Spirithorses schreef op dinsdag 19 oktober 2010, 14:06:

knip knip


Je kreeg al een paar sterren voor dit bericht, geheel terecht. Bitloos betekent eigenlijk ook stoppen met rukken en trekken. Alleen het bit verwijderen werkt vaak niet.
Onlangs kreeg ik een les mennen met Docile. Dit paard is echt gehard door vele jaren harde handen en zij is dus topzwaar. (vergeleken met Rosa, clickerpaard, 850 kg en toch vederlicht) Nu moet ik volgens de instructie altijd contact houden met de teugels tijdens het mennen en dan een hand meegeven waardoor aan die kant de druk vermindert en het paard dus links of rechts zou moeten gaan. (Docile werkt ook met stem gelukkig, zij is 2 talig, FR en GB) Nu vraag ik me af hoe bitloze menners dit doen, want ik zou toch liever met losse teugels mennen, Nils, hoe doe jij dat?

joop schreef :

Is dat het Achenbach systeem?

Ik ben geen menner en weet er ook niet veel van, maar waarom steeds contact moeten houden met de teugels? Is dat niet net zo achterhaald als met constante teugeldruk rijden (als je op de rug van het paard zit) of is dat vanwege een soort van veiligheidsgevoel ofzo?

Kun je niet gewoon met ontspannen leidsels kunnen mennen net zoals met rijden, echter wel zo dat je ze in één handbeweging kunt opnemen om in te grijpen, mocht het onverhoopt nodig zijn.

Door jouw vraag vraag ik het me nu dus ook af.
Groet, Pien

Kitana was gewoon om met heel sterke bitten bereden te worden...
en ik heb gewoon van de een op andere dag zonder bit beginnen rijden. Heb nooit nagedacht over dat er een overgangsfase nodig was. En het is ook niet nodig geweest...
Groetjes

Achenbach systeem idd

En JA, IK (wij) rijden met contact. Niet met de kilo zoals geleerd, maar met zo licht mogelijk. (Olly zoek overigens vaak naar mijn hand)
Waarom met (veder licht) contakt?
Om dat je niet op het paard zit en dus minder hulpen hebt. Heel soms moet je direct reageren en dat gaat niet als je met losse doorhangende leidsels rijd, dan ben je veel te laat!
Zelfs na een zware dag tocht van 5 a 6 uur, kan een paard nog fit genoeg zijn om je te verbazen/verrassen.

Nils en Olly
Wie de lat steeds lager legt, leert nooit springen

De vraag is denk ik; hoe los is los... en wie is je paard en wie ben jij. Ik weet niet hoeveel het uitmaakt of je op je paard zit of niet. Hoeveel je daadwerkelijk met je zit kunt doen verschilt waarschijnlijk ook per ruiter/paard. Als je erop zit en aan de lange teugel rijdt is ook vaak het 1e dat je doet als er iets loos is je teugels korter maken om contact te hebben indien nodig. In de zelfde tijd heb je ook je leidsels bij het mennen op maat, misschien wel sneller. Als je bv. met 1 hand Achenbacht kan dat verdomd snel, afhankelijk van de mate van losheid van je leidsel en gevoeligheid van je paard.

Ik men dus wel met losse leidsels bij mijn zeer gevoelige reus. Ze hangen natuurlijk niet tot onder z'n buik bij wijze van spreken, vaak varieer je in de praktijk tussen miniem contact en redelijk los (afhankelijk van wat je tegenkomt). Als ik bij hem ietsje meer contact maak zonder dat er iets loos is (of prongeluk bij het praten m'n toonhoogte iets verlaag, hij spreekt chinees ) gaat ie al stil staan. Een tijdje geleden gaf ik de leidsels even aan iemand naast me en het paard stond onmiddellijk stil... Die persoon was deze gevoeligheid dus niet gewend.
Default heb ik de leidsels altijd redelijk los hangen/miniem contact. Als ik ga sturen kan ik met de leidsels bij wijze van spreken tussen pink en duim op het juiste moment even ietsie minder meewerken. Dat is voor dit paard genoeg om z'n focus te verleggen en af te slaan. De mate en timing van de druk geeft aan hoe strak de bocht genomen moet worden. Ik trek dus niet constant en geef vaak van tevoren door ff iets stroefs op het leidsel te geven al even aan waar we later heen gaan. Zijn aandacht gaat dan vaak al die kant op. Daarna is het een kwestie van zeggen wanneer ie die bocht moet nemen. Het sturen is zo dus eigenlijk niet eens zichtbaar. Als je heel snel veel bochten maakt heb je natuurlijk ff meer contact. Maar ik moet er bij hem niet aan denken constant aan die neus te trekken en dan loslaten om te sturen. Aanvankelijk heb ik het zo geprobeerd, want dat is inderdaad wat iedereen zegt hoe Het Moet.
Maar de methode die we daarna samen ontwikkeld hebben werkt vele malen beter en ontspannender. Eigenlijk heb ik het van het paard zelf afgekeken tijdens wandelingen aan het halster, ernaast, toen hij nog "klein was". Hij deed het bij mij precies zo, even een impuls met z'n neus; "daar wil ik heen". En zo heb ik ook "teruggestuurd" indien nodig. Geen constante trek, even een lichte impuls. We begrijpen elkaar perfect nu. Ik kan me voorstellen dat dit bij een bijvoorbeeld niet zo gevoelig of vertrouwd paard anders is en je dus veel meer nodig hebt om goede communicatie te hebben...
Toen ik vroeger m'n 1e "menlessen" kreeg was dat op een hengstenstation met 1 van de hengsten. Die werd ook niet met constante teugeldruk gereden. Sterker nog, hier vielen de leidsels vaak van z'n kont af. Maar ja, dit paard was wel een rots in de branding.

Het is maar hoe jij en je paard het afspreken en hoe het per combinatie het beste werkt. Ik geloof dus niet dat er maar 1 manier van mennen is (hoe graag dat soms ook verkondigd wordt). Ik geloof meer in communicatie op maat.
Ik doe trouwens niet aan dressuur of zo, ga altijd met een enkelspan! over de weg tochtjes maken. Communicatie op maat wordt natuurlijk moeilijker als je meteen met 2 of 4 paarden tegelijk te maken hebt...

lore Blancke schreef op donderdag 21 oktober 2010, 20:36:


Goed gedaan. Dat meisje op de foto, ben jij dat? Ik vind het een leuke foto.

Martina schreef op vrijdag 22 oktober 2010, 9:29:


knip knip


Wat je beschrijft lijkt me resultaat van veel ervaring en oefening. Ik moet nog beginnen met leren mennen, dus ik ben blij met je beschrijving, dat geeft een idee wat er mogelijk is.


Mijn Docile is ook een rots in de branding, als je het te fout doet of de teugel laat vallen gaat ze gewoon stil staan.


Ik denk dat je met een team ook een goede communicatie kan hebben maar zo ver ben ik nog lang niet. Wel gewoon in de kudde in de wei, daar is communicatie met elk individu geen enkel probleem. Ik vind het altijd grappig dat elk paard precies weet wat ik bedoel en tegen wie ik het heb.

joop schreef op maandag 25 oktober 2010, 11:03:

Wel gewoon in de kudde in de wei, daar is

OK Joop, vertel het maar. Wat doe jij als je paard iets in de wei doet wat jij absoluut niet wilt zien of kunt accepteren.

Ik heb Maya verteld dat ik heel boos op haar ben en heb me rug toegekeerd en ben weggelopen. Maar volgens mij doen paarden onderling toch wel wat anders, heb geprobeerd mijn oren te draaien, maar ben geen Spock... Met mijn hondjes grijp ik ze op' Mama' manier in de nek en dat werkt prima, hoeft nu ook niet meer, die zijn opgevoed. Maar Maya staat me zo aan te kijken van ja jij hebt geen idee he

Marianne Gomes schreef op maandag 25 oktober 2010, 12:22:


Paarden gedragen zich onderling gewoon als paarden, dus daar kan je niet boos om worden. Als je dat gedrag niet wil zien moet je niet naar paarden kijken. Als ik niet wil dat paarden uitbreken moet ik zorgen dat ik goede hekken heb.


Dit doe ik maar heel zelden en alleen bij Rosa als ze wat te onstuimig wordt met clickeren. Overigens draai ik me dan binnen een minuut al weer om.


Gewoon leren naar paarden te kijken, maar ook daar moet je wel meer dan 1 paard voor hebben. Een paard alleen heeft andere reakties dan een paard in de kudde, omdat het voor gezelschap meer van je afhankelijk is.

Nee Joop het ligt wat anders, Lovche ligt lekker in de wei vlak bij ons te relaxen ... ik heb haar net een lekkere emmer met water gegeven die slobbert ze leeg en ....zij doet echt met opzet een paar stappen terug ..en zonder enige enkele rede .. tilt haar achterpoot op ... en doet een poging om Lovche te schoppen.

Kijk .... dat mag niet van mij...simpel ....! Ze mag met alle liefde bij ons wonen en horen - maar wel lief zijn tegen mijn jongens. Als ik met haar bezig ben zitten Kapcho en Blacky gewoon aan mijn voeten, die ruikt ze af en toe even aan het kontje die springen van verbazing weg - Lovche is al een invalid - mag dus niet wat ze doet.

We gaan met zijn allen nu elke ochtend twee uur 'wandelen' dat is voor mijn jongens geen wandeling want mevrouw moet elk grassprietje proeven. E...!

Ga dus toch maar oefenen met die oortjes van me... Ha ... dat heeft ze gelijk door... of misschien dat briesen van die stier...

Zodra ik weer in Koprivshtitsa ben neem ik mijn stoeltje mee naar de wei en ga een dagje 100 Paarden kijken.

Marianne Gomes schreef op maandag 25 oktober 2010, 13:14:


Heel simpel: je paard heeft tijdens het naar achter lopen aan gegeven dat de hond op moest krassen maar hij heeft dat niet gezien en jij ook niet. Jullie spreken geen paard. Had er een paard gestaan, had die de boodschap wel gekregen. Ik kan je adviseren je invalide hond niet in de wei te laten want dat kan slecht aflopen. Als paarden willen trappen ze echt raak, en niet per ongeluk ernaast, ze trappen op de centimeter nauwkeurig en als ze naast trappen is het expres naast.


Dat ga je haar niet duidelijk maken, dus: hou de hond uit de wei en wees met de andere 2 ook voorzichtig. Een ongelukje is snel gebeurd, en net zoals je paard geen hond verstaat zal je hond niet op tijd wegwezen voor een waarschuwing van je paard.

Dankjewel Joop, dat is dus duidelijke paardentaal en hoe meer ik van die taal leer hoe beter het gaat.

Ik vindt het alleen wel tuttig van haar - misschien toch een beetje jaloers - maar we wennen wel aan elkaar. Lovche had daar echt al een hele tijd gelegen, maar omdat mevrouw het er ineens niet mee eens was ...? En hondjes uit de wei houden gaat echt heeeeeel moeilijk worden, dit is geen wei dit zijn open velden en al 2 jaar hun territorium. En waar ik ben zijn zij. Dus ik vindt nog wel een manier om iedereen duidelijk te maken dat er boundaries zijn.

Want als ze zo over mijn hondjes denkt, wat denkt ze dan werkelijk van mij..????

Volgens een verhaal van de buurvrouw die haar en de vorige eigenaar al jaren kent, heeft ze het bij mij al 1000 keer beter. Dus wel oppassen met die poot mevrouwtje...

Marianne Gomes schreef op maandag 25 oktober 2010, 15:45:


Onder mijn paarden zijn ook wel paarden die naar een (onze) hond trappen of erachteraan gaan, dat laatste puur uit een soort van speelse joligheid. Ze zijn ook wel eens over onze hond heen gewalst. Hierdoor heeft zij wel precies geleerd bij welk paard ze wel en waar ze niet in de buurt moet komen. Bij sommigen mag ze zelfs de zwilwratten afknagen.

Van ons mag geen enkele hond in de paddock en onze eigen hond kan het onderscheid heel goed maken. Zij ligt uit zichzelf heel trouw naast de paddock te wachten als wij er aan het werk zijn. Soms ook loopt ze mee (afhankelijk van de groep paarden die er staan). Een hond kan dat goed leren. Dat werkt beter dan het je paard af te willen leren.

Groet, Pien

"Go to humans for opinions, but horses for answers"