joop schreef op woensdag 24 november 2010, 11:53:


Vooroordeel op een grote hoop gegooid. Modder is iets totaal anders dan zand.
Ik houd mijn ponies al 25 jaar probleem- en ziektenloos in de modder, waarbij het enige probleem de publieke opinie is die het soms geen mooi gezicht vindt en liever een blauwgroene nitraatwei ziet
Maar, zolang ik ook loopstallen heb waar ze naar believen in kunnen, voldoen we aan alle eisen en kunnen de dierenbescherming en de rest van de breinlozen de pot op!

Diestelmans Liesbet schreef op woensdag 24 november 2010, 21:12:


Veronderstelling? Waarom, en hoe weet je dat?
Dat, grof genomen over de afgelopen 8000 jaar, overbelasting van dure paarden liefst vermeden werd door ervaren en verstandige lui lijkt me logisch. Daarom wisselde men van paard, tijdens lange ritten, maar ook periodiek in het werk. Geen kwestie van niet meer voldoen en dus opeten, maar juist zorgen dat ze niet stuk gaan zodat je er wel lang mee kan doen.

Heb je al eens in de hedendaagse statistieken gekeken hoe oud onze paarden worden?
Mij lijkt, uit archeologisch materiaal en leeftijdsdatering uit tanden, dat de paarden-van-toen niet minder oud werden hoewel er uiteraard weer grote cultureel verklaarbare verschillen waren die je even moet weten.
Zoals die "beschaafde" (NOT!) Oude Grieken die fijn op enters gingen zitten racen (jongens moesten ook al redelijk jong aan de "sport" geloven - een prima manier om van je overschotten aan mannelijke dieren af te komen) en totaal maar dan ook totaal géén verstand van paarden hadden en géén ruitervolk waren. Dat verklaart denk ik ook helemaal het waarom achter het schrijven van Xenophon van Athene.
Maar anderen, zoals de kelten, waren zuinig op hun paarden. Vergeet niet dat paarden meestal, van Oud-China tot haast overal, tot de meest waardevolle bezittingen behoorden, niet zelden waardevoller dan handenvol slaven.

Onze tijd heeft wel iets van het laat-griekse en decadent-Romeinse, waarin leven op industriële schaal vermalen wordt en geen chalkus waard is.

Peter Donck schreef op woensdag 24 november 2010, 23:07:


Ja ik heb "Asterix bij de Belgen" ook gelezen en vond het erg grappig. Freten jullie (nouja, de Menapiërs dan) daar écht waterzooi?

Peter Donck schreef op donderdag 25 november 2010, 1:51:


Laat ik nou heel even gedacht hebben eindelijk te snappen wat Belgse waterzooi is
http://www.paardnatuurlijk.nl/cgi-bin/fotoserieshow.cgi?id=1316
maar weer mis. Je kunt er alles in kwijt, ja dat lijkt wel zo.
Ikke domme Ollander.....

Christel Provaas schreef op donderdag 25 november 2010, 9:54:


Ik vind X's werkje over paard(rijd)en uitzonderlijk en buitengewoon opmerkelijk. Het onderscheidt zich en zet zich ongetwijfeld af tegen wat in de toenmalige Griekse omgeving gebruikelijk en "normaal" was, net zoals je uit sommige passages uit de bijbel kunt opmaken wat gebruikelijk en "normaal" was juist omdat het schrijven van de bijbelse instructie zich zo expliciet distantieert (het wemelde dus van de heksen en geitenneukers en verafgoders van de meest denkbare en ondenkbare goden. Van het laatste kunnen we weten dat dát iig waar is).
De vraag is of "beschaafd" een welgekozen woord is. Het tendeert nogal een reflecterend waardeoordeel weer te geven ("wij" zijn daaarin uiteraard beschaafd en de rest is een bende apen c.q. "Great Britain and the world" ).

Mijn nadruk lag op "totaal géén verstand van paarden hadden en géén ruitervolk". De bruutheid en het onverstand blijken nog steeds uit bijv. de bewaard gebleven "griekse" bitten en kan worden afgezet tegen bijv, de Persische en Keltische rommel waar ook veel van bewaard gebleven is. X was een bereisde en geleerde mens voor zijn tijd. Hij kon veel beter weten al zou hij de kunsten alleen al van de Perzen hebben afgekeken.
Historici hebben zich bezig gehouden met de vraag voor wie X het geschreven heeft en zijn tot de conclusie gekomen dat het wrsch. voor zijn zoons bedoeld was. Dat lijkt me van belang voor de motivatie en de context. Het lijkt me zinnig, als ik me probeer in X te verplaatsen, de veiligheid en overlevingskans van mijn DNA-dierbaren aanmerkelijk te vergroten door mijn kennis door te geven.