Ik weet dat het beide kan.
Ook al moet ik nog heel erg hard oefenen op de wissels

Wat mij hier in de randstad heel erg vaak op valt is dat het hier barst van de dressuuur ruiters die min of meer een beetje neer kijken op de bosklossende recreatie ruiter. Maar niet weten wat ze moeten doen op het moment dat een paard een keer naar buiten gaan en niet langs of door een plas willen. Vaak haal ik daar dan wel een beetje mijn pleziertje uit

Ik ga ook voor allebei!
Dressuur legt een basis voor gehoorzaamheid en souplesse, dus kan uitstekend samengaan met buitenrijden.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Uiteraard kan het allebei!
Mijn man zegt geregeld: dressuur is een noodzakelijk kwaad
En mijn lessen daar zijn echt erg nuttig: is het niet voor mijn paard, dan zeker wel voor mij (benen stil, rustige handen, NIET NAAR VOOR VALLEN, ontspannen, blijven ademen, niet naar de grond kijken (op wandeling heb ik dat laatste probleem wel niet)....)

En ik heb niet de indruk dat die jonge dame neerkijkt op ons hoor (in tegenstelling tot de andere plek waar we wel eens komen), ze vindt dat wij het op een "andere" manier doen: zonder bit en van die dingen... Een keuze die je kan maken.

Lena

Lena schreef op zaterdag 26 februari 2011, 21:08:

Ik zou het niet eens een noodzakelijk kwaad noemen. Het is geen kwaad! Het kan zelfs heel fijn en bevredigend zijn, het is maar net hoe je er tegenaan kijkt. En het paard. Als dressuur ontaardt in rondjes hobbelen teneinde zo stil mogelijk te leren blijven zitten, dan is het een noodzakelijk kwaad. Als dressuur ontaardt in een sterker paard met een sterker wendbaarder lichaam en met dus meer zelfvertrouwen, dan spreek je niet meer van noodzakelijk kwaad.
Groeien is altijd fijn!

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Mooi verhaal en inderdaad er komt een stadium dat jij zowiezo overal voorbij kunt met je paard op straat én misschien dat jullie ook wel die galopwissels onder de knie krijgen.
Het ene sluit het andere niet uit.
Maar het typeert wel het oogkleppen-denkpatroon van een tradi dressuurmiepje. En jij bent alvast niet zo narrow-minded want jij als recreant bent toch op zoek om je paard te gymnasticeren
En noodzakelijk kwaad? Zo ervaar ik dat niet, maar dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt en opneemt. Als ik mijn paard eindelijk meer in balans zie komen, meer ontspannen zie geraken en sterker zie worden, dan kan ik niet veel kwaad zien in "dressuur".
Noem het gymnasticeren en breng veel afwisseling erin zoals aan de hand, korte teugels, lange teugels, gebruik bepaalde hindernissen op een doordachte manier, trek het bos in, doe heuvels, doorheen water ... en je traint je paard met plezier. Ipv een toerist te paard te zijn, ben je dan bezig met de training van je dier en met het dragen van je verantwoordelijkheid voor het feit dat jij als mens op zijn rug gaat zitten.

Cindy Helms schreef op zondag 27 februari 2011, 9:44:

. Ipv een toerist te paard te zijn, ben je dan

Dat vind ik nou mooi gezegd!

Liesl schreef op zondag 27 februari 2011, 10:35:


Ja inderdaad mooi verwoord!

En die galopwissels... om de X passen hoef ik het echt niet te kunnen, maar het is toch wel nuttig om (ooit) te kunnen. Als ik in het bos een galopje doe en er komt een bocht bijvoorbeeld, dan zou ik het super vinden dat ik het zou kunnen. Nu rijd ik ofwel een overgang naar draf, en galopeer dan terug aan, ofwel wisselt mijn paard vanzelf... Die kunnen het dus al. Maar ik wist al veel langer dat wij geweldige paarden hebben .

Lena,
Op mensen blijven wedden, vraagt paardengeduld.