Het kan een heel simpel maar vreselijk irritant iets zijn.....

Mijn vorige paard Indy vertoonde eens erg vreemd gedrag, kneep haar staart vreemd tussen haar billen, zwiepte steeds, was boos, geirriteerd. Het probleem bleek wat staartharen te zijn die met een beetje mest tegen haar vagina geplakt zaten en bij elke stap irriteerden. Voorzichtig losgeweekt, schoongemaakt en ingesmeerd met uierzalf. Mevrouw was daarna zeer opgelucht.

Monique

Hmmm oke, bedankt voor de reacties. Ik kon het niet thuisbrengen. Ik dacht ook aan buikkrampen, maar ze keek niet naar de buik en schraapte ook niet, noch trapte ze naar de buik.
Maar ze had wel die enorme berg zachtere mest....

Nja..ze is de rest van de ochtend rustig gebleven. Even in de gaten houden maar....

Iets wat niet lekker zit, kan ook, maar ik kon op dat moment echt niet bij haar billen komen om het te controleren.
Maar ik hou ook die mogelijkheid ingedachten

Aarsmaden?
• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op maandag 18 oktober 2010, 13:36:


Wist niet dat paarden die konden krijgen
Hoe herken je dat?
In de mest of zie je ze rond de anus?

Details kan ik je niet geven, heb er nooit mee te maken gehad. Er is iets van een half jaar geleden of zo hier een topic over geweest, misschien kun je het terugzoeken?

Ik zal dat dadelijk nakijken.
Nog een andere mogelijke (?) optie.
We hebben aan strookbegrazing gedaan omdat ze te dik werden en afgelopen weekend het laatste stuk opengegooid, zodat ze nu weer de hele wei ter beschikking hebben-
Hoewel helemaal achteraan in de wei nog genoeg staat, gaan ze daar vrijwel niet grazen.
Af en toe hollen ze naar achteren, maar na een kwartier/half uurtje zijn ze weer terug.
Hier vooraan is niet veel te halen, maar er staat naast het voorste gedeelte van de wei een kudde haflingers, waar vooral rappa erg naar trekt.

Ik vraag mij af of ze zich in het achterste deel niet veilig voelen (veel bebossing, maar wel omgeven door rivier... kan dus niets of niemand bijkomen) vooral nu het waait en ze te weinig eten en daardoor last hebben van buikklachten...
Rappa iig.

Of is dat te ver gezocht?

Sandra van Bommel schreef op maandag 18 oktober 2010, 15:14:

Paarden zijn en blijven prooi/vluchtdieren dus zullen, als ze de mogelijkheid hebben, meestal ook voor een overzichtelijk open stuk kiezen. Dan kunnen ze alles beter in de gaten houden en op tijd in kunnen grijpen als er "gevaar" dreigt.
Dus dat ze zich achteraan niet veilig voelen in Zweden, met nog aardig wat ECHTE natuur, vind ik niet ver gezocht.

Ja daar heb ik ook aan gedacht.
Het zwiepen en rare gedrag was trouwens na een dag over en iemand op bokt opperde dat de oorzaak kon liggen in het feit dat het had gevroren en het suikergehalte dan omhoog kan schieten in het gras en wat buikkrampen kan veroorzaken, zeker gezien ze toen net een flink extra stuk wei erbij hadden gekregen.

Klonk mij wel logisch in de oren.

Maar ik zie nu dus dat er achter in de wei best nog veel te knabbelen staan, maar ze gaan er niet heen.
Ze moeten nu een klein stukje door de modder en over de greppel springen om erheen te gaan. Kunnen ze goed, maar hebben ze geen zin in.
Bovendien loopt de wei van de haflingers niet zover door en moeten ze voor hun gevoel wrs de 'kudde' verlaten om daarheen te gaan en dat doen ze liever niet.
Om begrijpelijke reden.

Blijf ik een beetje met de volgende vraag worstelen...
Toch royaler gaan bijvoeren nu of juist niet, zodat ze toch af en toe de noodzaak hebben om naar achteren te gaan (als ze dat tenminste doen... geen idee hoe 'ernstig' de honger voor hun moet zijn om dat te doen)

Iemand daar suggesties in?

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 23 oktober 2010, 11:29:

Ik ben er van overtuigt dat het geen gok is, om ze nog niet bij te voeren en dat ze waarachtig naar achter over de greppel gaan (mits ze dat kennen en anders moest je ze maar eens aan de hand en halster mee nemen door die greppel) om daar verder te eten.
Van het lange "oude" gras eten ze eerst de toppen uit en daar zit relatief minder fruktaan in.
IK zie tenminste dat de mest van Woody perfect is, als ze dat kan eten en verschijnselen van afvallen/vermageren zijn nog ver te zoeken

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen