Ik heb dus de starr trekk van de zus van Pien. De haf die hier nu staat, heeft slechte rugbespiering doordat hij op voorgaand adres met een niet-passend westernzadel heeft gereden en datzelfde geld voor de schoft.
Ik vond de grandeur hieronder minder. Hij heeft nu een westernpad met schapenbond onder de verplaatsbare kussens van de startrek en zo ligt hij goed en zeer stabiel en drukt nergens voor zover ik kan beoordelen. . De ruggengraat is hartstikke, maar dan ook hartstikke vrij.
Volgens mij ligt ie heel prettig op dat paardje.

Echtgenoot rijdt barefoot met aangepaste pads in zijn grandeur. (de nieuwe barefoot)
Ook bij sil ligt de ruggraad vrij. Maar zij heeft wel een bredere rug.

Ik zou dat ook wel willen doen, maar zie het voorlopig nog niet gebeuren. Sil heeft in opleiding nog een enorm end te gaan en Modig is er nog maar net.
Rappa is hoe dan ook een vraagteken wat de toekomst mbt rijden brengt. En als handpaard echt nog niet geschikt.
Grootste probleem is voor mij het knokken wat ze onderling nog kunnen doen.
Heb inmiddels wel duidelijk gemaakt dat het in de wei niet in mijn buurt gebeurt, maar met rijden... pff zou ik nog niet aandurven

Overigens zijn er ook die een handpaard mee durven te nemen wat nog alles moet leren.
Niets voor mij
Zie hier filmpje van de fokster van Rappa (de dochter dan)
Heb ik weer veel contact mee omdat ze het verschrikkelijk vindt dat Rappa na de verkoop weer twee keer werd verkocht en naar de vaantjes is gereden.
Destijds had de koper van Rappa haar verzekerd dat het voor levenslang was en dat ze voldoende ervaring en kennis in huis had om het paard goed te hanteren
(rappa was niet het allergemakkelijkste paard)

http://www.youtube.com/user/krstakompani#p/u/12/OO2WU87yRSQ

Geweldig mooi verhaal. Ben stiekem jaloers op trainers als karin.

Christel Provaas schreef op zondag 30 januari 2011, 12:37:


Ik weet niet zeker of dat land van hun is, maar er zijn een aantal filmpjes van hun opgenomen. Ze namen Sillen (het jonge paard) ook vaak los mee. Dan ging ze helemaal uit d'r dak,
Meiske heeft een zeer rustige manier van rijden. Heb ook filmpjes gezien toen ze voor het eerst op die Sillen ging. Gewoon paar rondjes stappen (nja, paardje schoot paar keer weg) Stoppen op goed moment. Verder niets. Niet aan teugels komen (paard zat losjes aan de longe) Gewoon de tijd geven.
Ze rijdt wedstrijden, maar ook veel buitenritten, zwemmen met paarden etc etc.
Geen bitloos ruiter, maar ik zou willen dat ik zoveel rust had met rijden en haar zit had.

Ze is de dochter van de fokster van Rappa. Eigenaresse heeft voorgesteld om Rappa, gezien haar problemen , weer naar 'huis' te laten komen, Evt kon ik dan Nessie (zwarte leidpaard) overnemen en veulentje mee fokken, maar Nessie is niet een paard voor hier. Hoewel het zonder meer een zeer goed paard met goed psyche is, zit er meer pit in dan wat je hier wellicht zou vermoeden.

We overwegen wel om Rappa naar 'huis' te laten gaan. Momenteel gaat Rappa helaas alleen achteruit. Ze is stijver geworden omdat we hier alleen een rotonderlaag hebben met al dat ijs etc (althans, neem aan dat dat de oorzaak is) en ze kan nergens eens gewoon ff normaal lopen en de beentjes weer soepel krijgen, de schuurt zich tegenwoordig (twee kale plekken op gezicht en is echt strontchagrijnig momenteel. Zit duidelijk helemaal niet goed in d'r vel.

Fokster heeft de ruimte , binnenbak bij de buren etc. Ze wil dan graag veel wandelen en 'leeg' mennen met het paard, evt mee laten gaan als handpaard ed.
Ze weet van alle problemen af.

Christel Provaas schreef op zondag 30 januari 2011, 19:41:


Ja, ze hebben eigenlijk altijd goede paarden gehad daar. Zegt natuurlijk ook wel wat over hun.

Ik heb er lang over moeten nadenken, want het voelde toch 'verkeerd' omdat ik altijd denk dat ik alles zelf op moet lossen. Maar idd is het een paard wat zeker onder huidige omstandigheden (moeilijk begaanbare wei) minstens 1 keer per dag de kans moet krijgen om op goed begaanbare bodem de benen te strekken om verdere verstijving tegen te gaan.

De fokster rijdt zelf allang niet meer maar vindt het prettig om met paarden bezig te zijn en heeft een speciaal plek in haar hart voor rappa. Ze vindt het heel erg dat het niet goed met haar gaat.
Rappa blijft overigens van mij. Hij zou daar dan zg in fodervård gaan (zij neemt dan de verzorging incl alle onkosten voor de rekening en de verantwoording, maar kan nooit verkopen)

Maar dan zal ze moeten wachten tot ze een fodervård plaats voor nessie heeft (ze wil graag iemand die ermee wil fokken) en ze heeft nog een springpaard (van de dochter) in training staan wat ze graag wil verkopen tzt omdat ze plek moet inkopen bij de buren (ze hadden vroeger eigen stallen en grond, maar ze is verhuisd naar kleiner huis) en gezien ze zelf niet rijdt, en zij liever rappa daar heeft, wordt het te duur anders.
Ze hebben dan alleen nog de 4 jarige sillen, handpaard in het fimpje, voor als de dochter thuis is(ze studeert)

Mijn grootste reden voor deze overweging is het feit dat rappa heel erg hard achteruit gaat. Ze is de laatste maanden alleen maar slechter geworden (en humeuriger) en dat vindt ik heel erg.
Geld van de aanschaf ben ik kwijt. Jammer, maar het is niet anders.
Stomme pech.

Anita Cats schreef op maandag 31 januari 2011, 12:47:


Piet is er al op ingegaan en er zijn vast meer kundige mensen met tips over de rest. Even hierover... Het geleende hafje hier is niet zoals het beestje waar jij mee werkt, maar heeft wel weinig kaas gegeten van netjes volgen, letten op begeleider ennuh... in het begin met clickeren, voertje, wat het net een haai of piranha; mond ver opengesperd en liefs hele hand naar binnen.
Dit heb ik al grotendeels eruit door zijkant halster vast te pakken en iets tegen te houden en koppie te begeleiden zeg maar. Ook wel ff terugtrekken en opnieuw totdat ie netjes aanpakte (natuurlijk stapje voor stapje... je kunt niet van een ver opengesperde mond naar netjes met lippen pakken in 1 stap) Ook erop gelet dat het nooit als plagen overkomt, maar gewoon ff begeleiden met de andere hand en tja... ik praat er dan bij. Leg het uit
Het gaat nu stukken beter. Af en toe vergeet hij het wel eens, maar dan begeleid ik hem weer met 1 hand op halster. Moet er wel bij zeggen dat het geen opzet was van zijn kant uit, maar puur onbeholpenheid en nooit geleerd om iets netjes aan te pakken. En zo ben ik er ook mee omgegaan.

nja... ik begreep dat ie vooral onbeholpen was met voer.
Is hoe dan ook andere situatie dan hier

Modig is niet onberekenbaar of moeilijk, alleen beetje lomp, onhandig guppy wat zijn grenzen een beetje verkent.

pfff lees dit net. Wat naar (behalve dan het niet kunnen werken )
Maar het kan wel een tijdje duren voordat nek en rug weer goed voelt. Doe rustig aan, Corali, en geef het de tijd.
Beterschap.

Dit wordt moeilijk.
Ik zit nl met een genant probleem.
Ik ben nu 50 en hang al een leven lang tussen paarden rond. Ik heb in mijn leven heel wat afgesjouwd met paarden, naar keuringen geweest, veulens mak gemaakt, paardjes ingereden, trektochten gemaakt etc. Ik ben nooit een speciaal talent of zeer heldhaftig geweest, maar kroop toch op de meeste paarden.

Na een ongeluk met paard is de angst erin geslopen. Inmiddels alweer 25 jaar geleden, maar de impact is nog merkbaar. Mede door lange pauzes met paarden, neem ik aan.

Nu heb ik de laatste jaren enorm veel gesukkeld met paarden met zware lichamelijke problemen, tussendoor hier nog een redelijk gevaarlijk paard gehad en afgelopen winter heb ik niets kunnen doen. Vanaf nov sneeuw en ijs maakte het onmogelijk om in de wei te werken.
Rappa werd sjaggie en stijf, door de problemen die ze heeft (ze zou zomer en winter eigenlijk in beweging moeten worden gehouden, maar die mogelijkheid heb ik niet) en silja moet er na een winter ook weer inkomen.

Ik ben deze week begonnen met wat grondwerk. De grond is nog hard, maar sneeuw en ijs zijn eindelijk weg.
Maar nu merk ik dus dat ik bang ben.
Niet een beetje, maar behoorlijk; dusdanig dat het mij erg belemmerd om gewoon met de paarden te werken. Ik wil wel, maar schiet bij het minste geringste in de stress.
Het is niet leuk meer.

Ik vind het verschrikkelijk en ik snap er niets van. Ik weet niet waar de angst nu precies vandaan komt en erger... ik weet niet wat eraan te doen.
Theoretisch weet ik behoorlijk wat van paardengedrag af. Bovendien heb ik veel ervaring in de omgang met paarden. Maar dat helpt mij nu helaas niet.
Mijn hoofd schiet vol met nachtmerrie beelden. Als het paard weg springt, verwacht ik een trap. (ja, idioot) Als het paard de oren naar achteren doet, verwacht ik een aanval (goed... rappa heeft het in het verleden best wel geprobeerd -oren in de nek op je af, beetje steigeren. en staat ook bekend als bazig, maar goed... als mens met ervaring moet je daar toch wel tegen kunnen.)
Nja... ga zo maar door.
Ik schaam me kapot.
Zoveel theoretische kennis, zoveel tijd in mijn leven met paarden doorgebracht...en wat heb ik daar nu aan???

Zoals ik het zie sta ik nu voor een keuze: Er volledig mee stoppen, maar dat betekent dus ook de paarden verkopen en iedere wens om ooit weer door de bossen te rijden aan de kant te schuiven. Dan is er die angst niet meer, maar wel frustratie.
(ken mezelf)'

Of de angst overwinnen. Maar hoe? Dure cursussen volgen zijn momenteel voor mij geen optie. Maar wat dan?
Hoe pak ik dat aan?

Ik vind dit wel boeiend. Kennissen van mij hebben een paard met soortgelijk probleem. Hoewel dit paard het dus met 1 hoef heeft.
Ik wil wel helpen, maar durf het nog niet goed aan, bang te verklooien.
Ik zou dus best graag eens een filmpje willen zien waarop je aan het werk bent met zo'n probleem, piet.

Geweldig om te lezen. Ben gewoon jaloers.
Knap van je, om je angst te overwinnen. Hartstikke top.

volg je de ontwikkeling met filmpjes? Zou wel leuk zijn.

Ik ken jossie niet persoonlijk, maar heb wel veel filmpjes van hem gekeken. Mijn indruk is goed. Zou best les van hem willen hebben.

Allemaal bedankt voor de begripvolle reacties. Want eigenlijk schaam ik me dood.
Ik wil ze allemaal nog een paar keer doorlezen en kijken wat ik ermee kan doen.
Want eigenlijk wil ik niet stoppen.
Stoppen betekent ook de paarden verkopen. En dieren verkopen kan ik niet.
Bovendien ben ik een paardengek. Evengoed.

Dat hormonen een rol spelen, is goed mogelijk. Ik ben volop in de overgang en weet al dat ze ook bij veel vrouwen paniekstoornissen veroorzaken. Dus een extra portie angst lijkt ook niet onwaarschijnlijk.

In de wei en met verzorging ben ik overigens gelukkig helemaal niet bang. Het probleem steekt de kop op als ik ermee ga werken.
Nu is rappa geen makkelijke tante. Nooit geweest. Ik weet dat de fokster het erg vind dat ze een paar keer van eigenaar is verwisseld, omdat ze destijds aan een meid werd verkocht die beweerde dat ze in huis had wat nodig was om een dergelijk paard aan te kunnen.
Ze heeft een enorme sterke wil en is behoorlijk bazig/test grenzen doorlopend. Dat ze lichamelijk niet in orde is, maakt het niet makkelijker.
Silja is ook een dame met een sterk willetje wat niet alles pikt. Maar als je daar goed mee omgaat, kom je een heel eind. Maar het is wel een echte merrie.
Maar eentje waar goed mee te werken is, mits je zelf goed weet wat je wil en zekerheid geeft. En dat lukt dus even niet zo denderend.

Onlangs heeft hier een haflinger gestaan, een jonkie. De eigenaar zat even om plaats verlegen en ik had plaats zat. Ik had hem kunnen kopen, heb er ook een beetje mee gereden, maar beestje was nog enorm onzeker buiten en behoorlijk hyper en dat leek mij met mijn huidige probleem geen optie.
Ik heb echter een 16jarige noordzweedse dame op het oog. Een braaf en mak paard. Maar ik wil haar niet gek maken met mijn eigen gedrag, dus ik zal aan mijzelf moeten werken, wil dit gaan lukken.

Ik doe al ontspanningsoefeningen e.d. en probeer te verzinnen wat ik kan doen waarbij ik mij veilig voel. Want idd. Je gaat ontwijken en dan wordt het alleen erger.
Gisteren met rappa op de cirkel in stap gewerk, maar wel voor mijzelf een circel gebouwd van prikpaaltjes en lintje, waar ik zelf midden in ging staan. Rappa loopt niet weg en doet het los. Maar wil ook nog wel op je afkomen als ze het zat is.
Ik moet zeggen dat dat iig wel werkte. Hoewel een lintje niets voorstelt, remt het rappa af en voel ik me veilig (en straal dat dus uit)
Maar goed...de paaltjes blijven niet staan in de bevroren grond en niet alle grondwerk kun je zo doen (rijden is geen optie met haar)'
Daarnaast merk ik dus ook die onzekerheid bij Sil en merk dat ze daarvan baalt.

Dus hoe meer tips en ideeen en denkwijze, hoe beter. Ik lees het zeker allemaal meerdere keren na en waardeer het erg

Oh ps... instrukteur is momenteel hier echt niet mogelijk. De afstanden zijn gewoon te groot (er zit er eentje die dit doet op 500 km afstand) en mijn beurs een beetje leeg.