Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 12:51:



Hij is in het voorjaar net 3 jaar, dan kan het toch nooit "goed" zijn om er dan vanaf de zomer op te gaan zitten/rijden?? Blijkbaar kan dat meisje niet op haar ouders terugvallen voor paardvriendelijk advies, wie moet het haar dan leren?

Ik vind het toch wel naief van die mensen hoor. Blijkbaar willen ze voor het oude paard geen ene cent meer uitgeven. Dat is heel wat anders dan in zijn basisbehoeftes te voorzien zoals voer/stalling. Dit is een instelling, een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn idee, waarvan dit oude paard de dupe wordt. Wat gebeurd er als het jonge paard ook niet goed blijkt te zijn? Wordt deze dan ook gewoon ingeruild voor een nieuwe?

Ik vind het goed van je dat je het zo positief wilt benaderen vanuit de kant van de eigenaren :-)maar gezien hetgeen wat er geschreven is vind ik dat ze hun oude paard afdanken . Maar ieder zijn mening Jij ziet het natuurlijk allemaal van dichtbij, en ik kan alleen afgaan op wat er geschreven is . Ik hoop alleen echt dat er voor het oude paard een goed thuis op zijn pad komt waar hij de rest van zijn leven mag blijven.

Groetjes Jolanda

Aoife Berserik schreef op donderdag 6 januari 2011, 20:05:


naar mijn inziens:
als mensen zich al storen aan een individu, in dit geval een paard, omdat hij zuur is of omdat hij wel eens tekenen van verzet vertoont (meestal een uiting van lichamelijke problemen, eerder dan van mentale ... maar dat weet het gros niet) ... dan is er inderdaad geen sprake van een klik! En dan is paardmans beter af bij iemand die wat verder dan zijn neus lang is, kijkt

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 20:54:


Daar ben ik het niet helemaal mee eens Cindy.
Als ik bijvoorbeeld zelf aan mijn Puzzle denk.
Ik was echt wel gek op die pony. Stapelverliefd geworden op een foto.
Nog verliefder als ik hem in levende lijve zag.
En elke dag opnieuw als ik hem op mijn weide zag staan, all over again.
Van karakter eigenlijk leuker dan Tempête, fijner om te trainen, meer respons, mooier ook en expressiever,...
Zeker toen hij jonger was, heb ik er echt wel met momenten van genoten om hem dingen te leren. Instant resultaat en soms echt wel kicken om te merken dat je hem op 10 minuten van angst naar totaal vertrouwen kon krijgen. Opleren ook, opstappen en wegrijden.
En het was nog wederzijds ook. Hij liet zich alleen vangen en aanraken door mij en mijn zusje. Naar iedereen die hij niet kent of die hij niet leuk vindt wantrouwig. En als hij ons zag: oortjes omhoog en hinnik "Baasje!!!!!"
Behoorlijk onpraktisch zo'n eenkennige pony, maar stiekem ook héél leuk.
En toch, geen pony voor mij.
En na bijna 4 jaar heeft hij nu een nieuw baasje.

Tempête daarentegen, heb ik 2 jaar oorlog mee gehad.
Ik kon haar achter het behang plakken, meer dan 1 keer per week.
Ik ben bont en blauw geweest door dat paard, met krukken mogen rond huppelen, als voetmat gebruikt (letterlijk), 6 maanden achter een touwtje gesleept toen mevrouw boxrust had en moest stappen, meer dan eens de grond van dichtbij mogen bekijken, etc... Je kreeg daar niks van terug. Niet bijzonder aanhankelijk, ook niet mooi ofzo.
En ik vind haar nog steeds niet het meeste aimabele paard.
Hey, maar wel mijn paard!
En ik ben voor haar ook wel haar baasje, geloof ik. Ik denk toch, dat ze wel weet dat ze bij mij hoort. Maar t'is nou niet dat ze dat laat merken zoals Puzzle.

Met de rest van je post ben ik het trouwens wel eens.
Puzzle lag niet echt in mijn bovenste schuif. Hij moest het afleggen tegen Pête en dat vond ik hoe langer hoe zieliger voor hem.

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:25:


Nou, dan ben jij het stiekem wel met me eens, Ans, alleen dringt het nog niet helemaal tot je door, denk ik

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:43:


Nee, toch niet hoor.
Ik geloof dat ik meer 'een klik' had met Puzzle dan met Pête.
Ik vraag me soms zelfs nog af of ik er überhaupt een klik mee heb.
Maar die schuifjes staan daar blijkbaar los van?

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:48:

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:55:


Zit je me nou uit te lachen?

Soit, ik zal wel iets heel doms zeggen?
Maar ik blijf er toch bij hoor.
Moest Pête mijn verzorgpaard niet geweest zijn, ik had haar nooit gekocht.
Enige reden waarom ik dat toen wel gedaan heb, was omdat ik het beu was dat mijn verzorgpaarden steeds verkocht werden. En ik had toen toevallig het geld.
Puzzle daarentegen, dat was de pony waarvan ik al droomde sinds ik 6 jaar was.

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 22:04:


Ik zou niet durven, dat weet je toch


Dromen blijken meestal een ontnuchtering als je wakker wordt ... Komen we allemaal wel eens tegen.

Jij hébt een klik met je nukkige merrie ... heb ik al gezien van de eerste moment. Alleen zal geen één van jullie twee dat inzien noch toegeven

Niet dat ik niet begrijp wat je wilt zeggen hoor Ans... maar ik bekijk het weer eens een tikkeltje anders. Maar dat wist je al wel, niet? Net zoals je weet dat ik je niet uitlach.

Ha 'nukkig', zo is ze nog nooit genoemd.
Ik zal het haar zeggen

Ok, dat jij er anders tegenaan kijkt dan ik.

Maar je schreef dit:

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 20:54:


En daar ben ik het dus echt niet mee eens.
Hoe kan je dat nu weten?
Ik had alleszins nooit gedacht dat dat 'nukkig' geval van een Tempête de reden zou worden, waarom ik mijn 'droompony' de deur uit zou doen.
Ik heb dat beest met momenten behoorlijk verwenst, gehaat zelfs.
Niet bepaald liefde op het eerste gezicht.

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 23:09:


Kijk Ans het is heel eenvoudig . Paarden 'spiegelen' en jij bent bij ons oudjes vergeleken nog redelijk jong. Het is heel normaal dat je paarden jouw progress in life spiegelen. Wat je dacht dat je droompony was is nu veranderd. Niets fout mee. Je hebt een goed thuis gevonden voor je pony en je denkt met liefde terug aan jullie tijd samen. Nu laat het leven jou een nieuwe stap doen en daar past Tempete beter bij. Die struggle met jezelf daar horen ook het 'verwenst en gehaat' bij. Ook normaal. Het is jouw strenght om hierdoor heen te gaan, Tempete weet dat heel goed en staat rustig te wachten totdat je op het niveau bent waar je de klik voelt. En als je die klik voelt dan is het echt een kick. En dan brengt het leven weer een nieuwe challenge. Enorm gevoel voor 'humor' dat 'leven'.

Paarden komen in ons leven voor een rede.

Het ongelukkige paard van die ouders trouwens ook. Die ouders hebben echt nog heel veel te leren. Heb je hun al voorgesteld om PN eens goed door te lezen en zeker dit topic???

Op mijn ouwe dag lig ik 's nachts soms wakker en wat ik me dus echt af lag te vragen is dit;
-Ze kopen een paard - zetten het op een totaal zonder standaard stalling - kijken er niet naar om - het paard wordt ziek en vervalt in zeer slechte staat - in de tussentijd 'verzorgt' het meisje wel een paard op jouw stalling ?? - Dan krijgt het paard geen eten totdat het eindelijk mag verhuizen - en nu moet het paard weg omdat het niet voldoet - het mag zelfs gratis weg of moet naar de slacht.

Zo'n paard moet een investering geweest zijn - geen idee wat een paard kost in Nederland - maar als ze zo eenvoudig met 'hun investering' omgaan en zelfs niet de oude stalling aanklagen voor dierenmishandeling en compensatie vragen voor de dierenartskosten. Waar zijn ze dan mee bezig. Jij bekommert je meer voor hun paard en ook de toekomst van het 2 jarige paard dan de ouders zelf.

Dit is ook spiegelen - Je kunt met veel empathy hun problemen op je nemen - maar je kunt ook die verantwoording als spiegel naar hun ophouden - want daar ligt de verantwoording tenslotte. Als dit gedrag niet gestopt en veranderd wordt dan is niet alleen dit paard de dupe, de 2 jarige de dupe, maar elk ander paard dat er in hun leven komt, ook in dat van het meisje, want die krijgt ook niet het goede voorbeeld.

Om ongeveer 300 euro uit te geven om dit paard een goede oude tijd te geven is niets vergeleken bij het verlies dat ze al geleden hebben, maar het is wel het beste wat ze kunnen doen om deze periode op fatsoendelijke manier af te sluiten.

En de 'klik' waar we het over hebben is niet altijd een rozegeur en maneschijn 'klik' het is een - jij hebt wat te leren van mij 'klik'.

Mijn 'klik' is een fitness klik denk ik, dus ik ga poepscheppen naar de bron water halen voor Maya en dat dan de slipperige sneeuwheuvel op zeulen, terwijl mevrouwtje zelf staat te genieten van ons vandaag echt prachtige zonnige sneeuwlandschap...

E! Paardenliefde...

Ik snap denk ik wel wat Cindy bedoelt, t is net een verhaaltje uit de bouquetreeks.
Daar hebben de twee hoofdfiguren vaak ook eerst een hekel aan elkaar en later zijn ze... nog lang gelukkig