Daarom vind ik ook dat je het paard moet compenseren voor de bewegingsvrijheid en de familiegroep die het niet meer bezit. Dat maakt het belang van rijden, clickeren, overal mee naar toe nemen, zelfvertrouwen ontwikkelen, barrières overwinnen, noem alles maar op, des te groter. Want er is immers geen natuurlijk gevormde kudde op een onmeetbaar stuk land, die het voor je doet.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

De één vind clickeren perfect, een ander gebruikt liever wijken-voor-druk, waaronder Parelli. Die twee leven al langere tijd naast elkaar op het forum.
Ik snap eigenlijk niet waarom dat steeds weer aangehaald moet worden.

Christel Provaas schreef op donderdag 20 januari 2011, 13:18:

Dat vind ik interessant, want ik geloof namelijk niet dat je de gebrekkige aanvulling van zijn natuurlijke behoefte daadwerkelijk kan goedmaken met clickeren, spelletjes, rijden (in de bak of 1x per week buiten), ...
Je maakt zijn leven minder saai en je gunt hem ook wel wat, maar vnl natuurlijk weer onszelf. Als je zijn noden negeert of niet kunt waarmaken (hygiene, sociaal contact, voeding, ruimte, sexueel, cultureel), gaat hij zelf wel obsessief compenseren in iets anders of doet zijn eigenaar dat voor hem (bv. stalpaarden elke dag 1u rijden anders krijgen ze toch niet de kans de bewegen). Is het onze plicht hem bezig te houden en af te leiden? Of is het onze plicht zijn noden te vervullen?

Vb. Gisteren kon ik eindelijk weer na maanden met Amaroc op stap. Hij had het één en ander voor gehad, ik had een pijnlijk SI-gewricht dat erger werd als ik reed dus een lange tijd hebben we beiden eens niets moeten/kunnen doen. Nou ik heb afgeleerd me daar schuldig over te voelen tov hem. Ik vind het rot voor mezelf, maar hij is best wel een gelukkig paard zonder dat. Ze hebben hier de ruimte, elkaar, voeding genoeg, variatie in bewegingspatroon naar voedsel- en drinkbronnen. Slechts één nood werd niet helemaal vervuld nl. cultureel (leerproces, training, ...). Ben ik gisteren met zéér lange teugels op hem gestapt, stapje in de wereld gaan zetten, maar waar hij af en toe nood aan had was tussen het rustig stappen door, soms even gewoon stoppen en wat rondkijken of een beetje grazen. Daar heb ik eens bewust opgelet en ik heb amper ingegrepen. Omdat ik het hem deze keer eens echt gunde paard te zijn en ik al blij was dat ik lekker mee mocht. Hij is nog nooit zo rustig geweest en dat na maanden rust. Normaal zou ik hem er onmiddellijk op wijzen voort te gaan, en zo bouwt er zich een bom onder me op (zal afhangen van het type paard, maar Amaroc is oa. vuur en komt op voor zichzelf). En dat recht heeft hij eigenlijk als je beseft wat dat doet met een paard zoals hij.
Je kan geen respect verwachten als je dat zelf niet hebt voor hen.
Ergens daarin moet je elkaar tegemoet komen.

Cindy Helms schreef op donderdag 20 januari 2011, 13:53:


Precies


Juist. Hoe moeilijk het ook is om onder ogen te zien, in feite kan je pas gelukkig paarden houden als je genoeg land hebt om ze zoveel mogelijk paard te laten zijn. Het is net als met vogeltjes: kooitjes zijn erg en grote kooien zijn nog niet voldoende, want vogels moeten kunnen vliegen. Paarden hebben meer nodig dan paddocks of postzegels. Al was het alleen al om voldoende te kunnen bewegen. Daarom ben ik ook een voorstander van paddock paradise voor mensen die eigenlijk te weinig grond hebben om een paard te bieden wat hij nodig heeft.


Als ik met een paard op stap ga zorg ik ook altijd dat er voor het paard ook iets positiefs in zit zoals eens lekker grazen in een weelderige berm. Je hebt het mooi verwoord: al blij zijn dat je lekker mee mag, zo voel ik het ook.

joop schreef :


Ik ben het met je eens.
Mijn paarden hebben echt wel de ruimte maar ook zij lopen nu in opgesplitste groepen in de paddocks, ingedeeld naar temperament, vriendschappen, voedingsbehoefte etc.

Toen het vorige maand zo vroor en sneeuwde hebben ze zich stierlijk verveeld, de werkpaarden (die nu niet werkten) nog het allermeeste wat zich uitte in kriegelig gedrag naar mekaar toe, hout knagen, weinig van elkaar kunnen verdragen, aan ons hoofd komen zeuren 'gaan we iets dóéhóén....' en ze hebben uiteindelijk een hele omheining gewoon gesloopt. Dit zijn paarden die normaal gesproken veel en veel verdraagzamer naar elkaar toe zijn (enkelen uitgezonderd).

Maak je de groepen te groot dan komen niet alle paarden aan hun trekken of sneeuwen ze onder. Wat op de weide een grote groep kan zijn staat nu onderverdeeld in 4 kleinere groepen van 3, 5, 7 en 6 paarden en twee stuks apart.

Wij hebben dan nu besloten dat er een paar pensionpaarden een andere plek moeten zoeken om de rest meer kwaliteit te kunnen blijven bieden want stress op je terrein dat wil je niet.

Groet, Pien

Cindy Helms schreef op donderdag 20 januari 2011, 13:53:

Dit klinkt bijna alsof het verkeerd is om het zelf ook leuk te vinden. Het is m.i. het minst slechte. Het is nu eenmaal de mens die besloten heeft dit paard uit zijn context te rukken en hem thuis in een namaaknatuurtje met hek te zetten. Dan is het ook aan die mens om zoveel mogelijk te compenseren wat het paard heeft moeten opgeven.

Over je laatste vraag: het is eerder onze plicht zijn noden te vervullen dan hem bezig te houden, maar zolang je niet beschikt over 80 hectares natuurgebied plus de oorspronkelijke familiegroep van het paard, dan moet je wát om tegemoet te komen aan zijn behoeftes! Vandaar ook dat ik het compenseren noem, het is geen vervanging.

Christel Provaas schreef op donderdag 20 januari 2011, 19:36:


Neen, verkeerd is dat niet. Ik vind het ook leuk om te rijden (de bossen in te trekken). En Gymnasticeren doe ik omdat ik het hen verplicht ben als ik er nog maar aan denk mijn gewicht op hun rug te zetten, want daar zijn ze niet voor gemaakt niet voor gemaakt.
Dat compenseer ik dus

Maar paardrijden doen we in eerste instantie voor onszelf, niet voor het paard. Anders zouden velen van ons nooit een paard hebben aangekocht. Een paard kopen omdat je het hem gunt om bereden te worden omdat dat goed voor hem is ... Geef toe dat is de omgekeerde wereld

Cindy Helms schreef op donderdag 20 januari 2011, 20:54:

niet voor gemaakt niet voor gemaakt.

ik heb een déja vu

Ik snap nog altijd niet wat die noot komt doen. Cindy jij hebt toch ook paarden? Daar werk jij toch ook mee?
Ik ben ervan overtuigd als we de training spelenderwijs houden zonder druk, dat paarden dat leuk vinden.Als ze't niet leuk vinden, dan geven ze dat zelf wel aan. 't Is natuurlijk wel te zien wat je traint...
Zo had mijn zus een Pools paardje, een vreemd dier, want als hij alleen in de piste zat en er stond een hindernis, dan sprong hij er uit eigen houtje over . Toen m'n zus mee deed aan military's als hij ouder was, dan won ze bijna alles, want hij was echt ook super gemotiveerd en deed dit super graag (vraag maar eens aan Mich over Casper...)
Zo kun je bij elk paard wel iets vinden waarvoor ze geschikt zijn of graag doen, al is het maar op wandel gaan...Degene die niets graag doen, die haal je er ook wel uit, liever lui dan moe. deze paarden kan je in de vijf elementen ook terug vinden als aarde-paarden. Dat zijn inderdaad paarden die veel liever met rust gelaten worden, maar zo zijn ze zeker niet allemaal. Mijn Andalusiër is ook zo'n speels konijn. Ik was aan het trailerladen met de oudste. de trailer stond los in de weide. Toen ik er terug uit ging met de oudste, nam ze haar kans en sprong (van de zijkant) zelf de trailer binnen om te zien of er nog 'beloningen' lagen , zo heeft ze zichzelf geleerd om in een trailer te stappen . Je moet het zelf wat leuk en spannend houden, dan vinden zij dat ook leuk (en ja, van clickeren krijg je dol-enthousiaste paardjes , maar da's nu net probleem, mijn merrie is té enthousiast en wordt gek met voedselbelongingen...ik wacht er dus nog even mee...