Spirithorses schreef op donderdag 4 november 2010, 23:48:
> OK< ik snap je. Maar dan nu toch mijn wedervraag:
> Waarom zou een paard niet zonder bit te rijden zijn, oftewel; wanneer moet
> je dan wel een bit indoen? Kun jij daarvan een voorbeeld noemen?
>
> groet, Pien
Mag ik ook even reageren?
Want ik ben het eigenlijk wel eens met Caroline.
Je 'moet' natuurlijk niks.
Maar soms is het handiger.
Zoals je weet, rijd ik mijn merrie meestal met bit. En daar heb ik wel degelijk een reden voor.
Ze is half-quarter, nogal op de voorhand gebouwd, ze heeft een achterbeen dat ze liefst niet teveel hoeft te plooien en een rug waar ze nogal makkelijk last van heeft.
Concreet betekent dat, dat als ze gereden wordt dat ze zoekt naar een houding waardoor ze de kantjes er kan af lopen. Als ze iets moeilijk vindt, gaat ze altijd eerst proberen om er zich makkelijk vanaf te maken. Dat is gewoon haar karakter.
Ze doet dan wel wat je vraagt "ongeveer", maar toch niet helemaal. Ze verzint haar eigen makkelijkere versies voor oefeningen zodat ze wel min of meer in de juiste richting gaat en in de juiste versnelling. Maar met zo min mogelijk buiging en een achterbeen wat niets hoeft te doen.
Ze probeert dan dat achterbeen lang te laten en buiten haar massa te plaatsen en ze maakt zich daarbij lang en duikt op haar voorhand. Qua hoofd/hals-houding loopt ze dan vooral laag en vaak ook heel rond. Té rond, achter de hand.
Omdat die bovenlijn wel degelijk bol is zou je (verkeerdelijk) kunnen denken dat ze wel degelijk over haar rug loopt omdat ze deze opbolt. Maar eigenlijk is dat toch niet zo. T'is een vergelijkbaar verhaal als dat rollkür gebeuren eigenlijk.
Vaak doet ze dat zelfs heel subtiel. Je zou bijna denken dat ze wel degelijk netjes over de rug loopt. Maar je merkt dan als je kleine overgangen rijdt binnen 1 gang, dat ze te weinig impuls heeft en dat ze wat blijft hangen in die voorwaartse hulp. Dan loopt ze dus te doen alsof. (Aan de overgangen tussen de verschillende gangen, merk je dan overgings niets.) Mét bit heb je dan bijna nooit iets in je handen. Zelfs als ze helemaal tegen de hand is, is dat nog niet veel. Ze neemt uit zichzelf doorgaans weinig contact op dat bit.
Maar dat maakt het dus wel makkelijk om haar te corrigeren. Met een halve ophouding vraag je dat hoofd omhoog en terwijl activeer je haar achterhand.En ze komt meteen uit die houding.
Bitloos zal dat misschien ook wel kunnen?
Maar ik ervaar dat als stukken moeilijker. Alsof je de 'opwaartse' beweging mist, die je met een bit wel hebt.
Ze neemt veel meer contact op zo'n
bitloos hoofdstel. En het sein om haar hoofd omhoog te doen, lijkt veel moeilijk door te komen. Ze blijft daar graag tegenaan hangen. Met alleen de achterhand te activeren, kom je er ook niet want dan blijft ze gewoon lang in haar lichaam en laag en rond doorkachelen. Alsof wat je er vanachter aan energie in probeert te steken er vooraan weer uitloopt.
Dat vraagt dan veel meer tijd, energie, kracht... voor ze uit die houding komt.
Op zich zou je dan kunnen zeggen, dat er iets schort aan de manier waarop ik haar rijd en waarop zij loopt, als ik
bitloos niet even snel hetzelfde resultaat kan behalen als mét dat bit? En waarschijnlijk hebben jullie nog gelijk ook.
Maar feit blijft wel de trainingstijd beperkt is.
En dat de beperkingen die zij fysiek heeft, ook niet zomaar weggaan. Ze is stijf, elke dag opnieuw. Zelfs in periodes dat ze wél heel goed loopt, blijft ze telkens opnieuw eerst proberen om dat achterbeen te ontzien. En je kan dan héél snel door die fase heen gaan en verdergaan met de dingen die je eigenlijk wilde trainen. Zodat je toch iets van progressie hebt in je training. Anders blijft ze te lang op die houding terug vallen, begint te stressen waardoor ze haar rug nog meer wegdrukt, wordt moe en kan je het verder wel vergeten.
Ik heb het 'probleem' expres uitgebreid beschreven, want ik ben eigenlijk wel benieuwd, hoe je dat
bitloos zou oplossen?
Momenteel werk ik haar trouwens vooral aan de lange teugel. En rijd ik nog zelden. (Tenzij een beetje zonder zadel gaan wandelen)
En bij gebrek aan een goeie kaptoom, gebruik ik haar bithoofdstel bij het werk aan de lange teugel. Maar daar ben ik toch niet helemaal happy mee.
Ze is veel sterker in mijn handen, dan wanneer ik rijd. En gaat er veel meer tegen in.
Ze kan ook heel hectisch worden als ze een oefening moeilijk vindt. Dan spurt ze er vandoor of gaat steigeren en dan zit je natuurlijk ook telkens in die mond te trekken.
+ Dat ik simpelweg niet altijd kan volgen, zeker niet in draf en daardoor ongewild in haar mond zit te trekken.
Ze speelt en kauwt ook heel erg op dat bit en is er heel erg mee bezig. (Doet ze niet onder het zadel)
Lange teugelen is dus zeker niet ideaal met een bit.
(Als iemand een goeie kaptoom weet?)
Ans
Warboel
