Dani62 schreef:


Laatst vonden we in de zadelkamer een heel verhaal dat Armelle (10) over ons en onze manier van rijden geschreven had (plis uitleg waarom) en we hebben ons kapot gelachten, zó goed verwoord in haar eigen woorden. Ik vind het jammer dat ik het niet bewaard heb. kan menig volwassene een puntje aan zuigen. Dus het komt allemaal heel goed bij haar binnen. Ondanks het feit dus dat haar vriendinnen wel met bit rijden.

Groet, Pien

Maken jullie dan ook zaken bewust over het rugje van het paard dat zo gevoelig is? Ik lees heel vaak iets over de mond, maar zo weinig over de rug...Ik zie vaak ruiters die bitloos rijden en toch op een vreselijke manier zitten, die zelfs denken dat op een blote rug rijden beter is voor een paard; maar zelf niet kunnen zitten. Dit ligt niet aan hen, maar de fout bij de leraar die hen daarop niet attent heeft gemaakt. Ik vind dat er nog veel te weinig aandacht aan de rug van een paard gegeven wordt...

Aafke schreef op zaterdag 16 oktober 2010, 20:16:


Ik heb niet geschreven dat ze mét bit reden... Maar, eerlijk is eerlijk, dat deden ze wel.
En het is hier een héél heet onderwerp. Interessante topic voor mij dus, heb er toevallig gisteren in de auto met Anja ook uitvoerig over gepraat.
Voordat ik je ga antwoorden, verwijs ik echter ook even naar mijn bericht 215173: ik wás dus ook overgestapt op bitloos, maar dacht dat "het niet werkte" en ging dus weer mét rijden. Inmiddels weet ik dat het dus iets heel anders was en zal ik (als Banjer weer helemaal mag genezen) alleen nog maar bitloos met hem rijden. Dit dus om even aan te geven, dat ik ook zelf een lang twijfelende en tot voor kort een niet volledig bitloos overtuigde ruiter was. En daarmee dus een heel andere voorbeeldfunctie voor mijn kinderen dan veel anderen hier.

Mijn dochter (10 jaar) rijdt nu mét bit op de club / wedstrijdjes en verder zónder. Vanmiddag heeft ze bv een buitenrit gemaakt: op barebackpad en met alleen een (nb heel dik) touwhalster. En ik heb er bij haar alle vertrouwen in dat in de komende jaren, met het toenemen van haar rijvaardigheid en zelfvertrouwen, uiteindelijk door haar 100% bitloos gereden gaat worden.

Mijn zoon (12 jaar) is een heel ander verhaal. Hij is een echte puber die alles wat ik zeg per definitie ter discussie stelt. Hij was helemaal gestopt met rijden (zijn pony is ook verkocht, maar gelukkig PN terecht gekomen bij Corinne), voor een deel ook als direct gevolg van onze dagelijkse confrontaties: ik PN-minded, hij tradi (en dan ook nog helemaal gericht op "de sport") met op de achtergrond al zijn vrienden die hoog in de sport rijden: op beslagen stalpony's, met de hele winkel van sporen, zwepen, scheren, dekens en vul het verder zelf maar in. En tja, daar stond ik met mijn PN-verhaal en zelf toch ook niet echt een super-ruiter.
In de loop van de zomer gaf hij echter aan dat hij toch die warme neus op z'n schouder erg miste. En sinds een maand heeft hij ook een weer een pony, een echte "sportpony". Bij de vorige eigenaar stond ze altijd op stal, elke week naar concours, werd met sporen gereden, stond op ijzers, etc, etc. Sinds ze hier is zijn de ijzers er onder uit en staat ze altijd op de wei (de pony leeft ook echt op, dat zie je aan haar). Toen ik mijn zoon kort na aankomst hier de wonden en littekens in haar flanken liet zien, gingen de sporen (die hij van z'n vrienden had gekregen) ook rechtstreeks de vuilcontainer in. Maar ja, rijden zonder bit, da's volgens hem toch echt onmogelijk. En tja, eerlijk is eerlijk, mijn dochter en ook ikzelf kunnen helaas voorlopig nog niet het tegendeel bewijzen. En toch hoop ik mijn zoon binnenkort te kunnen laten overtuigen door een stoere, humorvolle, beregoed bitloos rijdende kerel.

Verder sluit ik mij qua visie aan bij wat Tineke hier eerder in de draad schetste.

Spirithorses schreef op zaterdag 16 oktober 2010, 22:54:


Of ze gaat hem daadwerkelijk gebruiken.......

Ik vind de manier waarop Aafke het met haar kids doet prima en weloverwogen. Mijn kids zijn nog jong, zelf rijden we op een manege en met bit. Ons eigen paard zal nooit een bit inkrijgen. We nemen vriendinnetjes mee en vertellen erover. We gaan langs bij de ponyclub waar ze zagen, zagen, zagen en ik leg uit. Op de manege zien ze bitten, in allerlei soorten. Zelfs van die rubberen omdat het paard last krijgt van het bit. Ik denk dan 'weg met dat ding'. De meisjes nog niet. Maar dat gaat wel komen en dan zeggen ze het ook. De leerlingen mogen op de manege uitsluitend met losse teugel of met lichte contactteugel rijden wanneer ze nog geen controle hebben. Er wordt goed uitgelegd waarom dat is. Wanneer je ruw bent, moet je van het paard af.
Zo krijgen die kleine grietjes heel snel door hoe en wat. Ik laat ze de 'andere wereld' zien zoals ze het zouden moeten zien. Ik houd ze er niet uit weg, al hun vriendinnetjes rijden er. Wanneer ze voldoende zelfvertrouwen en innerlijke basis hebben, gaan ze echt wel staan waar ze voor willen staan.
Maar de puberteit is een tijd van onzekerheid en erbij willen horen, of in ieder geval weinig stelling nemen die afwijkt van wat de groepsnorm is.

Spirithorses schreef op zaterdag 16 oktober 2010, 22:46:


Nog even een kleine reactie op dit (vandaag verder niet... verjaardag vieren van dochterlief die 19 wordt en verjaardag van mezelf afgelopen vrijdag)

Het plezier van de paarden... daar gaan mijn gedachten een andere extreme kant op. Doe je een paard er wel een plezier mee om op te gaan rijden?!

Afgelopen maandag weer eens gezien hoe tolerant een paard is (kan zijn) De paardentandarts die in hun mond mag komen, klemmen erop... zelfs een pijnlijke behandeling en dan toch superbraaf blijven staan.... omdat het wordt gevraagd door ons.

Paardrijden doen we voor ons plezier (of geldwinning)

Hier in de buurt is iemand die een aantal fjorden heeft, staan in een stuk eigen bos ± 3 ha. met daaraan grenzend een weidegebied van nog eens ± 3 ha. Dieren lopen daar vrij rond, natuurlijke schuilplekken. Wordt verder niets mee gedaan. Krijgen enkel hooi bij in de winter.
Elke dag zijn die mensen te vinden bij hun paarden.... gewoon om er te zijn.

Geweldig om deze dieren door hun eigen bos te zien denderen/spelen.... (wat grenst aan een perceel grond van ons)

Tot zover even een gedachtenspinsel... (wordt vervolgd)