Uiteraard is clickeren een goede manier om te leren. Maar buiten dat is het toch ook erg belangrijk om een goede band op te bouwen met je paard, vertrouwen geven. En dat duurt een hele tijd, zeker bij een paard dat zo reageert.

Mijn ruin had ook een stalverleden en was ook kopschuw. Ik kende dat woord zelfs niet, was zogezegd een mindere eigenschap van hem, en ik geloofde alles wat men mij daar vertelde (van "paard" en "natuurlijk" had ik al helemaal nooit gehoord).

Waneer is dit beginnen beteren?
Toen we een paard bijkochten en daardoor met hem verhuisden naar een andere plaats waar ze op weidepension konden (was voor 2 paarden even duur als 1 paard op pension). Hij kwam terug in een groep terecht, en ondanks dat hij zich meestal afzonderde veranderde hij daardoor toch.
Maar het is pas echt gebeterd toen we zelf de faciliteiten hadden om ze houden en we dus zelf voor alles moesten instaan. Je komt dan veel meer bij je paard, ook gewoon zo maar, zonder dat je iets verlangt. Hij moest echt leren beseffen dat er ook "goede" mensen zijn, die het goed voorhebben met hem.

Nu vind hij het meestal heerlijk als ik de losse haren uit zijn hoofd krab en hij kan eindeloos genieten van een rubber handschoen op zijn voorhoofd. En ik ook. Met de andere paarden is dit vrij vanzelfsprekend, maar bij hem krijg ik daar een echt warm gevoel bij.
Maar heel af en toe, meestal als ik er met mijn gedachten niet 100% bij ben of iets te bruusk ben (meestal dus de combinatie van beide), dan schrikt hij nog even terug.
Ik weet dat dit dan mijn fout is, en ben er dan direct terug bij. En hij beseft vrijwel onmiddellijk dat zijn reactie misschien toch wel wat overdreven was en ontspant zich dan terug (en meestal zucht hij dan even later eens diep, met zijn hoofd half stok).

Dus ja, ik heb geleerd dat je met geduld ook heeel ver kan komen. En hij zal wellicht altijd een kruidje-roer-me-niet blijven, maar dat is voor mij prima. Bij hem krijg je altijd direct feedback over jezelf. Heel leerrijk.

Lena