Aoife Berserik schreef op woensdag 5 januari 2011, 18:55:


Ben het helemaal met je eens hoor. Menselijkerwijs gesproken blijven mijn paarden bij mij tot zij of ik omvallen.
Dat kan omdat het mijn vrienden en huisdieren zijn én ik het geld en de ruimte heb om dat mogelijk te maken.

Je schrijft "tegenwoordig"
ik vraag me echter af of dat vroeger ook zo was. Misschien had je vroeger inderdaad ook mensen die zich die luxe konden en wilden permitteren.
Maar hoeveel doorsnee mensen hadden vroeger een paard om daar af en toe zo eens een ritje mee te maken en ze dan op een stuk eigen grond te laten lopen tot ze van ouderdom overleden?
Mijn ouders niet, mijn grootouders al helemaal niet. Die mensen waren kleine boertjes met een gemengd bedrijf en elk dier wat niet al sowieso bestemd was om te slachten ging op een gegeven moment van onnut de pot in, of het moest een huisdier zijn ( en dan bedoel ik waakhond en schuurkatten) Dat ik vanaf mijn 5 a 6de op Belzen mocht leren paardrijden was in feite een ongehoorde luxe, die alleen maar mogelijk was omdat ze er toch stonden.
Als ik nu 18 jaar was, met een paard in de manege tegen tig honderd euro in de maand en ik bezag hem als een middel als een raceauto of terreinmotor, zoals nog hele volkstammen dressuur of westernchauffeurs doen, ipv een huisdier, ging ie als de kosten-baten analyse te nadelig voor mijn portemonnee zou uitpakken naar de slager.
Als ik die mentaliteit heb is het verklaarbaar dat er voor elk paard een ander is, dat ik hem verkoop als ie 2 keer lelijk naar me kijkt en zeker als ie dan ook nog eens niet hoog genoeg springt, niet braaf genoeg zich laat dressuur knevelen of niet meer mee kan omdat ie te oud is.
Wie kent niet de uitdrukking : "had ie maar geen paard moeten worden"?
Dat zegt alles denk ik.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Hoi Piet,

Snap wat je bedoeld, helemaal.
Maar moet me toch even van het hart dat de mentaliteit van veel paardenhouders makkelijk is!
Als ik een paard heb (en die heb ik) die absoluut niet makkelijk is kijk ik naar mijn probleem en niet naar het "probleempaard'.
Ik heb ook heel wat obstakels moeten overwinnen met hem en nog steeds, zelfs de eigenaar van de manege in Nl zou hem wel even zadelmak maken en beleren en hij hield er na de eerste poging een hersenschudding aan over.
Een probleempaard ontstaat alleen door verkeerde handelingen van mensen, die niet snappen hoe het werkt.
Ik heb het wiel niet uitgevonden op dit gebied, maar ben gelukkig wel zover dat ik weet dat paarden spiegels zijn en als hij op mij reageerd dat dat te wijten is aan mijn manier van communicatie.

Ik geloof dan ook niet echt in een klik met een paard hebben omdat paarden dezelfde taal spreken.
Als je een goed dressuurpaard zoekt kijk je naar de kwaliteiten van zo'n dier.
En ik heb idd de luxe dat stalling mij niets kost omdat ze aan huis staan en 24/7 buiten lopen, daar staat wel tegenover dat als ik een paard zou willen en deze 23 uur p/d in een hok van 3,5 bij 3,5 zou moeten doorbrengen ik nooit aan een paard zou zijn begonnen.
Dat omdat ik dat gewoon geen paardwaardig leven vind.

Ik kan je dus niet vertellen hoe ik in die situatie zou reageren maar de slacht is geen optie, nooit!

Groetjes Aoife

Aoife Berserik schreef op donderdag 6 januari 2011, 19:23:


Over die laatste zin wil wat meer weten als het even mag.
Wat bedoel je hier exact mee?