Maria Delavega schreef :

Begrijpelijk.
Ik heb het clickeren met mijn 3 jarige Alegría nu ook een tijdje in de ijslast gezet want ook zij werd iets te enthousiast van het voedselbelonen. Te druk, beetje buiten zichzelf soms, alles maar om een lekkertje te verdienen.

Nu beloon ik weer zoals mijn andere paarden (timen, stem, krabbel) en is ze veel rustiger terwijl haar enthousiasme om iets met me te ondernemen niet is afgenomen.
Als ik het vergelijk vind ik mijn relatie met haar nu veel gelijkwaardiger, voedsel zit niet meer tussen ons in. Ze krijgt nu alleen nog wat na afloop of bij heel moeilijke situaties zoals vandaag toen ik haar vroeg om met me door een diepe plas te gaan, nou, dát was me wat zeg.... (en ze dééd het he)....

Groet, Pien

Maria Delavega schreef op donderdag 20 januari 2011, 21:00:


Die viel gewoon van de boom ergens in de draad. Sorry dat die ongewenst binnen kwam wandelen, maar ondertussen zijn er toch verschillende mensen aan het denken, niet?
Kan geen kwaad om eens af te wijken.
En ja, zoals bovenaan ergens in de draad reeds vermeldt, wil ik ook wat van mijn paarden, anders had ik er geen. Dan had ik wel ezels of schapen lopen. Maar het is goed om af en toe je hoofd eens uit het zand te halen en daadwerkelijk over zulke zaken doordacht na te denken. Want een aantal lezers zullen op een bepaald moment toch misschien gaan denken als je dieper gaat graven aan de dooddoener: "nou, dan had hij maar geen paard moeten worden". Om hun gedachten niet verder te laten komen, dan ze willen

Tuurlijk heb je verschillend types paarden, anders zou het maar een saaie bedoeling zijn ... in een kudde



En je kan inderdaad maar beter rekening houden met welk type paard je zoekt of hebt na te bedenken wat je van hem wilt. Anders beleeft hij er misschien al helemaal geen lol aan. En dat willen we zeker niet.

Cindy Helms schreef op donderdag 20 januari 2011, 21:17:


Mag ik er dan nog aan toevoegen: ... je komt dan vanzelf in de problemen als je niet goed kijkt naar het paard!

Ik begrijp het . Is misschien wel goed dat je dat eens doet. Je moet altijd blijven nadenken en niets als vanzelfsprekend vinden met paarden (en dankbaar zijn dat hij je dat geeft diep in je hart)

Anja Seijn schreef op donderdag 20 januari 2011, 21:19:


Jij mag er alles aan toevoegen, van me

Maar we gaan verder met "den draad" Lilliane,
Groet,
Harry

Spirithorses schreef op donderdag 20 januari 2011, 21:10:


Waauw Pien, da's een heel mooi gevoel! Dat is een echte band!
Ik had al van een ander Spaans-achtig (Andax volbloed) merrie'tje gedrag gezien dat me niet zo aanstond. Die mevrouw deed super leuke dingen met dat paard, maar o my God, als die ging trainen op haar eentje in een piste, dan kreeg je een show van je welste te zien. Ik was toen nog niet lang herbegonnen met paarden en eerlijk, ik was bang van die merrie. Zo hunkeren om te werken, als die mevrouw een minuutje met mij praatte, haalde ze al haar truukjes uit de kast om aandacht te trekken (steigeren vooral). Als je iets vroeg dan deed ze dat zo enthousiast dat ze soms verslikte in wat ze deed. Het was té.
Dat heeft mijn merrie ook. Ze heeft een tic dat ze van enthousiasme (ze is van nature een enthousiast, extrovert, explosief typetje) vooraan begint te dribbelen en dansen, die pootjes gaan dan iets te hoog de lucht in naar mijn gevoel. Ik voel me niet op mijn gemak en dat is nu net wat ik niet mag voelen...met die parelli oefeningen ging dat enorm goed. Ze reageert op de seconde als ik het met de juiste energie vraag.

Maria Delavega schreef >

Niet teveel romantiseren hoor, want eerst wilde ze niet en trok ze d'r Arabierenkop. Laten snuffelen, doorvragen, één stapje, belonen, weer een stapje, belonen, toen klabats erin, belonen, in beweging houden, doorlopen, en terwijl ik mijn handschoen uit was aan het doen om een snoepje uit mijn linkerzak te halen (dus 4 tellen minder geconcentreerd was) ineens, een gróóóóóte sprong en ze stond weer op de kant, was in mijn haren blijven hangen, sprong er weer in, het was spekglad (water op de kleigrond), begon om me heen te springen.Allemaal in bijna kniediep water. Ik haar weer gekalmeerd, paar keer erin en eruit gelopen, belonen, hele riedeltje en toen eruit. Ikke trots maar wel weer een typische Alegría actie, altijd dat drama maken . Naar huis gelopen in soppende laarzen van nat zwart pissig mestwater tot over mijn knieeen.


Hoe lost Piet dit op met al te overenthousiaste jonge clickerpaarden?
Negeren en andere opdrachtjes geven helpt niet, ze legt er alleen maar meer druk mee op zichzelf, dat stadium hebben we al gehad. Vandaar dat ik er nu even mee gestopt ben.

Groet, Pien

Heftig! Ik zou enorm veel opsteken van jou zeg!
Hij zal daar wel ervaring mee hebben zeker? Eerst clickeren om kalm te krijgen om daarna te kunnen clickeren .
Mij hebben meerdere mensen gezegd dat je met een Lusitano niet moet clickeren, dat je de band moet verdienen. Mijn andere Lusitano is nog een veel groter aandeel Veiga en met die lukt dat ongelofelijk goed, maar da's meer een introvert type.
Ik denk eerlijk gezegd dat ik ver van clickeren moet blijven met Ridade en gewoon voortdoen zoals ik nu bezig ben, met de juiste begeleiding af en toe.

Is dat Alegria op je avatar?

Maria Delavega schreef op donderdag 20 januari 2011, 22:10:


Ik kan me niet voorstellen dat clickeren rasgebonden zou zijn, als het met ieder diersoort lukt, dan ook met elk paard. Ik kan me wel voorstellen dat het temperament daarop van invloed is (of andersom). Denk niet dat je zoiets moet generaliseren. Ik heb er Gría wat basisdingen mee geleerd en zo is het even goed voor nu (ik houd van van een functionele basis en ben geen truukjes- en speelmens).
Het kan paarden over een bepaalde streep trekken, motiveren, verfijnen, moedig maken etc. Maar ik vind clickeren nou ook weer geen wondermiddel. niks is een wondermiddel. Je moet ook altijd op zoek gaan naar wat bij jou als persoon past, helder blijven, ook belangrijk.

Groet, Pien

Maria Delavega schreef op donderdag 20 januari 2011, 22:14:


Ja.
Alegría is de dochter van mijn Arabmerrie BD en Ilias, Eddy's paard.

Groet, Pien

Ja, zo is het eigenlijk wel.
Wat leuk, een dochter van die witte hengst? Ziet er een heel leuk beestje uit. Zocht een foto op je site van haar, maar ze staat er precies niet op...

Toch wel..gevonden

Maria Delavega schreef op donderdag 20 januari 2011, 22:26:


Ja, van Eddy's witte hengst dus een heel bijzonde paardje.
Ze mocht alleen wat meer van het coole van haar papa hebben.
Zijn grootte heeft ze in elk geval wel geërfd.

Groet, Pien

De moeder is toch wel verantwoordelijk voor het grootste deel van het karakter.
Amai die lijkt goed op mijn Andalusiër. Ik zou die moeten kruisen met een Arabier, dat zou niet meer te doen zijn, die is uit zichzelf al 1 brok vuur. Een turbolusiër
http://www.youtube.com/watch?v=A-LMUx-Y4uA