Sandra van Bommel schreef op zondag 30 januari 2011, 11:37:

Op stage heb ik heel erg veel handpaard gereden met groene paarden. Van 2 tot 4 jaar. Om ze gewoon te maken aan training, beweging. De vierjarigen op een bepaald moment met zadeltje op om ze te laten wennen. En uiteindelijk de eerste buitenrit ook aan een touwtje, zodat de ruiter alleen gewicht is en degene op het leidpaard het jonge paard begeleid. Maar het jonge paard moet wel aan het halster mee kunnen lopen. Stoppen, stap en draf moeten bekend zijn, anders werkt het alles behalve prettig.

Alles staat of valt met een goed leidpaard. Die moet goed aan de hulpen zijn, koel in de kop en goed in staat te schakelen. Bij de eerste pogingen met een groen paard is een twede persoon mee handig, bij het ene paard om ervoor te rijden als natuurlijke rem, bij het andere paard om erachter te rijden en iets te kunnen drijven. Is na een of twee keer ook niet nodig meer. Ik vond het altijd heel leuk om te doen. Vind het een positieve en fijne manier van met de paarden bezig zijn. Ik vind het alleen langs de weg minder fijn. Gewoon door het andere verkeer, ik heb liever een bospad waarbij ik wat meer ruimte in kan nemen.

Ik heb mijn ouders met handpaardrijden wel wat onder de indruk gekregen. Zij op een bankje met uitzicht over het dal. En dan met een handpaard aan te komen, ik in snel tempo tolt, handpaard in een aardige galop. Ja, dat was wel een moment dat ze door begonnen te krijgen dat mijn paardenliefde niet zomaar een fase was en ze zelfs een piepklein beetje begrepen waarom.

Groetjes Karin

Christel Provaas schreef op zondag 30 januari 2011, 19:41:


Ja, ze hebben eigenlijk altijd goede paarden gehad daar. Zegt natuurlijk ook wel wat over hun.

Ik heb er lang over moeten nadenken, want het voelde toch 'verkeerd' omdat ik altijd denk dat ik alles zelf op moet lossen. Maar idd is het een paard wat zeker onder huidige omstandigheden (moeilijk begaanbare wei) minstens 1 keer per dag de kans moet krijgen om op goed begaanbare bodem de benen te strekken om verdere verstijving tegen te gaan.

De fokster rijdt zelf allang niet meer maar vindt het prettig om met paarden bezig te zijn en heeft een speciaal plek in haar hart voor rappa. Ze vindt het heel erg dat het niet goed met haar gaat.
Rappa blijft overigens van mij. Hij zou daar dan zg in fodervård gaan (zij neemt dan de verzorging incl alle onkosten voor de rekening en de verantwoording, maar kan nooit verkopen)

Maar dan zal ze moeten wachten tot ze een fodervård plaats voor nessie heeft (ze wil graag iemand die ermee wil fokken) en ze heeft nog een springpaard (van de dochter) in training staan wat ze graag wil verkopen tzt omdat ze plek moet inkopen bij de buren (ze hadden vroeger eigen stallen en grond, maar ze is verhuisd naar kleiner huis) en gezien ze zelf niet rijdt, en zij liever rappa daar heeft, wordt het te duur anders.
Ze hebben dan alleen nog de 4 jarige sillen, handpaard in het fimpje, voor als de dochter thuis is(ze studeert)

Mijn grootste reden voor deze overweging is het feit dat rappa heel erg hard achteruit gaat. Ze is de laatste maanden alleen maar slechter geworden (en humeuriger) en dat vindt ik heel erg.
Geld van de aanschaf ben ik kwijt. Jammer, maar het is niet anders.
Stomme pech.