Als een paard nu even z'n zelfbeheersing verliest en instinctief reageert als het geschrokken is in een voor hem nieuwe omgeving, wat doen jullie dan? Sommige zeggen kalm blijven en gedrag negeren (jij bent de coole leider) en zo rustig mogelijk blijven (paard mag rondjes rond je heen lopen, maar de leider blijft kalm wandelen of staan), zodat het paard rust bij mij vindt omdat ik uitstraal dat er niets aan de hand is, of eerder z'n energie spiegelen, zodat het paard terug aandacht heeft voor mij (groot maken, aandacht vragen en van zodra paard terug kalmeert, direct rust geven)
Bvb je loopt door een voor het paard onbekend gebied die hij eng vindt en achter hem staat z'n maatje te roepen. Plots wordt het teveel en het paard schiet weg.
Hoe doen jullie dat? Negeren of energie spiegelen?

Ik negeer het niet. Mijn Liz mag best even bang zijn. Ik beaam dat gewoon door te zeggen 'jeetje, dat vind jij eng' oid. Vervolgens laat ik haar nadenken. Meestal staat ze dan al wat rustiger, ik sta ook gewoon rustig, maar ze hoeft van mij niet direct uit haar angst. Ik laat haar zelf bedenken dat het inderdaad niet eng is. Op gegeven moment voel je wel dat ze klaar is en dan neem ik het voortouw en gaan we weer verder.
Zo loopt mijn angstige Liz keurig een heel schrikparcours af. Op de weg werkt het idem.

Alleen het terugroepen van de kudde is nog moeilijk. Ook hier negeer ik het niet, ik zeg 'He, ze roepen je, gezellig he' of iets van dien aard. Ik laat haar even rondkijken en vervolgens neem ik weer het voortouw. "we gaan".

Wanneer het echt heel erg eng is en Liz gevaarlijk wordt (voor mij) dan houd ik haar in beweging, dus juist niet stoppen en denken maar doorlopen. Op gepaste momenten iets belonen, of wat gras plukken, kauwen ontspant.

Dat is nieuw: kauwen ontspant. Ik dacht: als er ontspanning is kan je paard kauwen. Bij stress houdt het kauwen op, volgens mij omdat een paard niet goed kan luisteren als het kauwt.
Na stress zie je vaak gapen, ook na kleine schermutselingen tussen paarden onderling.

Je geeft me stof om na te denken. Energie spiegelen is niet voor elk paard goed. Hier zie ik mijn denkfout in. Mijn merrie is extrovert, eerder een erg zelfverzekerd, left brained, naar right brained neigend paard. Ze kan plots vanuit het niets wegschieten en hoog steigeren. Bij haar is spiegelen misschien beter. Bij angstigere paarden, zoals haar ene halfzus, moet ik misschien meer techniek die jij beschreef toepassen, dus meer focus op gerust stellen.

joop schreef op donderdag 21 oktober 2010, 9:58:


Mijn merrie geeuwt erg veel na oefening. Dus ze heeft wel stress gehad dan?
Ik vond het grappig, heb er enkele foto's van genomen zelfs...
Maar in feite bezorgt de oefening haar stress? Is dit positief of negatief? Of is dit gewoon een manier van verwerken van info?
http://www.mijnalbum.nl/index.php?m=fto&a=73&id=209655116&key=X7O7PUJK

Maria Delavega schreef op donderdag 21 oktober 2010, 10:02:

Bedoel extrovert left brained, soms naar right brained neigend..

Maria Delavega schreef op donderdag 21 oktober 2010, 10:02:


Kijk maar eens hoe het in de kudde toegaat, de stresskippen kijken bij onraad om zich heen, zien dan dat de anderen rustig doorgrazen en besluiten dat dan ook maar te doen. Als je paard strest kan je het beste zo rustig mogelijk blijven. Stress geeft adrenaline en de geur van adrenaline betekent voor een paard wegwezen. Een paard zal eerst willen wegrennen en dan kijken wat er eigenlijk aan de hand was. Doet hij andersom is hij er in veel gevallen al geweest. Hoe meer rust en zekerheid je uistraalt hoe makkelijker het is voor je paard ook rustig te blijven.

Dat dacht ik ook; las het in een boek van Mark Rashid met duidelijke voorbeelden en die stelling leek me 't beste voor een paard. Als paard schrikt van iets, kalm blijven, zodat jij een baken van rust bent voor hem (en zeker niet beginnen aaien en gerust stellen zoals velen doen, want een paard doet dat ook niet en soms bevestig je zo nog z'n onrust dat er iets is).
Mijn merrie reageert hier niet op als ze echt haar futje krijgt, ook niet bij anderen (bij mijn andere paarden lukt dat wel om kalm te blijven, vooral bij de meer introverte types). De persoon van wie ik les krijg, zei me: energie terug sturen. Groot maken, ook druk doen, om haar aandacht terug op jou te vestigen en van eerste seconde dat ze terug aandacht heeft voor jou: rust! Eigen energie zakken. Een paard mag in geen geval zich laten afleiden en opgaan in de omgeving, het moet de aandacht op jou gericht houden (zoals bvb een hengst die een merrie wil dekken)
Bij haar werkte spiegelen van energie wel tot m'n verwondering en zeer goed zelfs. Misschien is het moeilijk om dit via een forum te vragen, maar het houdt me bezig omdat ik ook dacht dat kalmte het beste was en ik dit nog nooit eerder gehoord heb. Is wel een zéér belangerijk punt, vooral als je in het voor het paard vreemde zones gaat wandelen.

In stresssituaties focus ik op 'iets' in de verte: Dáár gaan we naartoe. Door het focussen negeer je de afleiding waar je nu toch eenmaal langs moet en door de blik op in de verte te richten hou je voorwaartse drang. En met voorwaartse drang kun je iets, dat is te sturen. Stilstaan niet. Het helpt als je zelf het stressverwekkende ding/moment/situatie negeert. Dat kun je alleen vol overtuiging doen als je zelf ook zuiver focust op een ding in de verte, bv hardop tellen hoeveel bomen daar staan, of een reclamebord trachten te lezen. Je paard volgt dan wel, want jij geeft op dat moment een duidelijk ruis-loos signaal: we gaan dáárheen en is maar wat graag bereid zo'n overtuigd leider te volgen.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Mijn merrie is een heel koele kikker, ze laat zich perfect geruststellen op spannende momenten en nieuwe dingen die misschien eng kunnen zijn moeten onderzocht worden, aan vluchten doet ze niet .

Nu heb ik maar één keer een stressvolle situatie met haar meegemaakt waarin ze zich niet direct liet geruststellen. We waren buiten op wandeling en kwamen op vreemd terrein twee weidegenoten tegen met hun paarden. Zij waren een buitenrit aan het maken en mijn paard begreep er he-le-maal niets van dat ze haar maatjes ('kudde'genoten dus) daar tegenkwam en dat zij de ene kant op gingen en wij toch echt de andere kant... Ik heb haar toen meegenomen het hoekje om zodat ze uit het zicht waren. Ze begon toen te grazen alsof haar leven ervan afhing en ik haar een week geen eten had gegeven. Ik kan dan zien aan de manier waarop ze graast of ze rustig wordt. Ze ontspande toen eindelijk weer, beetje bij beetje... Misschien bedoelt Stephanie dit?

Groet, Dani

Ik ontspan ook erg van kauwen ..... vooral op chocola

Ik heb me dat ooit eens laten vertellen door iemand die ik erg hoog heb zitten. Ik ga het eens even uitzoeken

Christel Provaas schreef op donderdag 21 oktober 2010, 10:43:


Dit is iets wat ik ook doe als ik 'toevallig' in een stressmoment geraak. Energie dalen en geen aandacht schenken aan het str.verw. ding/plaats.
De situatie waar ik over sprak (ben hier niet duidelijk in geweest), was in een uitgelokte situatie. Bvb: gaan wandelen in een weide waar koeien staan als het begint te duisteren , om grenzen te verleggen (ter voorbereiding om buiten de weide wandeltochten te maken, later dus). Het was de bedoeling om haar ook daar de oefeningen te laten uitvoeren, die ze al rustig uitvoert in een voor haar vertrouwde zone. Een soort van desensibiliseren voor enge 'ruimtes' en aandacht houden ook in die enge momenten en onvertrouwde omgeving...zoals je ook kan desensibiliseren in de vertrouwde ruimte voor enge voorwerpen.

Stephanie Pots schreef op donderdag 21 oktober 2010, 11:11:


Haha, inderdaad. Het gevoel van de baby die zuigt, ontspanning. Vandaar ook roken en andere verslavingen...

Een paard dat in de wei staat en schrikt, stopt met kauwen. Heft soms zelfs niet eens het hoofd, maar luistert alleen maar.

Groet, Dani

christel... goed omschreven.
Ik blijf ook rustig. Merk dat dat het beste werkt. Wel even kijken naar het grote gevaar (goed, ik heb het gezien... het is niet gevaarlijk) en doorlopen.
Als paard de ankers uitgooit, laat ik het soms wel even moed verzamelen. Het mag ff kijken, ik kijk ook... tis goed meid... we gaan weer. Beetje in die trant.
Evt tussen haar en gevaar inlopen wilt ook helpen.

Kijken waar je exact heen gaat, is wel een goeie.
ipv tellen neurie ik wel eens een liedje.