Ook ik heb een merrie met veulen, van ruim 5 maanden inmiddels. Om problemen te voorkomen heb ik tot nu toe alleen 2x een buitenritje gemaakt, toen er bezoek was van paardenmensen. We hebben toen het veulen en bejaarde paard aan de hand gestapt (goede ervaring; Hij vond het erg spannend. Je moet wel een stoer persoon hebben, want zo makkelijk en gehoorzaam als hij in eigen wei is, zo moeilijk was hij nu. Het verbeterde onderweg wel. Alles went, nietwaar?) en moeder en de andere jonge merrie onder het zadel gereden.
Mijn rijbak ligt in de wei. Hoe de prikpalen ook staan, moeder en kind kunnen elkaar altijd zien. Ik begon met poetsen in de wei, toen poetsen aan de andere kant van het draad, vervolgens grondwerk in de bak, en nu grondwerk of rijden, net waar wij zin in hebben. Dit proces verliep vrij snel, omdat er geen problemen optraden. De merrie lijkt het prima te vinden om even haar eigen ding te doen, zonder gestoord te worden door (en misschien soms van) een af en toe erg druk hengstveulen. Als we met 2 personen zijn, nemen we de jonge merrie er ook bij in de rijbak. Hij blijft in ieder geval altijd samen met "oma", een merrie van 31 jaar. Die is dan dus wel het "kind" van de rekening, want hij lang niet altijd respect voor de ouderdom. Buiten dat, gaat het prima. Een enkele keer rent hij een rondje en roept even, maar de merrie kijkt niet eens altijd, terwijl ik daar niet moeilijk over zou doen. Meestal staat hij gewoon naast oma te grazen of neemt hij haar staart te grazen.
Ook als we stoppen en teruglopen, heeft de merrie geen haast. Pas als ze afgezadeld voor het hek van zijn wei staat, wordt ze even druk.
De reden dat ik geen buitenrit maak, ligt geheel bij mijzelf. Ik word dan toch onzeker: "Er zal toch niet dit gebeuren?, Hij zal toch niet dat doen?" Dit vind ik geen goede basis, dus houd ik het bij de rijbak.
Misschien heb je iets aan dit verhaal?

Hoi Josephina,

Dank je voor je verhaal. Ja hoor, daar heb ik best wel wat aan. Ik merk dat jij zo'n beetje gelijklopende ervaringen hebt. Ook mijn veulen is braaf op bekend terrein, maar vindt alles daarbuiten heel spannend. Als wij gaan wandelen, dan neemt een stalgenootje mijn merrie mee aan de hand en ik mijn kleine stuiterbal. We zijn nog niet op straat geweest zo. Het is hier best druk (ons landweggetje lijkt soms meer op een verdoken snelweg ). Het gevoel van 'Oei, wat als ...' is bijgevolg erg herkenbaar. Ik probeer ook van ze af en toe al heel kort eens te scheiden, maar ze kunnen elkaar nog wel aanraken en zien. Dat loopt in het begin altijd heel moeilijk. Mijn veulen staat dan heel druk te jammeren alsof mams echt helemaal verdwenen is, terwijl ze eigenlijk recht voor z'n neus staat. Mams trekt er zich niet echt wat van aan. Zolang ze hem kan zien vindt ze al die drukte niet nodig. Ik doe dit ook nog maar heel kort, begonnen met een minuutje en nu stilaan beetje aan het opbouwen. Ik heb echter momenteel niet echt een persoon die het aandurft om met m'n kleine bubbeltje mee op stap te gaan zodat ik even met mijn merrie kan rijden. Dat neem ik ze heus niet kwalijk hoor. Een veulentje blijft toch wel een beetje onvoorspelbaar en ik begrijp dat anderen zich daar soms niet veilig bij voelen, zeker in spannende situaties. Misschien moet ik gewoon maar even doorgaan zoals we nu bezig zijn en waarschijnlijk zal hij er telkens een beetje meer aan wennen, zoals je zegt. Jij hebt waarschijnlijk meer ervaring met veulens dan ik. Zijn er nog meer leuke dingen die ik misschien maar eens moet aandurven met mijn kereltje?

Groetjes,
Debbie