Hoi Angelique,

Ik zou dan een andere plek voor je paard zoeken.
Komt hij wel buiten? Een dagdeel in de paddock bijvoorbeeld?

Paarden zijn niet gemaakt om op stal te staan, het is slecht voor hun fysieke en mentale gezondheid. Waarom dat zo is kun je vinden op deze site.

Groet, Dani

Helemaal mee eens. Hoewel een paar graden vorst een peuleschilletje is, denk ik dat je daar een paard wat niet gewend is buiten te komen nu geen plezier mee.doet. Het heeft geen winterharde vacht. Het lijkt me verstandig om ander onderdak te zoeken voor de lente en in de tussentijd zorgen dat hij zoveel mogelijk beweging krijgt. Al was het inderdaad maar een paddock met een deken op en veel wandelingen met de baas.
Deze site van a tot z lezen om een andere kijk op paardenwelzijn te krijgen is een goed advies.
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Piet schreef :


Ja en nee. Hier in de afgelopen weken 5 nieuwe paarden verwelkomd waarvan de laatste 18 jaar is en een Echt Stalpaard. Die redt het prima hoor, met d'r inloopstal en gewatteerde all weatherdeken.
Als zo'n dier maar beschutting heeft. Alles beter dan een afgesloten stal waarin het paard nul keuze heeft.

Een groter 'probleem' vinden we het dat zij niks maar dan ook helemaal niks van de andere paarden wil weten. Staat dus in d'r uppie. Wel naast de rest gelukkig.
Schuldig voelen we er ons maar niet onder, zij geeft dit heel duidelijk aan. Maak je maar zelden mee en ik hoop nog dat het zal veranderen de komende tijd. Een paard hoort nou eenmaal niet alleen te staan (kun je zien hoe verknipt ze daarvan worden).

Groet, Pien

angelique kroes schreef op maandag 29 november 2010, 12:34:


Wel, lees gewoon nog eens goed deze website, daar staat oa uitgelegd waarom het beter is paarden niet in stallen te houden. Pien beschrijft al hoe je hem toch buiten kan zetten zonder probleem. Staat hij op het land met andere paarden, zal je zien, het kopschuwe gaat vanzelf weg, en binnen korte tijd kan je hem gewoon in de wei een halster om doen. Knuffelen is wel leuk voor jou, maar je paard heeft er niet veel aan. Als je hem op het land niet meer te pakken zou krijgen geeft dat al aan dat je paard op dit moment niet erg geinteresseerd is in jou.


Tijd dat je zelf gaat denken.

angelique kroes schreef op maandag 29 november 2010, 12:34:


Heb je de benen van je paard wel eens gevoeld?
Toen mijn paard nog 's winters op stal stond opgesloten, had ze altijd koude onderbenen en hoeven.
Nu ze een open stal heeft en kan lopen waar ze wil, zijn haar benen en hoeven altijd goed warm.

Uiteraard is clickeren een goede manier om te leren. Maar buiten dat is het toch ook erg belangrijk om een goede band op te bouwen met je paard, vertrouwen geven. En dat duurt een hele tijd, zeker bij een paard dat zo reageert.

Mijn ruin had ook een stalverleden en was ook kopschuw. Ik kende dat woord zelfs niet, was zogezegd een mindere eigenschap van hem, en ik geloofde alles wat men mij daar vertelde (van "paard" en "natuurlijk" had ik al helemaal nooit gehoord).

Waneer is dit beginnen beteren?
Toen we een paard bijkochten en daardoor met hem verhuisden naar een andere plaats waar ze op weidepension konden (was voor 2 paarden even duur als 1 paard op pension). Hij kwam terug in een groep terecht, en ondanks dat hij zich meestal afzonderde veranderde hij daardoor toch.
Maar het is pas echt gebeterd toen we zelf de faciliteiten hadden om ze houden en we dus zelf voor alles moesten instaan. Je komt dan veel meer bij je paard, ook gewoon zo maar, zonder dat je iets verlangt. Hij moest echt leren beseffen dat er ook "goede" mensen zijn, die het goed voorhebben met hem.

Nu vind hij het meestal heerlijk als ik de losse haren uit zijn hoofd krab en hij kan eindeloos genieten van een rubber handschoen op zijn voorhoofd. En ik ook. Met de andere paarden is dit vrij vanzelfsprekend, maar bij hem krijg ik daar een echt warm gevoel bij.
Maar heel af en toe, meestal als ik er met mijn gedachten niet 100% bij ben of iets te bruusk ben (meestal dus de combinatie van beide), dan schrikt hij nog even terug.
Ik weet dat dit dan mijn fout is, en ben er dan direct terug bij. En hij beseft vrijwel onmiddellijk dat zijn reactie misschien toch wel wat overdreven was en ontspant zich dan terug (en meestal zucht hij dan even later eens diep, met zijn hoofd half stok).

Dus ja, ik heb geleerd dat je met geduld ook heeel ver kan komen. En hij zal wellicht altijd een kruidje-roer-me-niet blijven, maar dat is voor mij prima. Bij hem krijg je altijd direct feedback over jezelf. Heel leerrijk.

Lena