Christel Provaas schreef op donderdag 21 oktober 2010, 10:43:
> In stresssituaties focus ik op 'iets' in de verte: Dáár gaan we naartoe.
> Door het focussen negeer je de afleiding waar je nu toch eenmaal langs
> moet en door de blik op in de verte te richten hou je voorwaartse drang.
> En met voorwaartse drang kun je iets, dat is te sturen. Stilstaan niet.
> Het helpt als je zelf het stressverwekkende ding/moment/situatie negeert.
> Dat kun je alleen vol overtuiging doen als je zelf ook zuiver focust op
> een ding in de verte, bv hardop tellen hoeveel bomen daar staan, of een
> reclamebord trachten te lezen. Je paard volgt dan wel, want jij geeft op
> dat moment een duidelijk ruis-loos signaal: we gaan dáárheen en is maar
> wat graag bereid zo'n overtuigd leider te volgen.
>
> • Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •
Dit is iets wat ik ook doe als ik 'toevallig' in een stressmoment geraak. Energie dalen en geen aandacht schenken aan het str.verw. ding/plaats.
De situatie waar ik over sprak (ben hier niet duidelijk in geweest), was in een uitgelokte situatie. Bvb: gaan wandelen in een weide waar koeien staan als het begint te duisteren
, om grenzen te verleggen (ter voorbereiding om buiten de weide wandeltochten te maken, later dus). Het was de bedoeling om haar ook daar de oefeningen te laten uitvoeren, die ze al rustig uitvoert in een voor haar vertrouwde zone. Een soort van
desensibiliseren voor enge 'ruimtes' en aandacht houden ook in die enge momenten en onvertrouwde omgeving...zoals je ook kan
desensibiliseren in de vertrouwde ruimte voor enge voorwerpen.
Warboel
