Spirithorses schreef op donderdag 16 december 2010, 20:05:


Dat is wat ik bedoel...
dood maken is slecht. Dat mag niet.
Dus staan de advertentiesites vol met paarden die snel een nieuw goed thuis nodig hebben. Oude paarden, paarden die afgekeurd zijn, paarden die gedragsproblemen hebben etc.
Want de eigenaar wil de handen in onschuld wassen en eigen geweten sussen met de mededeling dat ze hun paard een perfect laatste thuis hebben bezorgd.

Weet je wat nu erg cru is? Op het zweedse forum is daar nu een heeeeel lang topic over... een groep mensen hebben besloten dat daar brood in zit en zich getraind in het betrouwbaar overkomen, mooie verhalen opspelden (al of niet met gezin), inclusief foto's van prachtige stallen en weides etc en kopen die paarden op voor een schijntje of krijgen ze voor niets. Sporadisch nemen ze zogezegd alleen de verzorging op zich ,uiteraard wel bij hen aan huis.

Je kan het raden he... die paarden worden opgehaald, er vind een vlugge selectie plaats en de volledig onbruikbare individuen gaan regelrecht op een buitenlands schriktransport richting salami (brengt het meeste op) en de rest wordt opgelapt, ff stevig doorgereden zodat ze de mond houden en verdwijnen de handel in. En zo zien eigenaars dan hun afgekeurde paard in een advertentie staan als springpaard met potentieel.

Gezien mensen zelf geen verantwoordelijkheid meer willen nemen, is dit tegenwoordig Big Bussiness. Helaas.

En weet je wat.... menig eigenaar die zijn gebrekkig of oud paard op het net aanbiedt, weet dat die praktijken bestaan. Sterker nog... dat het schering en inslag is.
Er staan vaak genoeg waarschuwingen op dezelfde sites waar ze hun advertentie plaatsen.
Maar ze kiezen ervoor het niet te 'weten' en verkopen het paard aan die aardige meneer of mevrouw... En kunnen zeggen dat ze alles voor dat paard hebben gedaan-

Verantwoordelijkheid verleggen. Dat willen ze naar jou toe doen Pien en dat doen ze op grote schaal op het net. Want we willen niet dood maken he.

Sarah_Noah_Sol schreef op vrijdag 17 december 2010, 8:40:


Oh jee... zo bedoelde ik dat niet hoor. Ik zit hier al drie jaar met gehandicapte paarden. Zal er alleen zelf niet meer voor kiezen om willens en wetens een dergelijk paard te kopen en wil alleen aangeven dat ik heel goed begrijp dat anderen dat ook niet doen.

In jou situatie heb je bewust die keuze genomen en bent vastbesloten om te kijken naar het dier zelf, en dat is belangrijk. Als jij die uitdaging wilt aangaan, is dat prima. Je eigen keuze.
En ik hoop ook dat het je lukt om dit paard een paardwaardig bestaan te geven. Wellicht idd een goede keuze om er een ander blind paard bij te zetten en idd een gedegen omheining.
(zie die stroomband echt niet zitten)

Ik hoop voor je dat het wordt wat je ervan hoopt, maar vind ook dat ermee doorgaan of ermee stoppen, wanneer dan ook, altijd een beslissing is die bij jou en alleen bij jou mag liggen omdat jij dan als enige de situatie echt kent.
Ik vind niet dat anderen daar dan over mogen oordelen of het probleem in iemand anders zijn schoenen mag worden geschoven.
Maar je lijkt me nuchter genoeg om de situatie goed in te schatten

Wens je dan ook veel succes met je Prinses.

In dat opzicht verschillen wij dan van mening Ans.
Ik denk niet dat je een paard wat altijd pijn heeft in leven moet willen laten omdat uitgerekend dat voor mij een egoistische instelling is.
Ik draai al een tijd mee, ben 50, en heb helaas mensen in een dergelijke situatie meegemaakt. Altijd pijn en geen enkel vooruitzicht op verbetering. In drie situaties hebben die mensen zelfmoordgepleegd. In een paar andere zouden ze wel willen, maar kregen de kans niet

Ik denk dat je geen benul hebt wat het betekend om altijd veel pijn te hebben, dag in dag uit, zonder enige kans op verbetering.
Dat is heel wat anders dan af en toe uit je bed rollen -voor mijn part elke dag uit je bed rollen- en wat pijntjes te hebben.

Ik denk dat dieren over het algemeen verdraaid goed aangeven wanneer het van hen niet meer hoeft en dat dat bepalend zou moeten doen. Al raak je die rottige twijfel nooit helemaal kwijt.

Overigens... je zegt dat de mensen in die situatie die ik noemde daar nooit in had mogen komen. Ik kan je verzekeren dat je die keuze meestal niet hebt. Noch voor jezelf, noch voor het dier waarmee je te maken krijgt.

Ans... dat is het punt met mensen.
Die ene jongen maakte die keuze. Veel andere mensen maken een andere keuze.

De mensen die de keuze maken om door te gaan, zullen dat uitstralen. Mensen die opgeven ook,Dat heb ik helaas te vaak gezien.

Mensen zullen dan de keuze maken, als ze die kans tenminste krijgen (vaak niet)
Jij kan de keuze maken om door te gaan of van een gebouw af te springen.
Een dier kan dat niet.
Maar een dier kan wel aangeven wanneer het genoeg is geweest
En als je door gaat tot op een punt waarop een dier altijd pijn heeft en alle levenslust uit zijn ogen is verdwenen, (en dat zie je echt wel, als je bereid bent je ogen open te doen) ga je m.i,. na een brug te ver.

Ik heb allang begrepen dat jij daar anders over denkt en dat mag ook. Maar zo zie ik het dus.

Concreet voorbeeld is bijvoorbeeld Amber. Toen ze hier kwam, was ze volledig afgesloten van de wereld. Ik heb haar dat stukje trots terug kunnen geven, maar april dit jaar verdween het weer net zo hard. Het paard wist niet meer hoe het moest gaan staan, had duidelijk pijn en werd volledig paranoide. Toen heb ik de beslissing genomen dat dit voor haar geen leven was, maar ook niet voor silja, die volledig werd meegezogen in dat paranoide gedrag van amber.
Ik heb rond die tijd het aanbod gehad om amber bij een ander onder te brengen als gezelschapspaard (in de buurt en dus vertrouwd) maar heb dat niet gedaan. Voor mij was het de makkelijkste oplossing geweest. Ik had het probleem dan niet verholpen, maar ik had er niet meer tegenaan hoeven te kijken.
Maar ik vond (en vind nog steeds) dat ik dan gewoon een ander met mijn probleem had opgescheept en Amber daarmee niet had geholpen. (paard stond de hele dag door stijf van de stress, raakte in paniek van alles,-bv iemand die gewoon langsliep- en deed er soms twintig minuten over -incl poging tot en weer vluchten- voordat ze water durfde te drinken ) Ik heb de man die haar als gezelschappaard wilde uitgelegd en hij vond het prettig dat ik die beslissing had genomen. Bij nader inzien had het voor hem ook teveel problemen opgeleverd en hij kent mij goed genoeg om te weten dat ik eerlijk ben.
Ik heb amber dus dood gemaakt. Niet persoonlijk, maar de beslissing genomen. En misschien zelfs te lang gewacht daarmee. Maar goed... je moet er zelf aan toe zijn.

Nu heb ik Rappa en ook zij schijnt lichamelijk niet ok te zijn. Onderzoek volgt 29 dec. Als nu zou blijken dat ze volledig kapot is van binnen, zou ik haar evengoed niet laten dood maken. Omdat Rappa nog levenslustig uit haar ogen kijkt, lol heeft in de dingen, ondeugend is en vol interesse in de omgeving. We hebben voldoende wei dus zou ze gewoon mogen blijven rondhobbelen. Zou die levenslust verdwijnen, zou ze een mat paard worden, een schim of zou ze zichtbaar pijn hebben of misschien iets erbij krijgen, dan hak ik de knoop door. Zonder aarzeling.
Dat zal pijn doen, maar ik wil geen paard de leidensweg aandoen waarbij een mens in eenzelfde situatie vaak de keuze maakt om ermee te stoppen.

Ik kan je ook nog eens zeggen dat ik in beide situaties hier niet bewust voor heb gekozen. Beiden keren was ik op zoek naar een gezond paard en zeker de laatste keer zou ik Rappa niet hebben gekocht als ik had geweten dat ze zoveel problemen had. Daar ben ik eerlijk in. Het was mij er nooit om te doen om weer een paard te redden.
Die drang heb ik soms wel diep van binnen, maar daar steekt mijn nuchter verstand een stokje voor.
Maar ja... ik heb haar gekocht en daarmee is ze nu ook mijn verantwoordelijkheid. Ik denk er dan ook nog niet aan om haar te verkopen als het zoveelste beschadigde paard en haar daarmee dezelfde weg te laten gaan die amber heeft gevolgd.

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 12:00:


Ja dat doe je wel. Je verwijt het haar en je veroordeelt haar. Dat blijkt uit alles wat je schrijft. Ik weet dat je al langere tijd problemen hebt met Anja en ik vrees dan ook dat je mening daardoor gekleurd is.

Ik geloof niet dat je hetzelfde zou reageren naar Joop of Pien bv in een soortgelijke situatie, ook al zouden zei exact dezelfde beslissing nemen (En dat geloof ik zeker. Ik weet dat ik het zou doen.)

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 12:17:


Dit lezend denk ik; arm paard.
Mijn keuze zou het niet zijn om dit paard door te laten sukkelen.
Als het een mens was geweest, was het wellicht allang van het flatgebouw afgesprongen en ik vraag mij af of je dit nu voor het paard doet of voor jezelf.

Ik weet het antwoord niet en mijn mening is subjectief.
Maar ik kan je verzekeren dat ik hier niet voor zou kiezen.

Jij dus wel en dat is jouw beslissing en verantwoordelijkheid. Ik ga je daarin niet vertellen dat je het anders moet doen of je beschuldigen van dierenmishandeling omdat je een dier onnodig laat leiden. Jouw verantwoordelijkheid, jouw beslissing. En ik ga ervan uit dat het met de beste bedoelingen gebeurt en dien dat te respecteren.
Zo simpel is het.

Moeilijk.
Schrikdraad zien ze duidelijk he. Ze voelen ook heel makkelijk met hun neus of er stroom op zit of niet. Die van mij hebben het feilloos in de gaten. Zelfs de honden weten het.
Maar ze zien de draad en zijn zich bewust van het feit dat het een shock kan geven

Eerste keer is onverwacht, maar daarna leggen ze meteen de link schrikdraad/shock.

Met een band denk ik dat het veel lastiger is om die link te leggen. Goed... je hebt dat geluidje als waarschuwing, maar ik denk dat het best lang duurt voordat ze de link leggen van de plek waar ze kunnen komen/tot waar ze precies kunnen lopen en geluid/shock. Ik denk ook dat het verband onzichtbare omheining niet zo vlug helder is.
Bovendien kunnen honden in enthousiasme in het begin aardig wat keren door het geluidje heen rennen
En iid.. ze leggen duidelijk verband tussen halsband en shock. Niet zozeer tussen onzichtbare omheining/shock
Heb het gezien met een hond die geen shock kreeg, maar een verspreiding van vieze spray voor schrikeffect. Hij kreeg een hekel aan die band.

Je noemde het in verband met een blind paard. Een blind paard heeft veel tijd nodig om zijn map aan te leggen en ik betwijfel of hij sneller dan een hond duidelijkheid krijgt over de betekenis geluidje/shock Daarmee bedoel ik dat het voor het paard kan lijken alsof geluidje zomaar opeens hoorbaar kan zijn en daarmee die shock wordt veroorzaakt. Omdat het geluidje en daarmee de voorspeller van een shock nog niet meteen geplaatst kan worden, kan het zorgen voor een heleboel extra paniek en stress. Zeker bij een blind paard.
Ik zou daar dan ook nooit voor kiezen

Dan eerder voor alleen een geluidje als waarschuwing dat hij een stevige, maar veilige omheining nadert.- Zonder shock.

cindy altorf schreef op vrijdag 17 december 2010, 12:09:


Dat is dus ook mijn ervaring-

Dani62 schreef op vrijdag 17 december 2010, 13:10:


Ga je iig overbevolking tegen

Cindy Helms schreef op vrijdag 17 december 2010, 13:34:

Klopt.
Ik maak hier dezelfde blunder als sommige anderen.
Ik trek conclusies uit wat ik lees, maar wellicht begrijp ik het verkeerd.
Als het dier behoorlijk wat levenslust heeft, zou ik ook niet euthaniseren.

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 14:19:


Dat vind ik dan weer juist niet egoistisch. Een dergelijk paard wegdoen naar een ander is m.i. iemand anders met de problemen opzadelen omdat jij het niet kunt of wilt zien.
Dus die beslissing juich ik alleen maar toe.

Wat ik maar wil zeggen...

Ieder kent zijn eigen paard het beste. Ik denk dat de keuze tot al dan niet euthaniseren aan het oordeel van de eigenaar moet laten overgelaten, juist om die reden.

Een eigenaar doet dat vaak na heel erg lang piekeren en afwegingen maken en die afwegingen worden niet zelden op papier of forum gezet omdat het helpt met het maken van een beslissing.

Als dan wordt besloten tot euthanasie en de uitleg wordt gegeven van de eigenaar, vind ik dan je een dergelijke beslissing dient te respecteren. Net zo goed als wanneer iemand besluit om het juist niet te doen, terwijl anderen aan de hand van het geschrevene denken dat dat een verkeerde beslissing is.

Het is altijd al een keuze van de eigenaar om het wel of juist niet te doen. maar om oordelen te vellen vanachter het toetsenbord terwijl je een paard niet echt kent of meemaakt is m.i. zeer onrechtvaardig.
Als de eigenaar de behoefte voelt om de keuze uit te leggen is dat zijn of haar goed recht.

De manier waarop er hier door sommigen wordt omgesprongen vindt ik op zijn zachts gezegd onnodig kwetsend en is zeker gekleurd met vooroordelen.
Alleen iemand die een paard goed kent en het werkelijk heeft meegemaakt kan gefundeerd zeggen dat hij het juist wel of niet zou hebben gedaan en waarom, maar zal evengoed de beslissing van eigenaar moeten respecteren.
Of dat nu over het paard van anja of jouw paard gaat of over welk ander paard dan ook

Je mening vellen over een paard wat je niet kent en mee heb gemaakt is simpelweg het rechtvaardigen van eigen vooroordelen ten koste van iemand.

Aoife Berserik schreef op zaterdag 18 december 2010, 18:29:


Jep, was ik mee bezig.
Momenteel met dik pak sneeuw echter onmogelijk