Volgens mij wel!

Boully was een heel ¨doods¨ paard toen wij hem 2 jaar terug kochten. Hij deed niets verkeerd, maar ook helemáál niets uit zichzelf.

Het heeft een tijdje geduurd voor ik met clickeren een entree vond bij hem. Hij snapte de YES blijkbaar niet en begon pas te reageren toen ik een echte clicker gebruikte.
Inmiddels snapt hij de YES ook en probeert van alles uit.
Hij vindt het nog steeds heel leuk om alles héél goed te doen, maar vergist zich nog wel eens en kan dan heel teleurgesteld zijn.

Gisteren heb ik hem voor het eerst helemaal van het land af ¨geclickerd¨. Ik loop zelf nogal moeilijk door verrekte kniebanden en ga dus niet zo hard. Normaal haal ik hem op met een halster. Nu los en heel langzaam. Het duurde even voor hij het door had, maar na een tijdje liep hij keurig 1 stap achter mij en stopte op dezelfde afstand als ik stil ging staan.

Hij is door het clickeren veel meer gaan communiceren, laat zien hoe hij zich voelt. Je moet wel heel goed op de details letten, maar hij is opener, omdat hij dat mág zijn!
Verder is hij vaak ondeugend, wat hij niet was toen wij hem kochten. En hij wéét dat ook! Pakt bijvoorbeeld iets op (emmer, knop van de hoefsteun) kijkt je heel nadrukkelijk aan en laat het dan vallen. Volgens mij is het een beloning voor hem als wij daar om lachen!

Ik vind hem een veel leuker paard geworden dan het doodse dier dat hij was!

Els.
***Medicus curat, natura sanat***

Sandra van Bommel schreef op zaterdag 20 november 2010, 11:27:


Hele goede vraag! Ik heb het mij wel eens afgevraagd, juist omdat paarden er zo ontzettend gretig van worden. Ik clicker zelf niet structureel genoeg om het antwoord zelf mee te maken. Wel weet ik dat het helpt als een soort quick fix om een timide of sloom paard 'wakker' te maken. Daarbij kom ik geen verwarringsperiode tegen, maar ik beoefen het dan ook niet structureel genoeg.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

els... mooi omschreven. Ik herken daar ook wel dingen in.

Christel... ik zou zelf persoonlijk niet kiezen voor de click als quick fix. Kan me voorstellen dat het wel kan helpen, maar ik denk dat je dan de clue van het clickertrainen mist... met dien verstande...
Met clickeren leer je een paard na te denken en initiatief te nemen.
Werk je gelijkertijd ook met het systeem van druk vermeerdering (wat toch in zekere zin een dwangmiddel is)in de verdere omgang/africhting dan schiet je, denk ik, je doel voorbij.
Ik druk het misschien wat ongelukkig uit, maar ik denk dan dat het clickeren weinig toegevoegde waarde heeft.

Naar mijn idee dan, he...

Ik moet eerlijk zeggen dat ik toch nog al eens achter mijn oor moet krabben omdat ik hier en daar toch weer voor onverwachte situaties kom te staan.
Maar wat mij vooral opvalt is hoe verschrikkelijk 'licht' zo'n paard wordt. In die zin... het reageert op alles. (Rappa heeft dat dus heel erg) Een vingerbeweging is in haar ogen al een teken. Soms geweldig... soms verrekte moeilijk, want het valt verdorie niet mee om je 100% bewust te zijn van alles wat je doet.
En als je paard vervolgens een beetje gefrustreerd raakt, omdat je volgens haar een tegenstrijdig signaal geeft... kan dat wel eens voor een confrontatie zorgen (met mijzelf dan he)
Nu moet ik erbij zeggen dat Rappa het meest sensitive paard is wat ik ooit in handen heb gehad... en dat terwijl ze eigenlijk bekend stond als eigenzinnig...
Nu wilt ze te veel
Maar tegenlijkertijd kom ik ook alle issues van haar tegen, zoals toch nog wantrouwen met bepaalde dingen (ja... je zegt nu wel dat het allemaal goed is, maar als ik mijn rug draai, geef je mij vast een klap...) en heel veel moeite hebben met links van mij lopen, angst voor halster ed. etc...
Allemaal dingen die je eerst niet zag.

Ik heb momenten gehad waarbij ik het gevoel had steeds verder van huis te komen. Hoewel ze bepaalde oefeningen vliegensvlug oppakte (echt ongelooflijk), werd iets simpels als leiden opeens een probleem... Dat soort dingen.
Beetje voor beetje leer ik ook daaraan te werken. Niet zo simpeltjes maar goed...
we doen ons best

Maar iemand omschreef het eens als een ui, die wordt gepeld...
Iedere keer een schilletje eraf en er komt iets nieuws te voorschijn. En dat kunnen nog issues zijn die daar zaten en waar aan gewerkt moet worden. En dan gaat het volgende schilletje eraf en kom je weer wat anders tegen.
Totdat je de pure persoonlijkheid tegenkomt
Maar werkt het dus echt zo ?

Ik moest overigens wel lachen met silja. Ze heeft altijd een probleem met zomaar een halster op kopstuk omdoen. Touw om de hals gaat goed, maar haar hoofd... ze laat zich daar dus ook niet goed aanraken.
Omdat ik inmiddels ook steeds bijleer, weet ik nu wel dat ze dus gewoon laat zien waar werk aan de winkel is en dus heb ik daar vandaag aan gewerkt.
OK... ze doet wel veel voor een click, maar ze vond het best moeilijk. Toen ze het even beu was, ging ze keurig om mij heen rondjes lopen, zoals ze heeft geleerd (vrij longeren in stap, in de wei, zonder halster of touw of zo) en keek mij ook echt aan, zo van... kijk, dit kan ik... knap he? verdient toch zeker ook een bloemetje he?
Heb haar idd beloond en daarna kon ze het weer even opbrengen om met halster te werken. Kon het later zonder problemen aan en af doen, maar je ziet dat ze nog wat behoudend is, dus daar werken we nog even mee.
'
Zij is ook gevoelig en leert vrij gemakkelijk (en heeft best lange tenen... ) maar ze is niet zo extreem gevoelig als Rappa. Kan niet zeggen dat ik dat erg vind...