Ik lees in veel reacties op diverse onderwerpen dingen die met enige stelligheid worden beweerd en waar ik moeite mee heb die te begrijpen.
Voor bepaald gedrag of problemen, ja noem het van mij part “gedragsproblemen”, wordt nog al eens de oplossing gevonden in knuffelen, tegen het paard praten of zelfs het spirituele. Wat mij opvalt is dat het voornamelijk de vrouwelijke forumleden zijn die hier op terugvallen, de mannelijke forumleden blijven vaak buiten deze “gevoelsmatige” reacties … waardoor ik geneigd ben te denken dat het een typisch vrouwending is.
Kijk ik naar mijn paarden, dan zie ik een tegenovergesteld gedrag. Ze scharrelen rustig rond in de wei, zij aan zij of soms volledig uit elkaar, krabbelen elkaar eens wanneer ze jeuk hebben, gaan bij elkaar staan als ze een dutje willen doen. Ik zie zelfs de merrie haar veulen niet knuffelen, maar wel de bescherming bieden als het veulen laat blijken dat nodig te hebben. Ze bieden elkaar stabiliteit, rust en veiligheid. Dit alles in absolute stilte.
Dan komt de mens de wei in stampen. Alle paarden moeten betast en bejubeld worden, eventjes lekker aan de borst- of bilpartij gegrepen worden … hup, kus op de neus, even ruiken in de hals. Kortom, wij zitten met onze grijpgrage handjes als vanzelfsprekend aan het dier. Deze is het inmiddels zo gewend dat het deze handelingen toelaat. Geconditioneerd gedrag? We zoeken oplossingen in allerlei ver gaande psychologische ideeën, dichten het dier allerlei trauma’s of gemoedstoestanden toe en projecteren onze gevoelens op het dier als ware hij/zij zelf een mens. Doet dit recht aan het paard? Ik denk van niet. Ik denk dat wij het paard recht doen als wij ons consistent en consequent gedragen, rust uitstralen en dienovereenkomstig handelen. Dan, denk ik, ziet het paard ons als betrouwbaar en zal het ons ook op die manier behandelen. Hoe meer ik leer, hoe meer ik zie, hoe meer ik tot de conclusie kom dat wij als mens ons vaak onnozel gedragen. Als het paard één menselijke eigenschap zou hebben, dan zou hij toch met enige regelmaat plat van het lachen liggen om dat rare wezen dat zich mens noemt … of niet?

In dat kader weet ik er nog 1: we komen te pas en te onpas de kudde in, menen dan a la minute alles naar onze hand te moeten zetten, een paard weg te halen uit de kudde, na een poos terug te zetten in die kudde en vervolgens zelf weer af te taaien tót we terugkomen, menen alles naar onze hand te moeten zetten, wat voer neergooien en weer te verdwijnen, tot we terugkomen en.......

Volgens mij past er iets heel banaals van ons gedrag niet in het kuddegedrag: verschijnen EN verdwijnen, zonder enige regel daarin......

Ik lig er 's nachts weleens van wakker, heb dan de neiging mijn boeltje op te pakken bij ze te gaan liggen... maar ik denk dat ze dan pas echt hysterisch van het lachen zouden gaan liggen rollen naast mijn matrasje (oja en er natuurlijk even lekker op plassen op zo'n heerlijk zacht ding!)

Groet Bianca
Raar mens af en toe tussen de paarden....

Coulash schreef op woensdag 3 november 2010, 21:34:


Wij zijn ook geen onderdeel van de kudde hé?


Geinig geschreven!

Ik wil ook geen onderdeel van hun kudde zijn, gewoon omdat dat niet kan: kan hooguit wat stukjes van hun onderlinge communicatie proberen op te pikken en die om te draaien in ons gezamenlijke voordeel!

Ik was ook zo'n herintredende ponyvrouw die meende met veel enthousiasme haar paardje moest belonen als we iets goed deden: om haar nek hangen, lichte gilletjes van vreugde, vooral heel spontaan klinkend , schouderklopjes INKL. de bijbehorende kusjes.......

Mens wat ben ik daarvan teruggekomen toen ik (via Parelli) ontdekte, dat die van mij maar 1 ding wil: RUST! De grootste beloning is nu (zonet nog na een avondje zijwaarts over vanalles: zittend op haar zonder hoofdstel) om alleen maar eventjes stil te staan (letterlijk) bij wat we deden. In mijn hoofd genieten dat het zo goed gaat, eens diep zuchten (alleen als die spontaan opkomt) en verder even NIETS!

Ben er zelf ook zoveel rustiger van geworden: heerlijk!

Bianca

Ik denk dat je gelijk hebt.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik heb ook niet zo veel met dat 'koetsjie koetsjie'... Ik zing ook nooit tegen mijn paard . Vaak ga ik gewoon tussen de paarden zitten (gaat nu een beetje moeilijk met die modder, helaas), niets zeggen, niet aanraken, gewoon bij ze zijn .

Júist paarden met gedragsproblemen hebben volgens mij geen baat met dat getut. Want dan blijven ze in dat probleem hangen. Volgens mij zouden dit soort paarden het best getraind kunnen worden door iemand die hun verleden niet kent.

Groet, Dani

Wat dacht je: ze komt morgen op de koffie, dus ik start de discussie alvast?

Ik denk dat het per paard verschilt: mijn paard reageert goed op wat ik doe en het paard van die andere oetsiekoetsie-mevrouw van dit forum ook. Ik denk ook dat het een proces is waarbij je wellicht een oetsiekoetsie-start maakt maar wanneer je paard tot rust komt en lekkerder in 't vel komt te zitten minder gaat kroeliewoelieen en meer andere manieren gaat gebruiken.
Belangrijk vind ik wel dat je vooraf 'toestemming vraagt' aan je paard of je het mag aanraken. Hoef je niet letterlijk te nemen, maar kijk eerst even hoe en wat. Als een paard niet betast en gekust wil worden, geeft het dat heus wel aan. Aan ons om het te signaleren

Maak ook verschil tussen beschadigde paarden en 'gezonde' paarden. Hier zal vast discussie op komen, maar ik ben van mening dat je anders start met een beschadigd paard.

Anja S schrijft: Ik denk dat wij het paard recht doen als wij ons consistent en consequent gedragen, rust uitstralen en dienovereenkomstig handelen.
Kan ook als je de oetsiekoetsie-manier hanteert.

Getver, ik ben het helemaal niet met je eens Ik zal even een appeltaartje bakken (Merel, kom je ook?). Gaan we het ook nog even over milfen, gilfen en sgilfen hebben.
......... in de PN-chatroom hebben we het heel gezellig gehad .......

Groetjes, Stephanie (die dus vandaag op de koffie gaat bij Anja S en as zondag 2.5 uur bij haar in de auto moet zitten - vice versa - richting Eddy)

Stephanie Pots schreef op donderdag 4 november 2010, 7:03:


De soep wordt hier nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend hoor en ik heb een hele mooie postzegelverzameling! Zien?

Ja, dan neem ik mijn scrapspullen mee

Coulash schreef op woensdag 3 november 2010, 21:48:


Heel mooi omschreven!

De paarden vinden het wel fijn als ik kom, doodeenvoudig omdat ik ze bevrijd van teken en krab waar het jeukt. Zij gebruiken mij in die zin als gereedschap. Ze staan zelfs in de rij! Maar volgens mij hebben ze totaal geen behoefte aan knuffels ofzo, dat is meer iets voor mensen. Ik zie wel dat sommige paarden meer behoefte hebben aan fysiek contact dan anderen, ook onder elkaar. Rosa bv is een echte plakker. Zij wil graag haar hoofd op de rug van een paard te rusten leggen. Of op mijn rug, maar dat gaat natuurlijk niet. Dan maar die grote kin op mijn schouder, ogen dicht.
Op de foto gebruikt ze mij als bestrijder van jeuk.

Mijn paard komt ook zichzelf bij me staan voor kriebeltjes. In ruil daarvoor moet zij af en toe een knuffel en een kus ondergaan, want soms moet dat gewoon even...

Groet, Dani

Je kunt het niet zo simplistisch generaliseren: aanraken > is vrouwenpenny > is fout.
Het is een wijdverspreid misverstand dat mensen zich als een paard zouden moeten gedragen en dus vanuit die opvatting geen paarden zouden moeten aaien omdat paarden dat onderling ook niet doen. Een paard kan niet aaien want heeft geen handen. En een mens is een andere diersoort, geen paard op twee benen. En ergens komt dat tot elkaar als we samen verder willen.
Het aaien is een AANGELEERD communicatiemiddel net zoals 'wijken voor druk' of 'komen op stem' en dat is maar wat handig, aangezien alles nu eenmaal om communicatie draait. Aaien kan geruststellen, attenderen en masseren. Aaien pretendeert niet de onderlinge lichaamstaal van paarden te imiteren; geaaid worden is immers aangeleerd.
Uitwassen zijn er altijd, zoals de bekende profielfoto's Vrouw Zoent Paard en het verzanden in geknuffel. Maar over die aaivorm heb ik het niet.

Mensen aaien hun hond over de kop, draaien de oortjes rond en geven klopjes op de ribben. Dat doet honden onderling ook niet. Toch snappen ze de communicatiewaarde ervan.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

joop schreef op donderdag 4 november 2010, 10:01:


OK van de andere oetsiekoetsie mevrouw ...

Joop - Heel veel waarheid in dit verhaal.

Maar dit wil ik toch wel even kwijt over het oetsiekoetsie peperkoek gedrag.

Gisteren wilde ik Maya verkassen van wei en zij dacht daar anders over zij wilde wandelen. dus ik laat haar kiezen en ze wandelt zo richting oude eigenaar, dus ik denkt dat wordt interessant. Ze loopt zo langs zijn weg heen en langs de weg naar de boere'jongens' dus ik denk OK de hondjes kunnen met Rexy spelen jij kan in die wei grazen en ik ga koffie drinken bij Zanka.

Boncho staat de tuin om te spitten dus ik vraag mag ik Maya aan je tuinhek vastmaken en hij zegt Ja.

Ik naar binnen en terwijl Zanka de koffie aan het maken is, hoor ik hinnik hinnik hinnik dus ik snel naar buiten. Boncho zegt in paniek; kom snel kom snel. Maya als een gek aan haar lange touw heen en weer racen hoog kicken boos hinnikern. Vanya met de geiten staat een eindje verderop angstig te kijken. En Vanya heeft met paarden gewerkt....De twee boere'jongens' staan 50 meter verderop, waarvan blijkt dat de oom ... ruin is ... Boncho blijft bang in de tuin staan. Je ziet de angst op hun gezicht en de absolute overtuiging dat ik niet zal weten wat ik moet doen. Die Holandkata weet nergens iets van hey!

Dus ik denk O jee wat nou. Aan het touw zit ook een stuk ketting en die zit vast aan het hek waarvan de paal ernstig staat te schudden, dus ik pak die ketting op en Maya rent weer als een idioot rond dus ik moet de scherpe ketting wel even loslaten. Ik begin rustig tegen haar te praten van wat is dat nou meissie etc. Ze staat even stil te luisteren dus ik grijp het touw, dat vasthouden in je zachte handjes is wat makkelijker. Ik blijf praten en ze doet een stap dichter bij, ik blijf staan, haal het touw een meter in etc etc etc . Ze kwam dus gewoon naar me toelopen op mijn stem kwam dicht bij me staan dus ik haar natuurlijk uitgebreid strelen en lief toespreken, zij begint te grazen - die kauwbeweging die ook niet werkt he?- en ik rol het hele touw op slinger het over mijn schouder en we lopen samen heel rustig naar huis - 12 minuten lopen.

Maar wat het knuffelen betreft - ik hang NOOIT om haar hals heen - mijn hondjes en paard krijgen NOOIT klopjes en krijgen NOOIT kusjes, ik streel ze en praat tegen ze en behandel ze als dieren, NIET als babies .. en die 'klop' je trouwens ook niet.

Iemand heeft voorgesteld dat ik maar een boek moest lezen, nou in alle boeken staat dat honden en paarden niet van 'klopjes' houden en toch zie je het op elk You Tube fimpje.

Paardje doet iets en klopje....!

In massage 'klop' je als de spier zo gepannen is dat wrijven geen moer uitmaakt, door het 'kloppen' schrikt de spier uit die toestand. Onder de offficiele naam heet het 'Pulsen' en werkt zeer effectief bij giga spanning .. van de spieren..! Is ontzettend zwaar werk omdat je door de resistance heen moet schudden en werken. Maar effectief Joh.

Als beloning van een paard of hond . dus niet. Bij mensen trouwens ook niet, probeer het maar klopje kolegas maar eens op de wang als ze iets goed gedaan hebben.

Wat kusjes geven betreft, hondjes kussen onder elkaar, Noppes kust zijn vriendje .. en ik ..? .. krijg elke ochtend een lik van Kapcho een poot van Blacky en en heel lichaam bovenop me van Lovche en dat is Goeiemorgen .. Zodra Maya hoort dat we wakker zijn dan hoor ik haar naar de trap lopen, daar zijn wat tegels nog niet onder de modder verdwenen, en ... ze staat aan de trap te wachten totdat ik eraan kom .. en wat krijg ik van haar ..? Juist een kopje -die hele witte bles wordt uitgbreid over mijn borst heen gewreven.

Ik heb geen enkele ervaring met paarden - maar wel met intuitie, direkt uit het hart werken, respect voor en het in zijn waarde laten van levende wezens.

Mijn Maya calendar is nu 37 dagen oud .. en mijn wereld zoals ik die kende is inderdaad vergaan. Kan me echt niet meer indenken dat ik mijn Wateraerobics and mijn Shitness zou opgeven, balen hooi sjouwen zeer goed voor die delen die gravity nu toch wel ernstig aan willen tasten

Ik doe 24/7 met mijn hondjes en Maya, nou eerlijk gezegt 16/7 met Maya want ik slaap natuurlijk, maar schrik wel wakker als er een vreemd geluid komt uit de tuin, zoals die nacht dat ze mijn betonmolen omver liep..! Elk uur van de dag zie ik haar ben bij haar zij hoort me, ziet me, en we communiceren. En die kop over je schouder heen en samen naar het mooie uitzicht staren, met de hondjes aan onze voeten is echt ...te gigantisch voor woorden.

Is dat niet beter dan moeten toegeven dat je het verzorgen van je paarden zat bent en dat je ze wilt verkopen??????????????

Maar ja het is natuurlijk oetsiekoetsie ....!

Misschien heb ik die luxe die VRIJHEID - BLIJHEID heet.

Veel plezier allemaal.

Marianne Gomes schreef op donderdag 4 november 2010, 11:11:


Het beste is als je paard minstens met 1 ander paard staat en geen mensen nodig heeft. Want voor paarden is er niks zo fijn als gezelschap van soortgenoten, het is zelfs onontbeerlijk.


Maar je paard heeft die luxe niet.