..en als het nu wel lukt om een blind paard te huisvesten is dat pijnlijk voor Anja, maar daarom mag er wel over gepraat worden toch

het kan toch niet zo zijn dat deze opties niet aangedragen mogen worden omdat het voor iemand anders dan de topicstarter te pijnlijk is omdat er misschien wél opties zijn.

Die indruk krijg ik nu een beetje.

Hetzelfde zie je gebeuren op ander fora als je voorstelt dat een hoefbevangen paard nog wel een kans heeft als het de NB/PN aanpak krijgt en vervolgens reageren er mensen bijzonder geprikt en theatraal, omdat ze in de PN aanpak direct een aanval zien op het feit dat zij hun paard hebben laten inslapen wegens HB.

In de woordenwisseling wil ik mij ook niet mengen, hoewel ik in deze Piet onnodig kwetsend vindt.
Een mening is prima, maar je moet je realiseren dat er een groot verschil is tussen theorie en dagelijkse omgang met een paard met een zeer ernstig probleem.

Anja's verhaal over angst bij het paard, daar kan ik mij inleven.
Amber was niet blind, maar had wel last van extreme angst. En die angst ontstaat als het dier beseft dat het zichzelf niet meer kan redden. I. doordat hij blind was (en veel ellende meegemaakt) Amber omdat haar lichaam niet meer werkte. Twee verschillende situaties, maar de paniek blijft hetzelfde.
Een prooidier met de wetenschap dat het zich niet meer kan redden als een roofdier in de buurt komt, wordt letterlijk gek van angst.
En als je een paard hebt gezien waarbij dat gebeurd (en dat heb ik) dan is de keuze van Anja meer dan begrijpelijk.
Ik heb een paard volledig paranoide zien worden van angst. Ik denk dat Anja dezelfde ervaring heeft gehad.
En dat is geen paardwaardig bestaan.
Ik denk dat er grenzen moeten zijn aan het willen redden van de mens, ten koste van alles

En daarbij kom ik dan op het verhaal van een blind paard per definitie. Ik weet niet zo goed hoe ik daarover moet denken. Het is een nobel streven om een paard te willen redden en ik neem aan dat er best blinde paarden zijn met een redelijk leven in onze ogen.
Maar ik denk dat je je ook moet realiseren dat een paard een prooidier is en dat een blind paard op een bepaald moment kan groeien in de angst dat overal van alles op hem/haar loert. Niet zolang de eigenaar erbij is. Maar die is er geen 24/7 bij.
Ik denk dat, als je dit gaat doen, ervoor moet zorgen dat je het paard veelvuldig gade staat als het gewoon in de wei loopt, bij andere paarden.
Zodat je helderheid krijgt over zijn leventje als je er niet bij bent.

En dan nog zul je je moeten realiseren dat we de dingen niet zelden zo zien zoals we ze graag willen zien.

Aan de ene kant heb je de mensen die simpel met paardenlevens om gaan en een paard als gebruiksvoorwerp zien. Niet presteren= slacht.
Aan de andere kant heb je de mensen die paarden ten koste van alles willen redden.
Een zeer nobel streven, maar je ziet mensen soms jaren aanmodderen met paarden met veel pijn en ellende.

IN een tijd waarin er een ernstig overschot van paarden is, waar menig gezond jong paard de dupe van wordt, is het zinvol, denk ik, om zelf grenzen te bepalen. Een middenweg, denk ik. Al is die moeilijk te bepalen.

Maar een ding is zeker.... jaarlijks verdwijnen hier duizenden gezonde paarden via een gruwelijk buitenlands transport richting buitenland om daar in de salami te eindigen. Reden daarvoor is een overschot aan paarden.
En dat is niet gebaat bij het in leven houden van paarden met ernstige lichamelijke problemen.
En het is de vraag of het paard daar zelf altijd bij gebaat is.

Daarnaast is het in leven houden van een paard ondanks ernstige problemen niet altijd even onbaatzuchtig. Ego/zichzelf willen bewijzen wil ook nog wel eens een rol spelen.

Ik denk dat een gezonde portie nuchterheid toch op zijn plaats is (zegt degene die nu al met het tweede kneusje zit )
Goed nadenken over de kwaliteit van het leven van het paard lijkt mij doorgaans op zijn plaats. En als dat niet voldoende is, denk ik dat inslapen en daarmee plaats maken voor een paard wat wel nog toekomst heeft, niet altijd een 'slechte' optie is.

Arabesk schreef op maandag 13 december 2010, 11:13:


Als het wel lukt bij de merrie van Sarah dan is dat in het geheel niet pijnlijk voor mij. Ik zou het alleen maar mooi vinden en gun het de merrie van harte als zij nog vele mooie, rustige en vredige paardenjaren door het leven zou kunnen gaan. Ik vind het alleen zeer kort door de bocht om het neer te zetten als 'simpel train werk', dat is het namelijk niet bij een blind dier. Door dit zo te stellen wek je valse hoop en verwachtingen. Vanzelfsprekend moet Sarah alles proberen om er een succes van te maken, maar de andere zijde hoort ook bij een realistische kijk op het geheel. Ook al zou je willen, je kunt niet alles redden!

Anja Seijn schreef op maandag 13 december 2010, 12:03:


Je moet ook niet alles willen redden. Daar zou je helemaal dol van draaien. Dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren. Doe wat je kan maar meer moet je niet doen, en ook niet willen.

Er is al zoveel over gezegd en er is als je het paard niet persoonlijk kent is er helemaal niets over te zeggen.

Ik zelf ben gedeeltelijk ervaringsdeskundige wij hebben namelijk een nachtblind paard. Mijn merrie is van geboorte af (ze is nu 18 en hebben haar bijna 8 jaar) zodra de schemering invalt dus compleet blind en overdag is zij een paard net als alle andere.
Vreemd genoeg heeft niemand het ooit opgemerkt in al die jaren voor dat zij van ons was en op meerdere plaatsen gestaan heeft. Dit geeft maar aan hoe weinig mensen in het donker nog bij hun paard langs gaan en hoe goed vaak paarden nog de rituelen op gehoor, reuk en gewoonte doen zodat het niet eens direct opvalt.

In de praktijk betekend dit dat zij op een veilige kleinere locatie naast mijn slaapkamerraam staat met haar dochter zodra de schemer in valt. Op de weide is te gevaarlijk als de rest al rustig verder trekt kan zij niet goed volgen waarheen en raakt in paniek, ze gaat zonder dat ze het beseft niet opzij voor een ranghogere en krijgt dan flink klappen want medelijden is over het algemeen een disney begrip bij paarden. Ze graast niet staat stokstijf stil en probeert constant alle geluiden te lokaliseren waar is iedereen en wat doen ze. Door het niet goed en rustig de tijd nemen met het eten is ze moeilijk op gewicht te houden en een schuilstal gaat ze niet in. Sinds wij haar s'avonds apart zijn gaan zetten met haar dochter (intussen al weer 6 jaar) gaat het goed. Dus de dochter moet zich schikken voor het welzijn van moeder. Nu hebben ze een flink stuk met eigen schuilstal snachts maar het is een hoop management. En toch gaat het heel soms nog mis, afgelopen zaterdagavond 21.00 door de draden alles er achter aan want ijzeren palen omgelopen alle draden en lint eraf . Was waarschijnlijk wat vuurwerk gegooid ver weg enkel het effekt bij een blind paard is vaak wat heftiger dan bij een ander paard.

Wij hebben het hier heel goed onder controle, het is een klein paardje stokmaat 1.10 meter een dochter die altijd heel tolerant is en rustig van aard en alles in eigen hand geen wisselende groepen, zelfde rituelen en het wordt altijd weer licht.
Ik heb een tijd lang ze een loopstal gezet met tot laat het licht aan om haar dag wat langer te maken in de winter. Het is een heel gelukkige pony, mocht zij 24 uur per dag blind zijn geweest dan had ik mogelijk een andere beslissing genomen echter je hoort ook wel succes verhalen van blinde paarden. Iedere situatie is anders en ieder paard is anders.

Wie beweert dat het met trainen en clickeren eenvoudig te hanteren heeft nog nooit van zijn leven een blind paard gehad. Dat je met een geluidsignaal beter dingen kan aanleren geloof ik graag maar zodra jij wegloopt met je "clicker" is het paard weer aan zichzelf en zijn angsten overgeleverd en alleen een heel goed maatje is dan zijn/haar enige houvast.

Nogmaals bedankt voor alle reacties.
Je moet inderdaad niet alles willen redden, dat kan ook niet. Met meerdere 30+ paarden zijn wij hier ook al meermaals met de neus op de feiten gedrukt en hier ook harder in geworden.

De dierenarts komt langs (ditmaal onze eigen dierenarts) en we verwachten van hem een duidelijk antwoord, is er nog iets omkeerbaar in haar blindheid of niet. Op basis van zijn antwoord en de gegeven ideeën en tips, gaan we dan verder beslissen.

Als het afgelopen jaar wel één ding geleerd heb (zijn er wel meer, maar in deze draad is deze nou eenmaal het meest relevante), dan is dat dat je niemand of niets kan veroordelen als je hen nooit onmoet hebt of als je er nooit een diepgaande kennis van hebt opgedaan.
Ik was bv de eerste om te zeggen dat osteopathie en craniosacraal therapie nonsens zouden zijn, maar hey hoor nu! Ik ben mij gans gaan verdiepen in die stof, ben alle verbanden aan het ontrafelen, ben zelf na jaren pijn behandeld geweest (en jaaaaa hoor ik weet nu exact welk effect het kan hebben op verschillende niveau's), enz enz. Nu pas kan ik een mening en een oordeel hierover hebben. En geloof mij vrij, die is exact the opposite van wat ik ooit gedacht heb!

DUs:
Als mensen problemen hebben met paarden, schiet ze meer op met iemand die hen ter plaatse komt observeren en te hulp schiet. Misschien kom je op dat moment, als je even je ego aan de kant kan schuiven, dan ook daadwerkelijk tot besef dat er geen hulp baten kan. Het ene geval is het andere niet (denk maar eens aan hoe zwaar Ingenioso getraumatiseerd was itt bv het paard van Branderup, ...)

Dezelfde gedachtengang moet je voor jezelf ook kunnen omdraaien. Misschien denk je dat geen enkele hulp baten kan, maar misschien is er toch die ene persoon of die ene methode of die wel baten kan.

Beslissingen kan je veroordelen, maar daar schiet niemand wat mee op!

In het geval van de topic starter:
Zou ik bv. ipv met een electrische band te proberen (jezus!), proberen rond de omheining een andere ondergrond aan te brengen. Zo leren ze misschien " als ik dit onder mijn voeten voel, kom ik binnen een halve m tegen de omheining". Zo doe je het dier niet bewust pijn, en hoef je niet altijd in zijn buurt te zijn.

Sarah_Noah_Sol schreef op maandag 13 december 2010, 13:33:


Wij zijn hier per 1 december geheel gestopt met de TweedeKans Paardenopvang.

De voornaamste reden was dat men dacht dat het hier een dumpplek was voor zielige, oude, versleten en afgedankte paarden. Ik had steeds minder zin in de problemen die anderen gecreëerd hadden en waarvan ze niks leerden want het gros koopt gewoon een ander paard om diens leven op stal, met bit, zweep en ijzers verder te verzieken. Voor elk paard dat jij redt gaat een ander gezond paard naar de slacht.

Je kunt nou eenmaal niet de hele wereld redden en er bestaat ook nog zoiets als verantwoordelijkheid van de eigenaars naar zo'n dier toe, óók als het niet meer meekan.

Groet, Pien