Ik ben het forum nog eens wat verder aan het uitspitten en ik kom maar weinig info tegen over tandartsen.
Bestaat er nog een PN manier van daar tegen aan kijken anders dan dat paarden zo grof hooi moeten krijgen en in zulke hoeveelheden en manieren dat hun tanden natuurlijk slijten?

Ik heb mijn pony's toen ik ze net kreeg op advies van degene van wie de ijslander was laten behandelen door een tandarts. Het was een tandarst die zij aan raadde.
Deze werkte alleen onder verdoving. Dit omdat de kaak dan genoeg ontspannen was om te controleren, klonk op zich logische toen.
Nou heb ik het helemaal niet op verdoving en al helemaal niet zoals de dierenarts het deed (ze kwam langs met de spuit met het middel in de hand zonder de paarden ooit te hebben gezien, stak de naald er in en spoot, zonder enige lichamelijke controle vooraf).
De tandarts vijlde mechanische, en spoelde met een spuit met water schoon.
Laufeya had 1 slechte kies, die is deels weg gehaald, helemaal zou ze geheel onder narcose moeten en dat vond ze nu niet nodig, ze had ook haken.
Cody haar voorste kiezen waren ook schuin afgesleten en werden dus ook aangepakt.
Nou ja ze moeten volgend voorjaar weer, nou zie ik het los van het financiele niet zo zitten om elk jaar de paarden onder narcose te brengen.
Ik zou dus graag ervaringen horen en meningen over wel of geen tandarts, wel of geen narcose mechanische of handmatig veilen enz.
Lees er 1 topic over maar dat si vrij oud en niet geheel compleet.

Ik laat 1 keer per jaar de paardentandarts aanrukken. Er wordt niet gesedeerd; de man kan met elk paard overweg. Soms wordt er een haak weggevijld of tandsteen verwijderd, soms is er niets. Eén nadeel van veel hooi voeren is overigens dat de kauwvlakken hard slijten. Mijn 18-jarige paard kreeg er een bemerking op en ook de 15-jarige was aardig op weg. Want het is een keer op.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Zou dat dan een kwestie van evaluatie zijn dat ze minder tandmassa hebben en het eerder "op"is? Want in het wild zou je denken gaan die dieren anders gewoon dood,

evaluatie?

Nou ja je ziet toch dat gaande weg de tijd dingen van buiten af mensen en dieren kunnen veranderen. Als je iets niet meer nodig hebt dat het dan verdijnt of minder ontwikkelt is (blinde darm bij de mens bijvoorbeeld).

Vorig jaar voor het eerst mijn toen 5 jarige bij de tandarts gehad. Het zou een kundige, paardvriendelijke tandarts zijn. Mijn paard liet veel stress zien en ik heb gezegd dat ze moest stoppen. De behandeling gebeurde in een stal. Dat moest, maar hij kende de hele stal niet, dus ook nog eens onbekend terrein.Toevallig kwam er net een DA op het erf, die heb ik een sedatie laten doen en toen heeft de tandarts haar werk afgemaakt. Overigens verliep dat nog niet geheel vlekkeloos, waarschijnlijk toch wat teveel al opgefokt geweest?
Mijn oudere fjord is zonder sedatie gedaan, maar die heeft al meer ervaring met de tandarts.
Deze tandarts werkt handmatig.

Dit jaar heb ik een tandarts gezocht die tevens DA was. Ik heb direct een sedatie laten geven. Zij heeft electrisch behandeld. De behandeling was gewoon buiten.
Voor de sedatie werd mijn paard wel onderzocht op hartslag trouwens. Ook voelde ze aan zijn lymfeklieren bij zijn keel.
Nu verliep het heel rustig.

Geen idee wat beter is. Ik heb gekozen voor geen stress, dan maar sedatie. Nogal een pragmatige beslissing dus. Ik heb ook liever geen onnodige rommel in zijn lijf.
Het zou wellicht beter zijn om te oefenen met zo'n mondsperding, maar die heb ik niet.
Overigens heb ik het idee dat mijn andere paard (die dus niet gesedeerd was) meer ontspannen was bij de electrische behandeling.

Welke tandarts uiteindelijk beter werk heeft afgeleverd, dat weet ik niet. Daar heb ik de kennis niet voor. Ik heb wel beide keren gevoeld in de mond. De laatste tandarts liet me ook nog zien dat de bovenkaak nu beter van links naar rechts kon over de onderkaak, dus dat er meer een maalbeweging kon zijn.

Natasja Meersman schreef op maandag 20 december 2010, 9:40:

Ik denk dan toch dat je evolutie bedoelt

hihi ja hé nachtdienst gehad hé en ik ben al zo dislectische haha

Persoonlijk denk ik niet dat het een overbodige luxe is om je paard jaarlijks of tweejaarlijks door een tandarts te laten controleren. Ook al doe je zelf al zo veel als mogelijk om het gebit van je paard goed te houden.

Als ik denk aan de tandartsen die vroeger bij de manege en mijn verzorgpony's enz. kwamen dan zitten er een boel lomperikken tussen. Voordat ik iemand laat komen bij mijn paard gaat zo iemand dus eerst even uitgebreid door de google-machine. Op internet vind je over vrijwel iedereen ervaringen, ook al zegt het niet alles, je krijgt wel een beeld van iemand.

Groet, Dani

Hihihi, goed combinatie inderdaad... nachtdienst en dyslectisch
Welterusten!

Natasja Meersman schreef op maandag 20 december 2010, 9:20:


Nee ik denk dat het gewoon slijtage is, geen evolutie.
In het wild sterven ze dan inderdaad heel langzaam de hongerdood. Maar dat is dan wel heel erg natuurlijk.
Ik denk eerlijk gezegd dat ze in het wild minder slijten omdat ze gewoon te eten vinden, dus minder kauwbewegingen maken en dus langer meekunnen, qua gebit dan. Ik denk ook dat het eten van hooi de tanden meer doet slijten dan het eten van gras. En dat het eten van grof hooi meer van de kiezen vergt dan fijn hooi. Over jaaaaaren bezien dan he.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op maandag 20 december 2010, 11:57:


Maak je maar niet teveel illusies daarover,
in het wild blijkt 15 jaar voor een paard al vet oud te zijn
en wat kauwbewegingen en kauwbaarheid betreft idem dito,
huispaarden krijgen volop hoogwaardig voer, (gras of hooi en zwijgen we maar over de rest)
in tegenstelling tot de soms onvoorstelbaar karige kost
die daarbovenop veel meer vraagt van een gebit dan het doorsnee slempgras van onze verwenpaarden.......

@ christel: welke tandarts heb jij?

cindybijl schreef op maandag 20 december 2010, 15:46:


Hans Ruigrok.

Stuur eens een foto van je tandjes Christel?
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.