En allemaal hebben we een bepaalde verwachting van het paard en willen we dat paardmans iets voor ons doet ... Hoe je het draait of keert, welke techniek dan ook, op dat gebied denken we nog steeds meer aan onszelf dan aan wat het paard wil zelf wilt.
Die zou liever in de kudde, op de grote vlakte in alle rust staan.

... meer aan onszelf dan aan wat het paard zelf wilt, dus

Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 10:32:




Marianne

Cindy Helms schreef op woensdag 19 januari 2011, 20:25:


Haha Cindy, ben ik het weer oneens met jou
Ik had hier toch echt een pony die nogal gefrustreerd werd van alleen maar op de wei staan met z'n vrienden. (Alhoewel 1,5 hectare mag misschien niet tellen als 'grote vlakte'?)
Zodra die iemand zag, kwam hij aan je mouw trekken en zeuren of we niks spannends zouden gaan doen.

weer eentje om over na te denken
Ik zeg niet dat ik gelijk heb, ik schrijf en zeg gewoon wat ik denk

Ik hoor zo vaak zeggen dat een paard graag op stal staat, alleen heb ik dat paard dat nooit horen zeggen. Net zoals het geven van kilo's krachtvoer, het berijden, ... Het is maar hoe we ze het hen gewoon gemaakt hebben. Het is hen ooit opgedwongen en gewoon gemaakt door de mens. En neen, uiteraard heb ik het niet over 1,5 hectare, met de door ons opgedwongen vriendjes die hij misschien wel helemaal niet leuk vindt, maar waarvan hij toch niet vanaf geraakt

denkertje ...

Ik ga nu al zo'n drie weekjes gaan wandelen met m'n meisjes. We gaan door een poort die we enkel gebruiken om te gaan wandelen, voor niets anders.
Het is nu al enkele dagen dat mijn merrie, ondanks dat ze heel graag eet, gewoon aan die poort gaat staan...te wachten ... ik roep haar voor haar hooi, maar neen, ze blijft aan die poort staan. Ik weet het niet zeker, maar mij geeft dat de indruk dat ze wil gaan wandelen.
Als we wandelen dan zijn de twee meiden net als uitgelaten hondjes. Ik had niet durven dromen dat ze dat leuk zouden vinden...paarden houden toch enkel van hun vertrouwde domein? (we doen wel telkens hetzelfde toertje)

Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 20:42:


Ok wat dacht je van: "ik wil de wijde wereld in of je nou op mijn rug zit of niet, ik heb het hier wel even gehad".
Zo is mijn Amaroc ook hoor. Die heeft de hoogste functie hier in rang en ooooooh ja hoor, hij komt tot zichzelf als hij er een keertje op uit mag. Niet omdat hij zo graag gaat rijden als ik mijn eigen romantische gedachte even opzij zet, maar omdat het hem soms te veel is. Omdat ik geen eindeloze hectares bezit (tot naar menselijke normen genoeg voor het aantal paarden dat ik heb, maar niet naar hen normen), omdat hij echt nooit nooit of nooit eens van Enno losgeraakt anders. Enno is zijn beste vriend, maar Enno respecteert zijn persoonlijke ruimte niet altijd wanneer hij daar de behoefte aan heeft. Enz enz

Ik denk dat we graag geloven wat we willen geloven.

Maar hey, ik ben daar ook eentje van, alleen probeer ik realistisch te zijn.

Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 20:42:
.

Onze paarden gaan ook graag wandelen, helemaal happy.
Briesen, snuiven, vrolijk
Mel neem ik mee als handpaard, die vindt dat helemaal super.
Die komt al aangelopen als ik haar touwhalster vastheb.
En als ik Indy opzadel, dan komt ze er gewoon naast staan wachten tot we vertrekken.
Heel leuk is dat.

Trouwens Indy, "de voorwaartse" die vertrekt nooit graag Die wordt buiten pas wakker.

Paarden in het wild trekken toch ook rond? Die blijven toch ook niet op hetzelfde stukje staan?

Marianne

Helemaal eens met Cindy- meer paard en ruimte ; vrijheid, wat kleinere "voetstappen van onze soort.. = meer balans.
En dat ze af en toe graag wég willen...die indruk heb ik ook wel Marianne. Vooral met z'n tweeën.
Ze kan aan de poort staan en wat wil ze dan?
of
* ik (paard) ben nog niet zo lang op déze stek... tijd om terug te gaan naar de oude...
of
* er staan af en toe paarden in de aangrenzende wei..(ben ik=paard) dol op ...ik ga naar hen toe want ik weet precies waar ze nú zijn...
of
* ik weet waar er grás staat...
of
* nog iets anders...

Als ik er te lang bij stilsta is dat niet goed voor mij...dus dan gaan we (maar) ...nóg iets anders doen...rijden ... of iets anders...
Ik heb de indruk dat het ene paard wél graag de aandacht heeft die door "iets doen" verkregen wordt...het andere paard lijkt helemaal tevreden in de wei ...

Myriam

Cindy Helms schreef op woensdag 19 januari 2011, 20:50:


Dat kan je toch wel zien aan de gedragingen van je paard?

Dat Puzzle zo graag iets wilde gaan doen, was nu eerlijk gezegd niet echt hetgene ik 'graag wilde geloven'. Ik had daar hoe langer hoe meer een schuldgevoel over, dat ik hem dat niet kon bieden. Ruimte, vriendjes etc... al wat hij wilde. Maar mijn tijd was nou het enige wat ik hem niet kon geven. En dat was wél wat hij wilde.

Als je je paard een tijdje hebt, kan je toch zelf wel merken wat ze wel/ niet graag hebben.
Pête bijvoorbeeld is helemaal happy, zolang ze maar in de buurt van Billy is. Dat is echt haar nummer 1 ding in het leven.
Of dat nu op stal is of op de weide, maakt haar daarbij niet uit.
Ze gaat alleen graag wandelen als hij mee gaat. En ik krijg haar s'morgens haar stal niet uit als hij niet eerst naar de weide loopt.
Dan mag de staldeur wagenwijd open staan, die verzet geen voet tot ze Billy ziet.
En op nummer 2 van haar favoriete dingen staat hooi. (Eigenlijk eerst nog krachtvoer maar dat krijgt ze niet, en haar eigen brokken heeft ze een hekel aan dus die noem ik niet.)
Het maakt niet uit waar dat hooi ligt, maar waar het ligt, vind je haar.
En op 3 staat echt wel haar stal.
Vloeken in de kerk, op deze site. Ik weet het. Maar het is echt niet anders.
Je kan haar op een weide van hectares zetten en toch ga je haar 9 van de 10 keer in de stal vinden. Terwijl de rest gewoon buiten loopt. Eczeempaard hé.
Voor zover, die wijdse vlakten

marianne laenen schreef op woensdag 19 januari 2011, 20:53:


Dat doen ze op een grote weide ook.
Op onze grote zomerweides merken wij dat de paarden afhankelijk van de de moment van de dag op een andere plek zijn. Moest je steeds hetzelfde uur gaan, zou je ze steeds op dezelfde locatie vinden.
Dat is zo op de weide die we nu hebben en dat was ook zo op de weide die we voordien hadden.

Cindy Helms schreef op woensdag 19 januari 2011, 20:50:



Ja tuurlijk is een paard liefst in het wild in z'n kudde. Maar dan moet hij er de rest ook maar bijnemen. Wat dacht je van: moeilijke geboorte, los het zelf maar op, er is geen kat om je te helpen...gekwetst en je kan niet meer opstaan want je hebt enkel botten in je lijg gebroken en je longen zijn doorboord? Geen probleem, als er geen leeuw of wolf in de buurt is, doen de roofvogels wel hun werk en pikken je open terwijl je nog half bij besef bent....
Ik zou ook veel liever in het wild rondhuppelen tussen het groen en de bomen, maar helaas, beschaving heeft zo zijn voor- en nadelen...

Deze uitspraak vond ik een mooie, van filosoof Gaïta:

Waarom zouden honden aan mensen moeten gehoorzamen?

Honden zijn best gehoorzaam aan de mens, op voorwaarde dat ''het bevel met de gepaste autoriteit gegeven wordt, te onderscheiden van dwang''. Je moet het recht van bevel geven verdienen en dat hangt af van de vraag of je het respect van de hond hebt verdiend.
Gehoorzaamheid aan de mens draagt immers bij tot een verhoging van algemeen welzijn. Gaïta wil zeggen dat de hond door een 'gedwongen' gehoorzaamheid zijn kader schept waarbinnen hij kan vrij zijn. Ten tweede dat we die gehoorzaamheid enkel verdienen door een interessante baas te zijn, een baas die een interessant kader schept. In tegenstelling tot een baas die enkel een dier onder dwang conditioneert, zodat het hem kan dienen.
Kort gezegd, een hond schept plezier in om hond te zijn, ten dienste van de mens., maar enkel als wij respect hebben voor zijn hond-zijn, voor de taken die hem ooit zijn toebedeeld

Niet alleen dwangloos opleiden van dieren, ook respect voor het wezen door zijn taal te leren en zijn eigenheden te kennen. Ik heb over paardentaal veel gehaald uit de levels van Parelli . Veel zaken die ik nog nooit eerder klaar uitgelegd kreeg.

Maria Delavega schreef op woensdag 19 januari 2011, 22:12:

Ik hoor, lees en zie gewoon vaak gedachtengangen die overdreven geromantiseerd worden. Paarden denken zoals paarden, niet zoals mensen. En mensen denken zoals mensen. Dat moeten we ons allemaal realiseren. Meer niet.
In de natuur ... mhh die bestaat voor de meeste paarden al heel lang niet meer, hé. Dat is gewoon zo. Dus ja, moeten wij onze verantwoordelijkheid voor hen opnemen en zorgen dat hun gezondheid en welzijn bewaakt wordt.