Allemaal bedankt voor de begripvolle reacties. Want eigenlijk schaam ik me dood.
Ik wil ze allemaal nog een paar keer doorlezen en kijken wat ik ermee kan doen.
Want eigenlijk wil ik niet stoppen.
Stoppen betekent ook de paarden verkopen. En dieren verkopen kan ik niet.
Bovendien ben ik een paardengek. Evengoed.

Dat hormonen een rol spelen, is goed mogelijk. Ik ben volop in de overgang en weet al dat ze ook bij veel vrouwen paniekstoornissen veroorzaken. Dus een extra portie angst lijkt ook niet onwaarschijnlijk.

In de wei en met verzorging ben ik overigens gelukkig helemaal niet bang. Het probleem steekt de kop op als ik ermee ga werken.
Nu is rappa geen makkelijke tante. Nooit geweest. Ik weet dat de fokster het erg vind dat ze een paar keer van eigenaar is verwisseld, omdat ze destijds aan een meid werd verkocht die beweerde dat ze in huis had wat nodig was om een dergelijk paard aan te kunnen.
Ze heeft een enorme sterke wil en is behoorlijk bazig/test grenzen doorlopend. Dat ze lichamelijk niet in orde is, maakt het niet makkelijker.
Silja is ook een dame met een sterk willetje wat niet alles pikt. Maar als je daar goed mee omgaat, kom je een heel eind. Maar het is wel een echte merrie.
Maar eentje waar goed mee te werken is, mits je zelf goed weet wat je wil en zekerheid geeft. En dat lukt dus even niet zo denderend.

Onlangs heeft hier een haflinger gestaan, een jonkie. De eigenaar zat even om plaats verlegen en ik had plaats zat. Ik had hem kunnen kopen, heb er ook een beetje mee gereden, maar beestje was nog enorm onzeker buiten en behoorlijk hyper en dat leek mij met mijn huidige probleem geen optie.
Ik heb echter een 16jarige noordzweedse dame op het oog. Een braaf en mak paard. Maar ik wil haar niet gek maken met mijn eigen gedrag, dus ik zal aan mijzelf moeten werken, wil dit gaan lukken.

Ik doe al ontspanningsoefeningen e.d. en probeer te verzinnen wat ik kan doen waarbij ik mij veilig voel. Want idd. Je gaat ontwijken en dan wordt het alleen erger.
Gisteren met rappa op de cirkel in stap gewerk, maar wel voor mijzelf een circel gebouwd van prikpaaltjes en lintje, waar ik zelf midden in ging staan. Rappa loopt niet weg en doet het los. Maar wil ook nog wel op je afkomen als ze het zat is.
Ik moet zeggen dat dat iig wel werkte. Hoewel een lintje niets voorstelt, remt het rappa af en voel ik me veilig (en straal dat dus uit)
Maar goed...de paaltjes blijven niet staan in de bevroren grond en niet alle grondwerk kun je zo doen (rijden is geen optie met haar)'
Daarnaast merk ik dus ook die onzekerheid bij Sil en merk dat ze daarvan baalt.

Dus hoe meer tips en ideeen en denkwijze, hoe beter. Ik lees het zeker allemaal meerdere keren na en waardeer het erg

Oh ps... instrukteur is momenteel hier echt niet mogelijk. De afstanden zijn gewoon te groot (er zit er eentje die dit doet op 500 km afstand) en mijn beurs een beetje leeg.

Rappa ging toch terug naar de vorige eigenaar? Wat jou een beetje 'lucht' zou geven?

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Christel Provaas schreef op dinsdag 15 maart 2011, 17:39:


Nee, ze zou naar de fokster gaan. Niet de vorige eigenaar. (Ze is nadat de fokster haar verkocht nog twee keer doorverkocht)
Maar de fokster zal eerst een van haar huidige paarden moeten wegdoen. Ze heeft een springpaard te koop staan, maar de markt is slecht. Daarnaast zoekt de 'fodervård' (verzorger die het paard aan huis zet en zelf de kosten daarvoor betaald, in ruil voor een 'eigen' paard zonder te moeten kopen) voor haar Nessie. Liefst iemand die er een veulentje mee wil fokken, gezien de stam van het paard.

Zolang dat niet lukt kan ze rappa niet nemen. Ze staat nl 'ingehuurd' en dat is dan financieel niet haalbaar. Kan dus nog ff duren.
En Rappa heeft echt beweging nodig. Ze is in de winter te dik geworden omdat ze niet echt wil lopen op moeilijke ondergrond en ze is stijver en sjachrijniger omdat niets doen funest is voor haar been en gewrichten.

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:23:


Ik heb die angst ook bij een nieuw paard waarvan ik niet zeker ben, en soms als ik heel lang niet gereden heb.
Mijn tip:
Hele kleine stapjes nemen. Zo klein dat het nauwelijks nog eng is.
En die stapjes steeds herhalen, totdat alle angst er vanaf is. En dan een volgend stapje erbij nemen.
Kan bv met opstijgen zijn: eerst alleen hangen, dat een aantal dagen herhalen. Dan doorgaan tot zitten en direct weer afstijgen. Dat een aantal dagen herhalen. Vervolgens het paard een klein stukje verder weg neerzetten en daar opstijgen en vervolgens het paard de paar passen terug laten maken naar de veilige plek waar je tot dan toe altijd gewerkt hebt, en daar afstijgen. Enzovoort.

Het is maar een voorbeeld, je kunt je eigen invulling bedenken. Als het maar kleine stapjes zijn die je een aantal dagen herhaalt zonder iets te veranderen. Het werkt!

Hier nog een held die weer aan het opbouwen is.
Vorig jaar mijn ribben gekneusd door een val van Niek. Na herstel, in de zomervakantie voor het eerst op een vreemd paard gereden zonder problemen, stap, draf, galop door de bergen.
Eerst volgende keer op eigen paard gierden de zenuwen door mijn lijf. Niet normaal meer. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Ben gestopt en gelijk les aangevraagd. Helaas door aanrijding weer ribben gekneusd dus het schoot niet op. In de winter gaat het ook een stuk lastiger wanneer je geen bak hebt en je weer op moet bouwen dus het wordt steeds lastiger om te beginnen.

Maar er gloort weer hoop aan de horizon. Nu weer bezig met eerst longeren voor soepelheid en gehoorzaamheid. En de laatste 2 lessen weer een staples er achteraan. We zijn nu gewoon weer aan het werken naar de ontspanning en niet alleen bij het paard maar zéker ook bij mij en het werkt...
Gisteren ben ik samen met mijn man, Cheyenne en Niek een bosritje gaan maken.
Gewoon lekker stappen was het plan. Maar ja, ik heb een draver en deze wordt pas aktief na een drafje
Paard was relaxed, ik idemdito dus voorwaartss drrrrrrraf en daar gingen we. Op stemcomando We hebben daarna lekker veel overgangen gereden. En alle knopjes deden het. Het werd zelfs nog even spannend toen we in het inmiddels donkere bos een auto met groot licht als tegenligger kregen. Niek sprong even weg met een bokje erachteraan maar verder bleef hij netjes reageren. Toen zijn hardslag weer gezakt was gingen we met losse teugel weer verder.
Ik ben nog niet daar waar ik wezen moet maar we zijn weer op de goede weg. Mijn onzekerheid ebt langzaam weer weg en Niek lijkt het ook weer leuker te gaan vinden.
TREC les is op 2 april voor mijzelf met Niek nog te vroeg maar we zijn weer op de goede weg.
Dus Karin stap voor stap met jou komen we er wel en bereiden we Niek samen voor op de 'gevreesde' helling Zorg jij voor een zachte bodembedekking

Goed te horen dat ik niet de enige ben.
Heb ik iig iets om mij aan vast te houden

Overigens is het bij mij momenteel niet alleen het rijden, maar zelfs het werken vanaf de grond, want problemen oplevert.
Echt idioot.

Maar ik zal kleine stapjes nemen en dit topic vaak herlezen.
Want eigenlijk wil ik gewoon niet opgeven.

zoals ik eerder zei is mijn theoretische kennis absoluut niet slecht en weet ik ook echt wel wat te doen in moeilijke situaties, maar de praktijk he... Ondanks logisch denken komt die angst dan opeens op en schijnt niets meer naar behoren te werken,

Maar elke dag pak ik de paarden en doe er iets mee. Vandaag houden we het simpel en gaan we met de bal spelen.
(vinden ze leuk en het zorgt voor beweging. Voordeel... ze zijn gefixeerd op de bal ipv mij.)

Coralie schreef op dinsdag 15 maart 2011, 23:13:


Prima geschreven, dit is clickertrainen. en de beloning is dat je uiteindelijk aan je doel komt.
Als ik nog wat toe mag voegen:
Schrijf een trainingsplan voor jezelf en stel je zelf een doel. B.v. voor je gevoel de helft van je angst weg en daar wil je over 2 weken wilt zijn.

Dus ga zitten en pak een pen en papier
Bedenk eerst wat je zou moeten doen om aan dat doel te komen.
Elke inval die je opschrijft is goed. (van ideeen komen ideeen)
Daarna ga je de beste uitzoeken en onder elkaar zetten zodat je een logische opbouw krijgt. Dit plan hak je in 14 stukjes, dan ben je over 14 dagen bij je gestelde doel.
Kom je een probleem tegen wat te groot is, hak dan de aanpak daarvan in 3 of 4 kleine stukjes en na 4 dagen is dat opgelost en kun je weer verder met je oorspronkelijk plan.

Doe het bewust, schrijf op en vink af, ook al lijkt het kinderlijk . Laat je niet verleiden sneller te gaan. Wat bij die dag hoort doe je en niet meer.
Niemand kan die angst voor je wegnemen, dat moet je zelf doen,
maar met een plan van aanpak met zulke kleine stapjes wordt het alarmgedeelte ,de amygdala, in je hersens niet wakker en kom je toch bij je doel.
Zo trainen we paarden toch ook?
Koop voor meer achtergrond hierover het boekje De kunst van Kaizen . (Subtitel : met kleine stappen naar grote doelen) van Robert Maurer. Een fantastisch boekje wat je zeker zal inspireren om er gewoon mee te beginnen.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

dat opzetten van een plan is een goed idee.

Ik heb eerder ooit het boekje 'come closer, stay longer' gelezen. Dat ging ook over het overwinnen van angst en ging vanuit een soortgelijk principe.
(helaas boekje uitgeleend en nooit teruggekregen, anders had ik het er weer bijgepakt)

Die theorie van de kleine stapjes ken ik dus.
Maar het opschrijven en uitwerken is een goed idee. Dat heb ik ook vaker voor de paarden gedaan ivm een doel met clickertraining.

Nu nog iemand die mij een snoepje (stukje chocolade? ) geeft bij ieder stapje wat goed gaat.