Marianne Gomes schreef op dinsdag 21 december 2010, 12:49:


Alle paarden hebben een "ander kompas". Het ene paard heeft meer aanleg dan het andere. Heeft niks met aan paardenvijgen ruiken te maken. Onze Indy vindt altijd de weg terug. Niet alleen naar huis maar ook naar de trailer wanneer we ergens anders gaan rijden. Je voelt het zo aan haar tempo of we weg van huis/trailer of terug naar huis/trailer gaan. Geen GPS nodig. Ook al is ze daar nog nooit geweest.
Zo zijn we ooit eens verloren gereden in de Eifel, in de dikke mist, we hadden geen enkele oriëntatie meer. Geen probleem, Indy vindt de weg terug.

Onze andere paarden hebben dat dus niet. Wel hier thuis waar ze alles kennen.
Maar bv Couscous, onze arabier, stapt heel vastberaden en zelfgenoegzaam voorbij onze trailer terwijl hij op Indy werkt als een magneet. Indy is heel erg voorwaarts en toch ons meest introverte paardje, schrikt nergens van. Misschien heeft zij daardoor ook meer aandacht voor haar interne antenne???
Zij zal nooit aan paardenvijgen reuken, daar heeft zij helemaal geen tijd voor. Bij haar is het van: "Opzij, opzij, opzij, wij hebben zo'n verschrikkelijke haast..."

Marianne(uit België)

Christel en marianne

Bedankt voor jullie reacties. Echt interessant.

Na de kompas suggestie heb ik ook even gegoogled en kwam dit tegen www.theequineindependent.com/home/?p=98

Maar wat marianne zegt over Indy, dat doen mijn hondjes ook feilloos, ik was verdwaald in ons zeer uitgestrekte bos, ik dacht naar links, de hondjes gaan naar rechts dus ik volg ze en we waren binnen no time weer veilig thuis. De wolven die avond geen Hollandse biefstuk..

We waren in Mei in een hotel in kamer 604, in October zijn we er weer dit keer in kamer 603, ik laat de eerste twee de gang in die gaan direkt naar kamer 604, laat ze verbaast binnen in 603, de derde komt de gang binnen en ook direkt naar 604.

Wij zijn ook heel veel wezen kamperen dit jaar en ze vinden dus altijd feilloos de auto terug, ook via een andere onbekende weg.

Dus het verhaal in the Equine Independent en Indy's verhaal zijn dus anders. De paarden zijn nog veel knapper dan in dat artikel en vinden niet alleen de weg terug op herkenning en gewoonte. Hoe dat kompas werkt - heel interessant.

Groetjes Marianne

Zo weet ik er nog een, Marianne. Jaren geleden ging ik met Buck voor het eerst in de duinen rijden. Trailer geparkeerd op een goed vindbare plek.
Ik raakte al rijdend de weg kwijt, ineens was een kruising op de terugweg een driesprong en andersom, alle bomen leken op elkaar, het werd al schemerig en ik vond het niet grappig meer. (Mobieltjes waren nog geen gemeengoed, ik had geen kaart van het gebied en ja onhandig in je eentje voor het eerst en ja onhandig in de avond en ja blond). Dus ik zei ten einde raad: Buck breng jij ons terug naar de trailer. Buck gaf duidelijk aan rechtsaf te willen, maar dat leek mij juist heel onlogisch dus ik stuurde hem terug. Kwam al snel uit bij een fietspad, -hoera- dat uiteindelijk na driekwartier rijden bij de parkeerplaats uitkwam.
Later kocht ik een kaart van het gebied en ik zag daarop dat het pad dat Buck had willen nemen, het laatste stuk ruiterpad naar de trailer was!

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

slimpie dimpies zijn het

Goh als die eens met een computer en forum overweg konden

Ik vertrouw Maya en mijn 3 totaal en absoluut. Hinneken en briesen, grommen en blaffen en ik ben alert en luister naar ze...