Quote: Dan is er die angst niet meer, maar wel frustratie.
(ken mezelf)'

2 Scenario's:
Kan je proberen te accepteren dat je bang bent?
Kan je dat naast je neer (proberen te) leggen?
Kan je dan gewoon bij je paard zijn ?
Eventueel op respectvolle afstand?
En dan de volgende dag al iets dichterbij?
Met iets minder angst?
En dan van dat kleine stapje (minder angstig zijn) proberen te genieten?
En van het kleine stapje erná?
En accepteren dat de 4e of de 5e stap er weer 1 is van meer angst?
En dus achteruitgang?
Maar na een diepe zucht ook weer vooruitgang?
En vooral steeds tóch weer een stukje overwinning (op JZELF) zien?

Of kan je ze verkopen en wegdoen?
gefrusteerd raken?
Nooit weten of die angst zou verminderen?
Omdat je jezelf kent altijd af blijven vragen?
geen vooruitgang boeken?
Maar ook geen achteruitgang?
Dus ook geen angst?
Maar ook geen overwinningsgevoel!
Afscheid, maar geen afsluiting?
Wel veel rust!
Of geeft frustratie geen rust?

Volgens mij heb je zelf al antwoord gegeven:
volhouden meid, TOT je er klaar mee bent!

Heb niet makkelijk praten: ben slechts 10 jaar jonger, rijd nog maar 8 jaar paard, maar ben in die tijd ook 2 jaar lang erg bang geweest (door een val) en heb slechts volgehouden door mijn eigen paardje: wat een karakter die merrie!!!

Het ging de laatste 2 jaar belachelijk goed en zit nu weer met een kapotte enkel achter de computer omdat ik er vorige week in en bok ben afgevallen......
Ik WIL niet weer bang worden, maar heb niks te willen: het overkomt je en je doet er langer over om er vanaf te komen dan dat het aan komt waaien!

Ik persoonlijk denk, dat zolang je paardjes niet gevaarlijk zijn (dan wordt het natuurlijk een heel ander verhaal) je ten allentijde kritisch moet zijn en ervan uit moet gaan dat het dieren blijven. Maar ik kan alleen maar uit eigen ervaring spreken als ik zeg, dat de afgelopen 8 jaar (en JUIST het overwinnen van het angstig zijn) mij zó ontzettend veel over mezelf geleerd hebben: dan liever angst waar ik aan kan werken, dan frustratie na een afscheid!

Sterkte, neem de tijd: hoef vooral NIETS!
Groet Bianca
ps sorry voor deze 'wijsheid' maar wilde je graag een hart onder de riem steken......

Ik zit ongeveer in het zelfde schuitje. Nooit bang wat een paard deed, reed op alles waar ik maar op mocht. Bijna twintig jaar niet gereden omdat ik het niet met maneges en de mishandeling die daar plaats vond eens was. Toen weer opgestegen, na 15 minuten paard in paniek, maar de oude instincten werkte nog en alles weer goed afgelopen. Ik nog steeds niet bang, wel een spierpijn van hier tot .... Half jaar later helpen met inrijden van paarden een paar flinke smakken gemaakt en toen begon het bij mij. Overal gevaar zien, niet alleen voor mezelf maar ook en vooral voor de paarden. Mijn meisje heb ik vorig jaar bij Spirithorses laten inrijden en die hadden me natuurlijk helemaal door en zorgde dat ik na een paar dagen al, voordat ik er vooraf over kon nadenken, lekker op Baby een tochtje aan het maken was. Ik was zelf de eerste die met haar gallopeerde. Wouw. (ben jullie nog altijd erg dankbaar Evy en Pien). Maar toen kwamen we weer thuis en ik heb het alleen niet meer gedurfd. Iets stopt me elke keer weer. En in plaats van er een heel groot probleem van te maken concentreer ik me nu op oefeningentjes op de grond en heb een fantastische band met mijn paard. Doel blijft wel om weer met haar te rijden en zelfs over een paar jaar met haar kleine broertje. En een dezer dagen stap ik op die boomstam en stap dan zo op Baby, zonder zadel, zonder gedoe (bijna gelukt vorige maand) maar nog niet vandaag....
Oja en ik ben ook al bijna 50. Iets zegt me dat onze hormoonhuishouding veel invloed op de angst heeft en daarom hoop ik maar dat het over een poosje doodsimpel weg is. En anders toch maar een bank beroven en weer begeleiding van Evy aanvragen.

Ik denk dat er maar 1 ding op zit en dat is DOEN!
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar je moet daar doorheen.

Iedereen heeft wel eens van die periodes, geloof ik.
Ik ben een stuk jonger dan jij, maar ben ook heus geen held hoor.
Van mijn Pête heb ik jaren schrik gehad. (Was ook een paard om schrik van te hebben ) Pas zodra ik mij daarover heen gezet heb en haar begon te vertrouwen, kreeg ik dat ook terug en kan ik lezen en schrijven met haar.
Puzzle ook hoor, doodbrave pony, zelf ingereden.
Maar ik durfde hem niet goed meer rijden, zonder reden trouwens. Want hij was gewoon braaf bij mij. Hij heeft onder het zadel bij nooit een voet mis gezet. En toch was het een 'klusje' waar ik tegenop zag om weer met hem aan de gang te gaan.
Mede daarom ook dat ik hem weg gedaan heb. Het 'gevoel' was er niet en ik had de zin niet om daaraan te werken.

En zelfs met Pête moet ik nu beginnen oppassen, want ik merk dat het er terug in begint te sluipen. Ik rijd haar minder intensief en al bijna driekwart jaar zonder zadel.
En ik merk dat ik haar in bepaalde situaties minder begin te vertrouwen. Zonder zadel moet ze ook niet al te gek doen, want ik lig er dan zo naast. Dus dan begin je dingen uit de weg te gaan. Liever rond die enge situatie dan er dwars doorheen etc... Want tja, geen zin om zand te eten.
Als ik haar vraag om te galopperen zonder zadel, dan bokt ze behoorlijk. Dus dat ook maar niet doen etc...
En das niet goed. Voor je het weet, ben je terug bij af.
Het paard reageert er ook op. Ze is minder onverstoorbaar, begon laatst te steigeren in het midden van de weg, begon te zeiken bij een greppeltje waar ze anders gewoon over springt, ik moest er zelfs eens afspringen omdat ze ergens echt niet doorheen wilde (en dat is mij al jaren niet meer overkomen) , ze schrikt makkelijker, probeert te staken (maar dat pakt toch niet ) etc... Waarschijnlijk omdat mijn hart ook telkens een slag mist als ik zoiets zie aankomen. En ik mij er erg van bewust ben dat ik niet veel nodig heb om er naast te liggen. Ze voelt dat natuurlijk. self fulfilling prophecy
Terwijl ik anders met zadel geen krimp zou geven.
Dus ik ga maar eens enkele weken een zadel lenen, geloof ik. En dan flink met haar door de velden gaan raggen! En met het spitsuur door het dorp!
Meteen korte metten maken met dat gedoe!

Dus pak je paard, en trek er een halve dag het bos mee in! Ongeacht wat die stemmetjes in je hoofd allemaal zeggen. Die moeten zwijgen

Ik sluit me grotendeels aan bij het voorgaande. Stel voor jezelf haalbare doelen en neem jezelf voor dat niets hoeft. Denk nu nog even niet aan buitenrijden, maar doe een stapje terug. Dan lijkt die berg waar jij nu zo tegenop ziet misschien plots wel minder onoverkomelijk. Probeer dingen uit die je wel ziet zitten en creëer voor jezelf succeservaringen. Zeg bijvoorbeeld tegen jezelf dat je opnieuw wil kunnen genieten van borstelen of dat je opnieuw je paard en stukje aan de hand wil kunnen meenemen zonder zelf in de stress te schieten. Dat zijn doelen die makkelijker te bereiken zijn dan buitenrijden.
Lukt het een keertje niet, dan is dat maar zo. Gewoon volgende keer opnieuw proberen. Je hoeft jezelf niets te verwijten op zo'n moment.
Voor mezelf helpt het wanneer er iemand meegaat. Ik voel me dan gelijk wat moediger en zal dan net iets meer doorzetten. Voor anderen is dat juist een belemmering, zij voelen zich dan eerder geremd. Dat moet je misschien zelf even aanvoelen.
Ik denk dat angst iets is wat ook komt met de jaren. Als tiener zie je zelf geen graten in halsbrekende toeren, maar van zodra je wat volwassener wordt begin je toch meer gevaren te zien en anticipeer je daarop. Ook ik heb dat reeds ervaren...
(Trouwens geen verwijt naar tieners hoor, ben er in een ver en grijs verleden zelf één geweest en best nog een hele lastige )
Neemt niet weg dat je niet gewoon lekker met je paarden verder kan, op je eigen tempo en met datgene waarbij jij je nu op je gemak voelt.

Debbie

Allemaal bedankt voor de begripvolle reacties. Want eigenlijk schaam ik me dood.
Ik wil ze allemaal nog een paar keer doorlezen en kijken wat ik ermee kan doen.
Want eigenlijk wil ik niet stoppen.
Stoppen betekent ook de paarden verkopen. En dieren verkopen kan ik niet.
Bovendien ben ik een paardengek. Evengoed.

Dat hormonen een rol spelen, is goed mogelijk. Ik ben volop in de overgang en weet al dat ze ook bij veel vrouwen paniekstoornissen veroorzaken. Dus een extra portie angst lijkt ook niet onwaarschijnlijk.

In de wei en met verzorging ben ik overigens gelukkig helemaal niet bang. Het probleem steekt de kop op als ik ermee ga werken.
Nu is rappa geen makkelijke tante. Nooit geweest. Ik weet dat de fokster het erg vind dat ze een paar keer van eigenaar is verwisseld, omdat ze destijds aan een meid werd verkocht die beweerde dat ze in huis had wat nodig was om een dergelijk paard aan te kunnen.
Ze heeft een enorme sterke wil en is behoorlijk bazig/test grenzen doorlopend. Dat ze lichamelijk niet in orde is, maakt het niet makkelijker.
Silja is ook een dame met een sterk willetje wat niet alles pikt. Maar als je daar goed mee omgaat, kom je een heel eind. Maar het is wel een echte merrie.
Maar eentje waar goed mee te werken is, mits je zelf goed weet wat je wil en zekerheid geeft. En dat lukt dus even niet zo denderend.

Onlangs heeft hier een haflinger gestaan, een jonkie. De eigenaar zat even om plaats verlegen en ik had plaats zat. Ik had hem kunnen kopen, heb er ook een beetje mee gereden, maar beestje was nog enorm onzeker buiten en behoorlijk hyper en dat leek mij met mijn huidige probleem geen optie.
Ik heb echter een 16jarige noordzweedse dame op het oog. Een braaf en mak paard. Maar ik wil haar niet gek maken met mijn eigen gedrag, dus ik zal aan mijzelf moeten werken, wil dit gaan lukken.

Ik doe al ontspanningsoefeningen e.d. en probeer te verzinnen wat ik kan doen waarbij ik mij veilig voel. Want idd. Je gaat ontwijken en dan wordt het alleen erger.
Gisteren met rappa op de cirkel in stap gewerk, maar wel voor mijzelf een circel gebouwd van prikpaaltjes en lintje, waar ik zelf midden in ging staan. Rappa loopt niet weg en doet het los. Maar wil ook nog wel op je afkomen als ze het zat is.
Ik moet zeggen dat dat iig wel werkte. Hoewel een lintje niets voorstelt, remt het rappa af en voel ik me veilig (en straal dat dus uit)
Maar goed...de paaltjes blijven niet staan in de bevroren grond en niet alle grondwerk kun je zo doen (rijden is geen optie met haar)'
Daarnaast merk ik dus ook die onzekerheid bij Sil en merk dat ze daarvan baalt.

Dus hoe meer tips en ideeen en denkwijze, hoe beter. Ik lees het zeker allemaal meerdere keren na en waardeer het erg

Oh ps... instrukteur is momenteel hier echt niet mogelijk. De afstanden zijn gewoon te groot (er zit er eentje die dit doet op 500 km afstand) en mijn beurs een beetje leeg.

Rappa ging toch terug naar de vorige eigenaar? Wat jou een beetje 'lucht' zou geven?

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op dinsdag 15 maart 2011, 17:39:


Nee, ze zou naar de fokster gaan. Niet de vorige eigenaar. (Ze is nadat de fokster haar verkocht nog twee keer doorverkocht)
Maar de fokster zal eerst een van haar huidige paarden moeten wegdoen. Ze heeft een springpaard te koop staan, maar de markt is slecht. Daarnaast zoekt de 'fodervård' (verzorger die het paard aan huis zet en zelf de kosten daarvoor betaald, in ruil voor een 'eigen' paard zonder te moeten kopen) voor haar Nessie. Liefst iemand die er een veulentje mee wil fokken, gezien de stam van het paard.

Zolang dat niet lukt kan ze rappa niet nemen. Ze staat nl 'ingehuurd' en dat is dan financieel niet haalbaar. Kan dus nog ff duren.
En Rappa heeft echt beweging nodig. Ze is in de winter te dik geworden omdat ze niet echt wil lopen op moeilijke ondergrond en ze is stijver en sjachrijniger omdat niets doen funest is voor haar been en gewrichten.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:23:


Ik heb die angst ook bij een nieuw paard waarvan ik niet zeker ben, en soms als ik heel lang niet gereden heb.
Mijn tip:
Hele kleine stapjes nemen. Zo klein dat het nauwelijks nog eng is.
En die stapjes steeds herhalen, totdat alle angst er vanaf is. En dan een volgend stapje erbij nemen.
Kan bv met opstijgen zijn: eerst alleen hangen, dat een aantal dagen herhalen. Dan doorgaan tot zitten en direct weer afstijgen. Dat een aantal dagen herhalen. Vervolgens het paard een klein stukje verder weg neerzetten en daar opstijgen en vervolgens het paard de paar passen terug laten maken naar de veilige plek waar je tot dan toe altijd gewerkt hebt, en daar afstijgen. Enzovoort.

Het is maar een voorbeeld, je kunt je eigen invulling bedenken. Als het maar kleine stapjes zijn die je een aantal dagen herhaalt zonder iets te veranderen. Het werkt!

Hier nog een held die weer aan het opbouwen is.
Vorig jaar mijn ribben gekneusd door een val van Niek. Na herstel, in de zomervakantie voor het eerst op een vreemd paard gereden zonder problemen, stap, draf, galop door de bergen.
Eerst volgende keer op eigen paard gierden de zenuwen door mijn lijf. Niet normaal meer. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Ben gestopt en gelijk les aangevraagd. Helaas door aanrijding weer ribben gekneusd dus het schoot niet op. In de winter gaat het ook een stuk lastiger wanneer je geen bak hebt en je weer op moet bouwen dus het wordt steeds lastiger om te beginnen.

Maar er gloort weer hoop aan de horizon. Nu weer bezig met eerst longeren voor soepelheid en gehoorzaamheid. En de laatste 2 lessen weer een staples er achteraan. We zijn nu gewoon weer aan het werken naar de ontspanning en niet alleen bij het paard maar zéker ook bij mij en het werkt...
Gisteren ben ik samen met mijn man, Cheyenne en Niek een bosritje gaan maken.
Gewoon lekker stappen was het plan. Maar ja, ik heb een draver en deze wordt pas aktief na een drafje
Paard was relaxed, ik idemdito dus voorwaartss drrrrrrraf en daar gingen we. Op stemcomando We hebben daarna lekker veel overgangen gereden. En alle knopjes deden het. Het werd zelfs nog even spannend toen we in het inmiddels donkere bos een auto met groot licht als tegenligger kregen. Niek sprong even weg met een bokje erachteraan maar verder bleef hij netjes reageren. Toen zijn hardslag weer gezakt was gingen we met losse teugel weer verder.
Ik ben nog niet daar waar ik wezen moet maar we zijn weer op de goede weg. Mijn onzekerheid ebt langzaam weer weg en Niek lijkt het ook weer leuker te gaan vinden.
TREC les is op 2 april voor mijzelf met Niek nog te vroeg maar we zijn weer op de goede weg.
Dus Karin stap voor stap met jou komen we er wel en bereiden we Niek samen voor op de 'gevreesde' helling Zorg jij voor een zachte bodembedekking

Goed te horen dat ik niet de enige ben.
Heb ik iig iets om mij aan vast te houden

Overigens is het bij mij momenteel niet alleen het rijden, maar zelfs het werken vanaf de grond, want problemen oplevert.
Echt idioot.

Maar ik zal kleine stapjes nemen en dit topic vaak herlezen.
Want eigenlijk wil ik gewoon niet opgeven.

zoals ik eerder zei is mijn theoretische kennis absoluut niet slecht en weet ik ook echt wel wat te doen in moeilijke situaties, maar de praktijk he... Ondanks logisch denken komt die angst dan opeens op en schijnt niets meer naar behoren te werken,

Maar elke dag pak ik de paarden en doe er iets mee. Vandaag houden we het simpel en gaan we met de bal spelen.
(vinden ze leuk en het zorgt voor beweging. Voordeel... ze zijn gefixeerd op de bal ipv mij.)

Coralie schreef op dinsdag 15 maart 2011, 23:13:


Prima geschreven, dit is clickertrainen. en de beloning is dat je uiteindelijk aan je doel komt.
Als ik nog wat toe mag voegen:
Schrijf een trainingsplan voor jezelf en stel je zelf een doel. B.v. voor je gevoel de helft van je angst weg en daar wil je over 2 weken wilt zijn.

Dus ga zitten en pak een pen en papier
Bedenk eerst wat je zou moeten doen om aan dat doel te komen.
Elke inval die je opschrijft is goed. (van ideeen komen ideeen)
Daarna ga je de beste uitzoeken en onder elkaar zetten zodat je een logische opbouw krijgt. Dit plan hak je in 14 stukjes, dan ben je over 14 dagen bij je gestelde doel.
Kom je een probleem tegen wat te groot is, hak dan de aanpak daarvan in 3 of 4 kleine stukjes en na 4 dagen is dat opgelost en kun je weer verder met je oorspronkelijk plan.

Doe het bewust, schrijf op en vink af, ook al lijkt het kinderlijk . Laat je niet verleiden sneller te gaan. Wat bij die dag hoort doe je en niet meer.
Niemand kan die angst voor je wegnemen, dat moet je zelf doen,
maar met een plan van aanpak met zulke kleine stapjes wordt het alarmgedeelte ,de amygdala, in je hersens niet wakker en kom je toch bij je doel.
Zo trainen we paarden toch ook?
Koop voor meer achtergrond hierover het boekje De kunst van Kaizen . (Subtitel : met kleine stappen naar grote doelen) van Robert Maurer. Een fantastisch boekje wat je zeker zal inspireren om er gewoon mee te beginnen.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

dat opzetten van een plan is een goed idee.

Ik heb eerder ooit het boekje 'come closer, stay longer' gelezen. Dat ging ook over het overwinnen van angst en ging vanuit een soortgelijk principe.
(helaas boekje uitgeleend en nooit teruggekregen, anders had ik het er weer bijgepakt)

Die theorie van de kleine stapjes ken ik dus.
Maar het opschrijven en uitwerken is een goed idee. Dat heb ik ook vaker voor de paarden gedaan ivm een doel met clickertraining.

Nu nog iemand die mij een snoepje (stukje chocolade? ) geeft bij ieder stapje wat goed gaat.