bij haar werkt.
Inderdaad, ieder paard en iedere situatie is anders en het is de uitdaging om steeds te zoeken naar wat het beste werkt. Zo heb ik het bij mijn honden ook altijd gedaan.

Hoe dan ook, iedere visie en ieders ervaring kan mij weer op ideeën brengen voor een volgend obstakel. Dank dus daarvoor!